ਚੰਦੀ - ਹਾਂ......... ਸੱਚ । [ਚੰਦੀ ਚਾਹ ਦੀ ਪਤੀਲੀ ਲਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦੋ ਠੂਠੇ ਭਰਦੀ ਹੈ । ਨੌਜੁਆਨ ਸਿਗਰਟ ਸੁਲਗਾਉਂਦਾ ਹੈ ]
ਚੰਦੀ - ਹਾਏ, ਚਾਹ ਦਾ ਰੰਗ ਤਾਂ ਕਾਲਾ ਸ਼ਾਹ ਹੋ ਗਿਆ ਏ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਨੀਲੀ ਭਾਫ਼ ਉਠਦੀ ਏ, ਨੀਲੇ ਦਾਇਰਿਆਂ ਵਿਚ, ਨਿਕੇ ਨਿਕੇ ਨੀਲੇ ਗੋਲ ਘੇਰਿਆਂ ਵਿਚ । (ਘੁਟ ਭਰ ਕੇ) ਇਹ ਗਰਮ ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਮੇਰੀਆਂ ਨਸਾਂ ਵਿਚ ਨੀਲੇ ਖ਼ਿਆਲ ਉਭਰ ਆਏ ਹਨ । ਹੁਣ ਮੈਂ ਇਹ ਘਾਟੀਆਂ, ਇਹ ਪਹਾੜ- ਪਾਰ ਕਰ ਲਵਾਂਗਾ ।
ਚੰਦੀ - ਇਹ ਪਹਾੜ ਜਿਹੜਾ ਸਿੱਧਾ ਤੇ ਨਰਮ ਨਰਮ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਲਦਿਆ ਦਿਸਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਹੇਠਾਂ ਤਿੱਖੀਆਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਲੁਕਾਈ ਖਲੋਤਾ ਏ । ਇਹ ਤੈਨੂੰ ਨਿਘਾਰ ਲਏਗਾ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਊਂਹ । ਮੈਂ ਚੰਗਿਆੜੀ ਬਣ ਕੇ ਬਰਫ਼ ਨੂੰ ਪਿਘਲਾ ਦਿਆਂਗਾ ।
ਚੰਦੀ - ਕਿਥੋਂ ਆਇਆ ਏਂ ਤੂੰ ? ਬਹੁਤ ਦੂਰੋਂ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਹਾਂ, ਦਿੱਲੀਉਂ ।
ਚੰਦੀ - ਉਹੀ ਦਿੱਲੀ ਜਿਸ ਦਾ ਹਾਲ ਬਾਪੂ ਸੁਣਾਇਆ ਕਰਦਾ ਏ ?
ਨੌਜੁਆਨ - ਹਾਂ ।
ਚੰਦੀ - ਜਿਥੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਨੇ - ਸਿੱਧੀਆਂ ਸਿੱਧੀਆਂ, ਤੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਮੋਟਰਾਂ, ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਘੋੜੇ ਨੱਸਦੇ ਨੇ ।
ਨੌਜੁਆਨ - ਹਾਂ ।
ਚੰਦੀ - ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ?
