ਨਿਰਦੋਸ਼ਾ ਹੈ

ਹਰ ਧੀ ਦਾ ਰੰਗ

ਹਰ ਬਾਬਲ ਲਈ ਕੋਸਾ ਹੈ

ਹਰ ਧੀ

ਹਰ ਬਾਬਲ ਦੀ

ਪੱਗ ਦਾ ਟੋਟਾ ਹੈ

ਏਸ ਦੇਸ ਦੀ ਹਰ ਧੀ ਦਾ

ਮਸਤਕ ਖੋਟਾ ਹੈ

ਏਹੋ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ

ਉਮਰਾ ਟੁਰੀ ਗਈ

ਗੀਟੇ ਵਾਕਣ ਹਠ ਦੀ ਨਦੀਏ

ਰੁੜ੍ਹੀ ਗਈ

ਹਰ ਇਕ ਚਾਅ ਦੀ

ਨੁੱਕਰ ਆਖ਼ਿਰ ਭੂਰੀ ਗਈ

ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਮੁੜ ਗਏ ਪਾਣੀ

ਉੱਤ ਵੱਲ ਮੁੜੀ ਗਈ

ਸੁਪਨੇ ਦੀ ਸੱਪਣੀ ਦਾ

ਸੁਪਨਾ ਟੁੱਟ ਗਿਆ

ਮੈਥੋਂ ਮੇਰਾ

ਬਲਦਾ ਸੂਰਜ ਖੁੱਸ ਗਿਆ

ਫੁੱਲ ਮੇਰੇ ਬਾਗ਼ਾਂ ਦਾ

ਸੂਹਾ ਬੁੱਸ ਗਿਆ

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੀ

ਪਰਛਾਵੇਂ ਸੰਗ ਰੁੱਸ ਗਿਆ

 

ਮੈਂ ਸੂਰਜ ਸਾਂ

ਪਰ ਕਾਲ਼ਖ ਦੀ ਜੂਨ ਹੰਢਾਈ

ਅੱਗ ਦੀ ਸੱਪਣੀ ਨੂੰ ਪਰ ਦੁੱਖ ਦੀ

ਮਹਿਕ ਨਾ ਆਈ

ਮੈਂ ਵੀ ਵੇਦਨ ਦੀ ਉਸ ਅੱਗੇ