ਇਕਪਾਸੜ ਤੜਪ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਅੰਦਰ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹੈ। ਮੈਂ ਕੀ ਸੋਚ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੀ ਐ। ਤੂੰ ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸੁਣੇ ਬਗੈਰ, ਇਸ ਦੇ ਜੁਆਬ ਨੂੰ ਉਡੀਕੇ ਬਗੈਰ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਉਤੇ ਟੁੱਟ ਪਿਆ। ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉੱਠੀ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਝਰੀਟਾਂ ਸਨ ਤੇ ਤੇਰੀਆਂ ਦੰਦੀਆਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ... ਆਪਣੇ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਆਪਣੀ ਫ਼ਤਹਿ ਦੀਆਂ ਸ਼ੇਖੀਆਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਸੈਂ। ਆਪਣੇ ਆਨੰਦ ਤੇ ਭੋਗ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੈਂ। ਤੇਰੇ ਦੋਸਤ ਹੱਸ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਕੋਠੇ ਅੰਦਰ ਸੁਣਿਆ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਭਿੱਜੀ ਬੈਠੀ ਸਾਂ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਕੁਝ ਵੀ ਫਤਹਿ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ। ਜ਼ਖਮੀ ਸ਼ੇਰ ਵਾਂਗ ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਹੀ ਲਹੂ ਚੱਟ ਰਿਹਾ ਸੈਂ ... ਸੁਹਾਗ ਦੀ ਰਾਤ ਮੈਨੂੰ ਤੈਥੋਂ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਘਿਰਣਾ ਜਿਹੀ ਹੋਈ। ਉਹ ਗੰਧ ਜੋ ਤੂੰ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡੀ ਉਸ ਵਿੱਚ ਲੋਹੇ ਦੀ ਰਾਖ ਸੀ, ਧੂੰਏ ਦੀ ਬੂ, ਤੇ ਤੇਰਾ ਪਸ਼ੂਪਨ। ਉਹ ਕਸਤੂਰੀ ਕਿੱਥੇ ਸੀ ? ਉਹ ਮਹਿੰਦੀ ਦੇ ਰੰਗ ? ਉਹ ਚੂੜੀਆਂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ? ਦੋ ਸਾਹਾਂ ਦਾ ਤਾਲ-ਮੇਲ, ਦੋ ਸਰੀਰਾਂ ਦੀ ਗੁੱਝੀ ਬੋਲੀ ? ਮੈਂ ਸੁੰਗੜੀ ਬੈਠੀ ਸਾਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਅੰਦਰ ਤੇ ਤੂੰ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਸੀ ਆਪਣੇ ਆਨੰਦ ਵਿੱਚ। ਖ਼ੁਦਗਰਜ ਤੇ ਵਹਿਸ਼ੀ ਆਨੰਦ। ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗੀ ਕੀ ਇਹੋ ਹੈ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ? ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਣ ਗਈ - ਮੈਂ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ ਫਿਰ ਬੈਣੋ ਜੰਮੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ 'ਚ ਲੱਗ ਗਈ। ਨਿੱਤ ਭੱਠੀ ਭਖਾਉਣ, ਰੋਟੀ ਪਕਾਉਣ ਤੇ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਾਜ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣ 'ਚ ਜੁਟ ਗਈ। ਫਿਰ ਦੀਪਾ ਜੰਮਿਆ ਪੁੱਤ ... ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਈਆਂ ਗਈਆਂ। ਤੇਰੀ ਮਰਦਾਨਗੀ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕਾਂ ਮਿਲੀਆਂ। ਤੂੰ ਫਿਰ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਸ਼ਰਾਬ ਪੀਤੀ। ਮੈਂ ਸਮਝ ਲਿਆ ਇਹ ਮੇਰੀ ਹੋਣੀ ਐ। ਇਹੋ ਮੇਰਾ ਫਰਜ਼, ਇਹੋ ਮੇਰਾ ਧਰਮ। ਮੈਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦੇਖਦੀ ਹੋਈ, ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਜੁਟੀ ਰਹੀ। ਪਰ ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਕਦੇ ਨਾ ਆਇਆ। ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਮਰਘਟ ਹੈ ? ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ, ਜਿਥੇ ਭਾਈਚਾਰਾ ਚੰਡਾਲ ਵਾਂਗ ਖੜ੍ਹਾ ਐ ਤੀਵੀਂ ਦੀਆਂ ਰੀਝਾਂ ਨੂੰ ਫੂਕਣ ਲਈ।

ਕਾਕੂ : ਤਾਂ ਇਹ ਐ ਤੇਰੀ ਪੁੱਠੀ ਸੋਚ ? ਇਸੇ ਪੁੱਠੀ ਸੋਚ ਨੇ ਬੈਣੋ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਿਆ ਤੇ ਉਹਨੇ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਪੱਟ ਦਿੱਤੀ।

ਸੰਤੀ : ਉਹ ਮੇਰੇ ਸੁਫਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੀ ਐ ਤੇ ਆਖਦੀ ਐ ਉੱਠ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣ। ਉਸ ਸੱਚ ਦੀ ਜੋ ਹਥੌੜੇ ਹੇਠ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਦੋ ਮੈਂ ਉਠਦੀ ਆਂ ਤਾਂ ਵੇਹੜਾ ਸੁੰਨਾ ਲਗਦਾ ਏ, ਅਸਮਾਨ ਨੀਵਾਂ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਸੁੰਗੜੀ ਹੋਈ ... ਛੋਟੀ... ਤੁੱਛ... ਤੇ ਮੈਂ ਆਕਾਸ਼ ਜਿੰਡੀ। ਪਰ ਜਦ ਅੱਖ ਖੁਲ੍ਹਦੀ ਐ ਤਾਂ ਉਹੀ ਧੌਂਕਣੀ, ਉਹੀ ਭੱਠੀ ਤੇ ਉਹੀ ਹਥੌੜਾ। ਮੈਂ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੀ ਆਂ ਇੱਥੋਂ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ।

ਕਾਕੂ : (ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਹਥੌੜਾ ਚੁਕ ਕੇ) ਤੇਰਾ ਸਿਰ ਪਾੜ ਦਿਆਂਗਾ। ਕਮਜਾਤ ਔਰਤ! (ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਹਥੌੜਾ ਚੁੱਕੀ ਉਸੇ ਥਾਂ ਕੰਬਦਾ ਹੋਇਆ ਖੜਾ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।)

(ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹਨੇਰਾ)