੧੭. ਤਿਆਗ

 

ਸ਼ਾਹ-ਪਿਆਰ ਆਲਸ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ

ਪੂਰਨ ਤਿਆਗ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਦਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਗੋਦ ਵਿੱਚ

ਤੇ ਮੈਂ ਜਾਂਦਾ ਤੱਕਿਆ,

ਅੱਧ-ਮੀਟੀ ਅੱਖ ਵਿੱਚ ਉਹਦੀ ਯੋਗ ਨਿਦਰਾ,

ਵੱਛਾ ਦੌੜਿਆ ਚੱਕ ਥੂਣੀ ਆਪਣੀ ਉੱਚੀ ਕਰਦਾ, ਕੰਬਦਾ

ਗਾਂ ਮਾਂ ਚੁੰਮਦੀ,

ਜੁੜਦੇ ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਅਰਦਾਸ ਵਿੱਚ,

ਕੌਣ ਆਖੇ ਸਾਹਾ ਹੈਵਾਨ,

ਕੌਣ ਆਖੇ ਵੱਛਾ ਹੈਵਾਨ,

ਪਲ ਛਿਣ ਲਈ ਮੁਕੰਮਲ ਇਨਸਾਨ ਉਹ ।

ਨਿੱਕਾ ਬੱਚਾ ਸੌਂਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀ ਕੇ

ਸਾਰੀ ਜਾਨ ਤਾਨ ਸੁੱਟਦਾ

ਸੁੱਤਾ ਝੰਜੋੜਦਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਅਣ ਗਾਏ ਮਹਾਂ ਕਾਵਯ ਦੀ ਅਣਅਲਾਪੀ

ਸੁਰ ਨਾਲੋਂ

ਨੈਣ ਮੀਟਦੇ ਸੁੱਖ ਲੈਂਦਾ ਆਰਾਮੀ

ਪਿੱਛੇ ਕੋਈ ਹੈ ਉਹਦਾ ਰੂਹ ਜਾਣਦਾ

ਟਟੋਲਦਾ ਨਹੀਂ ਪਛਾਣਦਾ "ਹੂ" ਝੂਮ ਭਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਉਥੇ ਰੱਖ ਕੇ