ਆਸਰੇ ਨ ਤੋੜੀਏ ਵੇ,

ਅਵੇ ! ਪਾੜੀਏ ਨ ਜੋੜੀਆਂ ।

ਵਸਲ ਵੇਖ ਖੀਝੀਏ ਨਾ,

ਅੱਡ ਕਰ ਰੀਝੀਏ ਨਾ,

ਇਕ ਹੋਈਆਂ ਜਿੰਦੀਆਂ ਦੀਆਂ

ਹੁੰਦੀਆਂ ਨਹੀਓਂ ਕੋੜੀਆਂ ।

ਵਿੱਥ ਵਾਲੇ ਜੱਗ ਵਿਚ

ਵਿੱਥਾਂ ਪਈਆਂ ਚੱਪੇ ਚੱਪੇ,

ਅੱਡ ਅੱਡ ਸਭ ਕੋਈ,

ਜੋੜੀਆਂ ਨੀ ਥੋੜੀਆਂ ।

ਵਿੱਥਾਂ ਮੇਟ ਇੱਕੋ ਹੋਏ

ਉਹਨਾਂ ਵੇਖ ਰੀਝਣਾਂ ਵੇ

ਬਾਹੀਂ ਗਲੇ ਲਿਪਟੀਆਂ

ਨ ਚਾਹੀਏ ਕਦੇ ਤੋੜੀਆਂ ।

ਬਨਫਸ਼ੇ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਿੱਚ ਆਪ ਇਕ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਭੇਤ ਇਕ ਕਾਵਯ ਰਸ ਦੇ ਨਖਰੀਲੇ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਦੱਸਦੇ ਹਨ । ਬਨਫਸ਼ਾ ਦਾ ਫੁੱਲ

ਮਿਰੀ ਛਿਪੀ ਰਹੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰ,

ਮੈਂ ਨੀਵਾਂ ਉੱਗਿਆ;

ਕੁਈ ਲਗੇ ਨ ਨਜ਼ਰ ਟਪਾਰ,

ਮੈਂ ਪਰਬਤ ਲੁੱਕਿਆ,

ਮੈਂ ਲਿਆ ਅਕਾਸ਼ੋਂ ਰੰਗ

ਜੁ ਸ਼ੋਖ਼ ਨ ਵੰਨ ਦਾ;

ਹਾਂ, ਧੁਰੋਂ ਗ਼ਰੀਬੀ ਮੰਗ,

ਮੈਂ ਆਯਾ ਜਗਤ ਤੇ ।

ਮੈਂ ਪੀਆਂ ਅਰਸ਼ ਦੀ ਤ੍ਰੇਲ,

ਪਲਾਂ ਮੈਂ ਕਿਰਨ ਖਾ;

ਮੇਰੀ ਨਾਲ ਚਾਂਦਨੀ ਖੇਲ,

ਰਾਤਿ ਰਲ ਖੇਲੀਏ ।