ਕਹਿਣਾ, ਪੂਰਨ ਦੇ ਨਾਂ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਜੇ

ਇਕ ਵਾਰ ਆ ਮੁੱਖ

ਵਿਖਾ ਜਾਣਾ

 

ਗੋਲੀ

ਜਿਹੜਾ ਦਿਵਸ ਆਉਣਾ

ਵਿਚ ਕਬਰ ਰਾਈ

ਉਹ ਬਾਹਰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਨਾ ਆਵਿਆ ਈ

ਰਾਈ ਘਟੇ

ਨਾ ਵਧੇ ਹੀ ਤਿਲ ਮਾਸਾ

ਧੁਰੋਂ ਮੱਥੇ ਜੋ ਲੇਖ ਲਿਖਾਵਿਆ ਈ

ਅਸਾਂ ਨਾਰੀਆਂ

ਮਰਦਾਂ ਦੇ ਪੈਰ ਫੜ-ਫੜ

ਪੀਰਾਂ-ਮਾਰੀਆਂ

ਮਾਨ ਗਵਾਵਿਆ ਈ

ਚੰਨ ਸਰਵਰੀ ਤੈਰਦਾ ਸ਼ੈਲ ਭਾਵੇਂ

ਵਿਚ ਵਹਿਣੀਆਂ

ਕਦੇ ਨਾ ਭਾਵਿਆ ਈ

ਇਕ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ

ਮੈਂ ਨਾਰੀਆਂ ਨੂੰ

ਜਦੋਂ ਓਸ ਤੋਂ ਮਰਦ ਖੁਸ਼ਬੋ ਮੰਗੇ

ਨਾਰੀ ਮੰਗ ਲਏ

ਓਸ ਦੀ ਮੁਲਖ ਸਾਰੀ

ਓਸ ਛਿਣ ਨਾ

ਓਸ ਦੀ ਜੀਭ ਸੰਗੇ

ਕੱਢੇ ਲਿਲ੍ਹੀਆਂ, ਦਵੇ ਉਹ ਲੱਖ ਝਾਂਸਾ

ਓਦੋਂ ਤੀਕ ਨਾ ਨਾਰ

ਖੁਸਬੋ ਵੰਡੇ

ਜਦੋਂ ਤੀਕ ਨੀ ਮਰਦ ਨਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨੇ

ਸਿਰ ਭਾਰ ਨਾ ਹੋ ਕੇ

ਦਰੀ ਵੰਜੇ