دو گّلاں

پںجاب بار وِّچ ِاس سِآلے مَےنُوں پِآرِآں ِاک تںبُو لا کے رهِن دا تھاں دِّتا-ڈےرا لا لِآ کھُّلھے اکاشاں دے تلے-مِّٹی گھّٹے سمُںدراں اُّپر ِاک جِوےں نِّکی جِهی بےڑی جاںدی هَے-نهِراں نے درِآ نیل دے لاگے لگدی زرخےز وادی دا رںگ جمايا هَے, پر بار دا رُوه هالے وی باں-باں کردا ِاک بیآبان هی هَے-جد مَےں ِانھاں آباد, پر سُنّے دےشاں وِچ آيا, کپاه آپنے جوبن وِّچ سی تے کنک نویں-نویں پھُّٹ رهی سی ۔

خُوب ِاکاںت هَے تے بےچَےن, اکل جال وِّچ پھّسے بٹےرے واںگ پھڑک-پھڑک آخر چُّپ هوای-زبان نے بولنا چھّڈِآ-تے مهانتا وِّچ کِسے سُرت نُوں, ِاتھے ِاس سمُںدر دی چُّپ وِّچ اجب رںگ ساهمنے کھےڈن…… رات دِن نوےں, جیآ جںت نوےں دِّسن لّگے-هِمالا دی چوٹی اُپروں تارے تّکے سن کشمیر دی جھیل کِشتیآں وِّچ بهِ زُوهرا تے مُشتری دے دیدارے کیتے سن-پر ِاس رُوه دی چُّپ, رےگِستان دی کھُلھ وِچھے مَےدان تھیں مُڑ تّکے-جِوےں ِاتھے کالی رات نُوں تارے چمکدے هن, هور کِدھرے نهیں چمکدے -ِاه ِااُں ِاتھے چمکدے, جِوےں مےرے جیون-مارگ دے ساتھی هن تے هُنے بولن لّگے هن-بولے تاں نهیں, پر مےرے هّتھ پھڑ کے تے آپنے هّتھ مےرے هّتھاں وِّچ دے کے تے نَےن-نَےناں وِّچ پروا کے ِااُں مَےنُوں دِسے, جِوےں نوےں گِآن تے آوےش دے دےشاں نُوں مَےنُوں لای جاںدے هن-گگن ِاک کِشتی دِسِآ ; اُس وِّچ اسیں سارے بَےٹھے کِدھرے جا رهے هاں-نویآں خبراں دے پربھاو دا کوای دےش سںسد, اُدھر نُوں اسیں لںگر چُّک جهاز ٹور رهے هاں ۔

ِاّتھے مَےں تّکِآ کالی رات تے چِّٹی پربھات دووےں ِاک وّڈے کمرے وِّچ ِاکّٹھیآں هو رهیآں هن-پهُ-پھُٹالا ِاتھے پهاڑاں واںگ نهیں هُںدا, رات تے پهُ-پھُٹالا دو بھَےناں واںگ, ِاک کالی تے ِاک گوری, باهاں وِّچ باهاں پاایآں, اُّڈدیآں جاںدیآں ِاکّٹھیآں دِّسدیآں هن ۔کرتار دی رچنا دے بھےد نُوں آپنے کالے تے چِّٹے پراں وِّچ پھڑکاںدیآں لںگھدیآں هن ۔کای واری تّکِآ چنّ ون دی ٹاهنی لٹکِآ هويا هَے تے سُورج پُورب دے مُنارے اُپروں اُهنُوں آپنی باںه لمکا کے ِاک پھسے هواے پتںگ واںگُوں کّڈھ کے مُڑ اُڈاںدا هَے ۔