ਤੱਤ ਵਿਆਖਿਆ:-ਗੁਰ ਦੀਖਿਆ ਦੇਣਹਾਰੇ ਗੁਰੂ ਸਰੂਪ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਵਿਚਿ ਲਏ ਜਾਣ ਦਾ ਓਹੀ ਸਿੱਖ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਖ਼ੁਦ ਸਤਿਗੁਰੂ ਸ਼ਰਨ ਜਾ ਕੇ ਨਿਗੁਰੇ ਤੋਂ ਸਗਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ; ਜਿਸ ਨੇ ਇਸ ਬਿਧਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਕੇ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਤੋਂ (ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਤੋਂ) ਲਏ ਗੁਰ-ਮੰਤ੍ਰ-ਉਪਦੇਸ਼ ਦੀ ਐਸੀ ਅਗਾਧ ਅਤੇ ਅਥੱਕ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਹ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਰਦਾ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੋਤੀਸ਼ ਦੀ ਜੋਤਿ ਵਿਚਿ ਲੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ । ਇਸ ਬਿਧਿ ਜਿਸ ਨੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ (ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ) ਨੂੰ ਲੱਖ ਲਿਆ (ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਿਆ) ਹੋਵੇ, ਅਜਿਹੇ ਗੁਰਮੁਖ ਪਿਆਰੇ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੇ ਪੁੰਜ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਿਆਰਿਆਂ ਗੁਰੂ ਸਰੂਪ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਤੋਂ ਗੁਰ ਦੀਖਿਆ (ਗੁਰਮੰਤ੍ਰ) ਰੂਪੀ ਉਪਦੇਸ਼ ਲਿਆਂ ਹੀ ਫਲੀਭੂਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਿੱਠਾ ਲਗਦਾ ਹੈ । ਅਜਿਹੇ ਪੰਜਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਹਰ ਇਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਿਆਰਾ ਮਿੱਠਾ ਲਗਦਾ ਹੈ । ਓਹਨਾਂ ਦਾ ਅਤੇ ਉਸ ਪੁੰਜ ਵਿਚੋਂ ਹਰੇਕ ਗੁਰਮੁਖ ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਗੁਰ ਮੰਤ੍ਰ ਉਪਦੇਸ਼ ਦਿੱਤਾ ਹੀ ਮਿਠਾ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਅੱ ਮ੍ਰਿਤ ਪਾਤਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਜਨ ਨੂੰ । ਉਹ ਤੱਤਕਾਲ ਹੀ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਕਮਾਈ ਵਿਚਿ ਜੁਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਉਸ ਵਡਭਾਗੇ ਅਭਿਆਸੀ ਜਨ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਿ ਕਤਿ ਮਨ ਭੀ ਤੇ ਤਨ ਭੀ ਸਭੁ ਠੰਢਾ ਠਾਰ (ਸੀਤਲ) ਅਤੇ ਹਰਿਆ (ਸ਼ਗੁਫ਼ਤਾ) ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਜਿਸ ਸ਼ਗੁਫ਼ਤਗੀ ਅਤੇ ਸੀਤਲਤਾਈ ਦੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਮਹਿਮਾ ਵਰਨੀ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ ।

ਪ੍ਰਮਾਰਥ ਦੇ ਸਚੜੇ ਰਸਕ ਵੈਰਾਗੀ ਅਨੁਰਾਗੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਜਨ ਨੂੰ ਉਪਰ ਦਸੇ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾਂ ਦੇ ਪੁੰਜ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ ਭੀ ਗੁਰਮੁਖ ਪਿਆਰਾ ਆਇ ਮਿਲੇ, ਉਸ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ ਨਾਮ ਜਪਣ (ਨਾਮ ਦਾ ਖੰਡਾ ਖੜਕਾਵਣ) ਕਰਿ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਹੋਰ ਵਧੇਤਾ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਬਿਧਿ ਨਾਮ ਦ੍ਰਿੜੰਮੀ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ, ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਮਨੁ ਤਨੁ ਪ੍ਰਾਨ ਅਰਪ ਦੇਣੋਂ ਭੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਪਾਤਰ ਜਨ ਦਰੇਗ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ । ਉਸ ਦੇ ਮੁਖਾਰਬਿੰਦ ਤੋਂ ਨਾਮ, ਗੁਰਮਤਿ ਨਾਮ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਮਈ ਕਥਾ (ਸਿਫਤਿ ਸਾਲਾਹ) ਸੁਣਦਿਆਂ ਰੱਜ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਇਸ ਬਿਧਿ ਗੁਰਮਤਿ ਦੁਆਰਾ ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਵਡਭਾਗੇ ਜਨ ਨੇ ਸੱਚੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਕੇ ਸੱਚਾ ਧਰਮੁ ਅਤੇ ਧੁਰੰਦਰੀ ਧਰਮੁ ਪਾ ਤਿਆ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਨਾਮ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਦ੍ਰਿੜਤਾ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਭਰੋਸੇ ਮਈ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਿਤਾਪ੍ਰਤਿ ਵਧਦੀ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ । ਉਹਦ ਚਿਤ ਹਿਰਦਾ ਨਾਮ ਨਾਲ ਹਰ ਦਮ ਲਪਟਿਆ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ । ਉਸ ਦੇ ਅੰਦਰਿ ਰੋਮ ਰੋਮ ਕਰਕੇ ਹਰਿ ਕਥਾ ਖਿਨ ਖਿਨ ਹੁੰਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਸਤਿਗੁਰ ਬਾਣੀ ਰੂਪੀ ਬਚਨ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਚਨ ਹਨ, ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਭਿੰਨੇ ਬਚਨ ਹਨ । ਜੋ ਜਨ ਭੀ ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਕਥਾ ਰੂਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਚਨਾਂ ਸਪੰਨ ਗੁਰ-