ਕਾਕੂ : (ਆਟੇ ਦਾ ਪੇੜਾ ਫੜ ਕੇ) ਉਏ ਹੱਥ ਨਾਲ ਚਮੇੜ ਲਿਆਇਐਂ ? ਆਟੇ ਦਾ ਪੇੜਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਫੜਨਾ ਆਉਂਦਾ ? ਲਿਆ-
ਦੀਪਾ : ਬਾਪੂ, ਮੈਂ ਇਹ ਪੱਤ ਚੰਡ ਕੇ ਦਿਖਾਵਾਂ ?
ਕਾਕੂ : ਮੇਰੇ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਚੰਡ। ਮੈਂ ਧੌਂਕਣੀ 'ਤੇ ਬੈਠਦਾ ਆਂ। (ਦੋਵੇਂ ਥਾਵਾਂ ਬਦਲਦੇ ਹਨ।) ਇਉਂ ਕੰਮ ਸਿੱਖੀਦਾ ਐ-ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਸੰਨ੍ਹੀ ਫੜ ਤੇ ਸੱਜੇ ਨਾਲ ਸੱਟ ਲਾ। ਹਾਂ, ਇਉਂ।
ਤਲੋਕਾ : ਹਰ ਚੀਜ਼ ਮਹਿੰਗੀ ਹੋ ਗਈ। ਲੋਹਾ ਵੀ ਸੋਨੇ ਦੇ ਭਾਅ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਮੇਖਾਂ ਈ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀਆਂ।
ਕਾਕੂ : ਜੇ ਪੈਸਾ ਪੱਲੇ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਸਸਤੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਮਜ਼ਦੂਰੀ ਵੀ ਕੀ ਸੀ ?
ਬਾਰੂ : ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨੇ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਾ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਕੀ ਪਿਐ ? ਐਵੇਂ ਡਮਾਕ ਖੋਖਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਨਾ ਏਧਰ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਐ ਨਾ ਓਧਰ ਦਾ। ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਾ ਲਿਆ।
ਕਾਕੂ : ਦੀਪਾ ਵੀ ਦੋ ਚਾਰ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕਾਰੀਗਰ ਬਣ ਜਾਊ।
ਦੀਪਾ : ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਕੜੇ ਬਣਾਇਆ ਕਰੂੰ। ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਬਾਜੀ ਪੈਂਦੀ ਦੇਖੀ। ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਕੜੇ ਵਿੱਚ ਛੁਰੀਆਂ ਚਾਕੂ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ ਤੇ ਬਾਜੀਗਰ ਦਾ ਪੁੱਤ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਲੰਘ ਗਿਆ।
ਤਲੋਕਾ : ਬੈਣੋ ਦੀ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਮਿਲੀ ?
ਕਾਕੂ : ਨਾ।
ਤਲੋਕਾ : ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ।
ਕਾਕੂ : ਅਸੀਂ ਲੋਹਾ ਢਾਲ ਕੇ ਨਰਮ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਆਂ। ਜਿਵੇਂ ਜੀਅ ਕਰੇ ਮੋੜ ਲਈਏ। ਪਰ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਮਨ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਢਾਲ ਸਕਦਾ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਮੁੜ ਜਾਵੇ... ਖ਼ਬਰੇ ਕਿਸ ਲੋਹੇ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੁੰਦੈ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਮਨ।
ਬਾਰੂ : ਮੈਂ ਖੱਲਾਂ ਬਾਹਰ ਪਾ ਕੇ ਆਇਆ ਸਾਂ। ਭਿੱਜ ਨਾ ਜਾਣ।
ਤਲੋਕਾ : ਬੱਦਲ ਬੜੇ ਤਕੜੇ ਨੇ। ਵਰ੍ਹ ਕੇ ਰਹਿਣਗੇ। ਚਲੋ ਆਪਾਂ ਚਲੀਏ ਤੇ ਦਾਰੂ ਪੀਏ। (ਤਿੰਨੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਹੱਥ ਰਖ ਕੇ ਗਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ:
ਨਾਭੇ ਦੀਏ ਬੰਦ ਬੋਤਲੇ
ਤੈਨੂੰ ਪੀਣਰੀ ਨਸੀਬਾਂ ਵਾਲੇ
ਨੀ ਨਾਭੇ ਦੀਏ ਬੰਦ ਬੋਤਲੇ)
(ਬਣਸੋ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕਾਂਸੀ ਦਾ ਕਟੋਰਾ ਹੈ।)
ਬਣਸੋ : ਕਾਕੂ! ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਅੱਗ ਲੈਣ ਆਉਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਜ ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਲੈਣ ਆਈ ਹਾਂ।
ਕਾਕੂ : ਠਹਿਰ ਜਾਹ ਰਤਾ। ਸੰਤੀ ਧਾਰ ਕੱਢਣ ਗਈ ਐ, ਹੁਣੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਐ।
