ਉੱਡੀ ਕਦੀ ਆਪਣੀਆਂ ਦੋਹਾਂ ਬਾਹਾਂ
ਦੀ ਫਰਕਣ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੀਤਮ ਪਿਆਰ ਨੂੰ !
ਲੋਚਦੀ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਦੀ ਫੜਕਦੀ
ਉਭਾਰ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਪਿਆਰ
ਸਾਖਯਾਤਕਾਰ ਨੂੰ ।
ਜਿੱਥੇ ਬਨਫ਼ਸ਼ੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ,
ਓਹ ਦਿਲ ਮੇਰਿਆ
ਇਕ ਨਿੱਕੇ ਜਿਹੇ ਤ੍ਰੇਲ ਮੋਤੀ ਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸੁਹੱਪਣ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਜਨਮਾਂ ਦੀ ਭੁੱਖ
ਮਿਟਣੀ, ਸਾਰੀ ਪਿਆਸ ਬੁੱਝਣੀ ਇਕ ਬੂੰਦ ਪੀ ਕੇ,
ਜਿੱਥੇ ਗਿਆਨ ਸਾਰਾ "ਮਿੱਤ੍ਰ ਪਿਆਰੇ" ਦਾ ਮਿਲਣਾ,
ਜਿੱਥੇ ਚਾਹ ਨਾ ਉਪਜਦੀ ਮੁੜ ਕਿਸੇ ਗਿਆਨ ਦੀ, ਮਿਲਣ ਦੀ, ਔੜਕ ਸੁੱਖ
ਸਭ ਇਲਮ ਬਸ ਤੱਕ, ਤੱਕਣਾ,
ਅਕਲ ਕਮਾਲ ਬਸ ਦੋ ਨੈਣਾਂ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਇਕ,
ਜਿੱਥੇ ਰੂਹ ਦਾ ਰੱਜ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੀ ਮਿਹਰ ਵਸਦੀ,
ਜਿਥੇ ਅਮੁਲ ਸਦਾ ਦਾ ਵਿਗਸਣਾ ! ਇਉਂ ਬਸੰਤ ਆਪ ਮੁਹਾਰੀ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ
ਹਸਾਂਦੀ, ਫੁੱਲਾਂ ਦਾ ਹੱਸਣਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਵਸ ਨਾਂਹ !
ਜਿੱਥੇ ਘਾਲਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਾ,
ਪ੍ਰੀਤਾਂ ਦੇ ਦਰਦ ਨਾ
ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਮੀਂਹ ਰਿਮਝਿਮ-ਰਿਮਝਿਮ ਵਰ੍ਹਦਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਜਿਹਾ ਹੋ,
ਇਕ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜੀਆ ਦਾਨ ਦੇਣ ਵਾਲੀ,
