ਚੰਦੀ - ਹਾਂ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਏ ਜਿਸ ਕੁਆਰੀ ਟੀਸੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਸਾਂ, ਉਹ ਤੂੰ ਈ ਏਂ । ਚੰਦੀ - ਮੈਂ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਹਾਂ; ਤੇ ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਪਹਾੜ ਵਿਚ ਲੁਕੀਆਂ ਦੋ ਝੀਲਾਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਡੂੰਘਾਈਆਂ ਤੋਂ ਡਰ ਆਉਂਦਾ ਏ ।
ਚੰਦੀ - ਤੂੰ ਉਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਏਂ ਜਿਹੜੀਆਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਭੇਰੂ ਬੰਸਰੀ ਵਿਚ ਗਾਂਵਿਆ ਕਰਦਾ ਏ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਭੇਰੂ ਕੌਣ ?
ਚੰਦੀ - ਸਾਡੀਆਂ ਬਕਰੀਆਂ ਦਾ ਰਾਖਾ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਉਹ.... ?
ਚੰਦੀ - ਹਾਂ ਉਹ ਬੰਸਰੀ ਵੀ ਵਜਾਉਣ ਜਾਣਦਾ ਹੈ । ਜੇ ਕੋਈ ਰਾਹੀ ਢਲਵਾਣਾ ਉਤੇ ਰਾਹ ਭੁਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਬਰਫ਼ ਦਾ ਦਿਉਤਾ ਰਾਹ ਦਸਣ ਲਈ ਪਹਾੜੋਂ ਥੱਲੇ ਉਤਰ ਆਉਂਦਾ ਏ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਫੇਰ ਉਹੀ ਵਹਿਮ ! ਪਹਾੜੀ ਲੋਕ ਵਹਿਮੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ।
ਚੰਦੀ - ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਹਿਮ ਨਹੀਂ ?
ਚੰਦੀ - ਤੈਨੂੰ ਕੋਈ ਵਹਿਮ ਨਹੀਂ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਨਹੀਂ ਤਾਂ ।
ਚੰਦੀ - ਇਹ ਵੀ ਤੇਰਾ ਵਹਿਮ ਏ । ਵਹਿਮ ਬਾਝੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ਹਿਰੀਏ ਕਿਵੇਂ ਜਿਊਂਦੇ ਹੋ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਕਿਉਂ ? ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰੀਏ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਲਗਦੇ ?
ਚੰਦੀ - ਸ਼ਹਿਰੀਏ... ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੇ ਲਗਦੇ ਨੇ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ?
