ਤ੍ਰੇਲ ਤੁਪਕਾ

ਮੋਤੀ ਵਾਂਙੂ ਡਲ੍ਹਕਦਾ

ਤੁਪਕਾ ਇਹ ਜੋ ਤੇਲ,

ਗੋਦੀ ਬੈਠ ਗੁਲਾਬ ਦੀ

ਹਸ ਹਸ ਕਰਦਾ ਕੇਲ,

ਵਾਸੀ ਦੇਸ਼ ਅਰੂਪ ਦਾ

ਕਰਦਾ ਪ੍ਯਾਰ ਅਪਾਰ,

ਰੂਪਵਾਨ ਹੈ ਹੋ ਗਿਆ

ਪ੍ਯਾਰੀ ਗੋਦ ਵਿਚਾਲ,

ਅਰਸ਼ੀ ਕਿਰਨ ਇਕ ਆਵਸੀ

ਲੈਸੀ ਏਸ ਲੁਕਾਇ,

ਝੋਕਾ ਮਤ ਕੁਈ ਪੌਣ ਦਾ

ਦੇਵੇ ਧਰਤ ਗਿਰਾਇ।

ਨਿੱਤ ਪ੍ਯਾਰ ਖਿਚ ਲ੍ਯਾਂਵਦਾ

ਕਰੇ ਅਰੂਪੋਂ ਰੂਪ,

ਅਰਸ਼ੀ ਪ੍ਰੀਤਮ ਹੈ ਕੁਈ

ਨਿਤ ਫਿਰ ਕਰੇ ਅਰੂਪ।     ३.

ਵਲਵਲਾ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਉਚਿਆਈਆਂ ਉਤੋਂ

ਬੁੱਧੀ ਖੰਭ ਸਾੜ ਢੱਠੀ

ਮੱਲੋ ਮੱਲੀ ਓਥੇ ਦਿਲ

ਮਾਰਦਾ ਉਡਾਰੀਆਂ,

ਪ੍ਯਾਲੇ ਅਣਡਿੱਠੇ ਨਾਲ

ਬੁੱਲ੍ਹ ਲਗ ਜਾਣ ਓਥੇ

ਰਸ ਤੇ ਸਰੂਰ ਚੜ੍ਹੇ

ਝੂਮਾਂ ਆਉਣ ਪ੍ਯਾਰੀਆਂ,

'ਗ੍ਯਾਨੀ' ਸਾਨੂੰ ਹੋੜਦਾ ਤੇ

'ਵਹਿਮੀ ਢੋਲਾ' ਆਖਦਾ ਏ :-

'ਮਾਰੇ ਗਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਾਈਆਂ

ਬੁੱਧੋਂ ਪਾਰ ਤਾਰੀਆਂ।'

"ਬੈਠ ਵੇ ਗਿਆਨੀ! ਬੁੱਧੀ-

ਮੰਡਲੇ ਦੀ ਕੈਦ ਵਿਚ

'ਵਲਵਲੇ ਦੇ ਦੇਸ਼' ਸਾਡੀਆਂ

ਲੱਗ ਗਈਆਂ ਯਾਰੀਆਂ।”     ੪.

ਟੁਕੜੀ ਜਗ ਤੋਂ ਯਾਰੀ

ਅਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿਚ 'ਕੁਦਰਤ ਦੇਵੀ'

ਸਾਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਈ,

‘ਹੁਸਨ-ਮੰਡਲ’ ਵਿਚ ਖੜੀ ਖੇਡਦੀ

ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਛਹਿਬਰ ਲਾਈ।

ਦੌੜੀ ਨੇ ਇਕ ਮੁਠ ਭਰ ਲੀਤੀ

ਇਸ ਵਿਚ ਕੀ ਕੀ ਆਇਆ:-

ਪਰਬਤ, ਟਿੱਬੇ ਅਤੇ ਕਰੇਵੇ*

ਵਿਚ ਮੈਦਾਨ ਸੁਹਾਇਆ।

ਚਸ਼ਮੇ, ਨਾਲੇ, ਨਦੀਆਂ, ਝੀਲਾਂ

ਨਿੱਕੇ ਜਿਵੇਂ ਸਮੁੰਦਰ,

ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਵਾਂ, ਮਿੱਠੀਆਂ ਹ੍ਵਾਵਾਂ,

ਬਨ ਬਾਗਾਂ ਜਿਹੇ ਸੁੰਦਰ,

ਬਰਫ਼ਾਂ, ਮੀਂਹ, ਧੁੱਪਾਂ ਤੇ ਬੱਦਲ

ਰੁੱਤਾਂ ਮੇਵੇ ਪ੍ਯਾਰੇ,

ਅਰਸ਼ੀ ਨਾਲ ਨਜ਼ਾਰੇ ਆਏ

–––––––––––––––––

੧. ਕਸ਼ਮੀਰ ਵਿਚ ਉਚੇਰੇ ਟਿੱਬਿਆਂ ਦੀਆਂ ਪੱਧਰਾਂ ਨੂੰ ਕਰੇਵਾ ਆਖਦੇ ਹਨ।

ਉਸ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਸਾਰੇ।

ਸੁਹਣੀ ਨੇ ਅਸਮਾਨ ਖੜੋਕੇ

ਧਰਤੀ ਵੱਲ ਤਕਾ ਕੇ,

ਇਹ ਮੁੱਠੀ ਖੁਹਲੀ ਤੇ ਸੁਟਿਆ

ਸਭ ਕੁਝ ਹੇਠ ਤਕਾ ਕੇ।

ਜਿਸ ਥਾਵੇਂ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਕੇ

ਇਹ ਮੁਠ ਡਿੱਗੀ ਸਾਰੀ-

ਓਸ ਥਾਉਂ 'ਕਸ਼ਮੀਰ ਬਣ ਗਿਆ

ਟੁਕੜੀ ਜਗ ਤੋਂ ਨ੍ਯਾਰੀ।

ਹੈ ਧਰਤੀ ਪਰ 'ਛੁਹ ਅਸਮਾਨੀ'

ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿਚ ਲਿਸ਼ਕੇ,

ਧਰਤੀ ਦੇ ਰਸ, ਸ੍ਵਾਦ, ਨਜ਼ਾਰੇ,

'ਰਮਜ਼ ਅਰਸ਼' ਦੀ ਕਸਕੇ।   ੬.