ਲਗੀਆਂ ਨਿਭਣ

ਪੱਥਰ ਨਾਲ ਨੇਹੁੰ ਲਾ ਬੈਠੀ

ਨਾਂ ਹੱਸੇ ਨ ਬੋਲੇ,

ਸੁਹਣਾ ਲੱਗੇ ਮਨ ਨੂੰ ਮੋਹੇ

ਘੁੰਡੀ ਦਿਲੋਂ ਨਾ ਖੋਲ੍ਹੇ।

ਛੱਡਿ ਛਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਨਾਹੀਂ

ਮਿਲਿਆਂ ਨਿੱਘ ਨ ਕੋਈ:

ਹੱਛਾ, ਜਿਵੇਂ ਟਜ਼ਾ ਹੈ ਤੇਰੀ

ਅਖੀਅਹੁ ਹੋਹੁ ਨ ਉਹਲੇ।    ੫੪.

 

ਰਉਂ ਰੁਖ਼

ਸਾਗਰ ਪੁਛਦਾ: ‘ਨਦੀਏ! ਸਾਰੇ

ਬੂਟੇ ਬੂਟੀਆਂ ਲ੍ਯਾਵੇਂ,

ਪਰ ਨਾਂ ਕਦੀ ਬੈਂਤ ਦਾ ਬੂਟਾ

ਆਣ ਪੁਚਾਵੇਂ ?'

 

ਨਦੀ ਆਖਦੀ: 'ਆਕੜ ਵਾਲੇ

ਸਭ ਬੂਟੇ पट ਸੱਕਾਂ,

ਪਰ ਜੇ ਝੁਕੇ ਵਗੇ ਰਉਂ ਰੁਖ ਨੂੰ

ਪੇਸ਼ ਨ ਉਸ ਤੇ ਜਾਵੇ।'       ੫੫.