ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਜੀਵ-ਜੰਤੂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਠੀਕ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਪਹਿਲੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਢੱਕਣਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਫ਼ਸਲ ਦੀ ਕਟਾਈ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਚੇ ਪੌਦਿਆਂ ਦੇ ਵੱਢਾਂ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਦਾ ਢੱਕਣਾ ਬਣਾ ਦੇਈਏ ਤਾਂ ਅਣਗਿਣਤ ਜੀਵ-ਜੰਤੂ ਅਤੇ ਗੰਡੋਏ ਚੌਵੀ ਘੰਟੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਡੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਫ਼ਸਲ ਲਈ ਖ਼ੁਰਾਕੀ ਤੱਤ ਪੂਰੇ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਫ਼ਸਲ ਦੇ ਵਧਣ-ਫੁੱਲਣ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਅਸੀਂ ਜਵਾਰ, ਬਾਜਰਾ, ਕਣਕ, ਜੀਰੀ, ਸੋਇਆਬੀਨ, ਮੂੰਗੀ, ਮਾਂਹ ਆਦਿ ਫ਼ਸਲਾਂ ਦੇ ਬਚਦੇ ਕੱਖ-ਕੰਡੇ, ਗੰਨੇ ਦੇ ਆਗ, ਘਾਹ ਦੀ ਅਤੇ ਕਪਾਹ/ਨਰਮੇ ਦੀ ਰਹਿੰਦ-ਖੂੰਦ ਆਦਿ ਜੋ ਕੁੱਝ ਵੀ ਖੇਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲੇ ਉਸਦਾ ਢੱਕਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਦੂਸਰੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਢੱਕਣਾ ਹੈ। ਤੀਸਰੀ ਕਿਸਮ ਦਾ ਢੱਕਣਾ ਅਸੀਂ ਸਜੀਵ ਫ਼ਸਲਾਂ ਦਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀ ਗੰਨਾ, ਅੰਗੂਰ, ਇਮਲੀ, ਅਨਾਰ, ਕੇਲਾ, ਨਾਰੀਅਲ, ਸੁਪਾਰੀ, ਚੀਕੂ, ਅੰਬ ਅਤੇ ਕਾਜੂ ਆਦਿ ਫ਼ਸਲਾਂ ਵਿੱਚ ਜੋ ਸਹਿਜੀਵੀ ਅੰਤਰ-ਫ਼ਸਲਾਂ ਜਾਂ ਮਿਸ਼ਰਣ ਫਸਲਾਂ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜੀਵੀ ਢੱਕਣਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਅੰਤਰ-ਫ਼ਸਲਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਮੁੱਖ ਫ਼ਸਲਾਂ ਦਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਘਟਾਉਂਦੀਆਂ, ਉਲਟਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਬੀਜ-ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਲ ਬੀਜਾਂ ਨੂੰ ਟਰੀਟ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫ਼ਸਲਾਂ ਬੀਜਣ ਉਪਰੰਤ ਅਤੇ ਫ਼ਸਲਾਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਫ਼ਲਦਾਰ ਬੂਟਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀਵ- ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦੇਣ ਨਾਲ ਹੀ ਭੂਮੀ ਬਲਵਾਨ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਸਜੀਵ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਮਾਂ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਰਿਣਾਮ ਪੂਰਾ ਤਾਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਜਦ ਅਸੀਂ ਧਰਤੀ ਰੂਪੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਢੱਕਣਾ ਰੂਪੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਨਾਲ ਢੱਕ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਭੂਮੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਵਾਫਸਾ ਦਾ ਨਿਰਮਾਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਵਾਫਸਾ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਭੂਮੀ ਵਿੱਚ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਣਾਂ ਦੇ ਵਿਚਾਲੇ ਜੋ ਖ਼ਾਲੀ ਜਗ੍ਹਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਅਤੇ ਵਾਸ਼ਪਕਣਾਂ ਦੇ ਮਿਸ਼ਰਣ ਦਾ ਹੋਣਾ। ਭੂਮੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਵਾਫਸਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਯਾਨੀ ਕਿ 50 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਹਵਾ ਅਤੇ 50 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਾਸ਼ਪ-ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਦਾ ਮਿਸ਼ਰਣ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ; ਕਿਉਂਕਿ ਪੇੜ-ਪੌਦੇ ਆਪਣੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਭੂਮੀ ਵਿੱਚੋਂ