ਨਾਰੀ ਮਰਦ ਦੇ

ਕੋਝ ਤੇ ਕੂੜ ਨੂੰ ਵੀ

ਐਵੇਂ ਵਫ਼ਾ ਦਾ ਨਾਮ

ਹੈ ਦਈ ਫਿਰਦੀ

ਵਫ਼ਾ ਨਾਮ ਨਾ ਰਾਣੀਏ

ਵਾਸ਼ਨਾ ਦਾ

ਵਫ਼ਾ ਨਾਮ ਹੈ ਫੁੱਲਾਂ 'ਚ ਮਹਿਕਦਾ ਨੀ

ਜਿਵੇਂ ਧੁੱਪ ਵਿਚ

ਮੋਤੀਆ ਰੰਗ ਘੁਲਿਆ

ਸਾਗਰ ਜੀਕਣਾ ਚੰਨ ਨੂੰ ਸਹਿਕਦਾ ਨੀ

ਚੰਨ ਸਮਝ

ਚਕੋਰ ਜਿਉ ਅੱਗ ਉੱਤੇ

ਖੰਭ ਸਾੜਨੇ ਤਾਈਂ ਆ ਬੈਠਦਾ ਨੀ

ਪਰ ਨੀ ਗਿੱਠਾਂ ਥੀ

ਨਾਰ ਨੂੰ ਮਰਦ ਮਿਣ ਕੇ

ਝੂਠਾ ਵਾਂਗ ਕਸੁੰਭੜੇ

ਟਹਿਕਦਾ ਨੀ

 

ਕੁੱਜਾ ਭੱਜੇ

ਤਾਂ ਸੁੱਟਦੇ ਖੋਲ੍ਹਿਆਂ ਥੀ

ਨਾਰ ਭੱਜੇ

ਤਾਂ ਮੁੜ ਜਾਏ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ

ਜੱਗ ਹੱਸ ਪੈਂਦਾ

ਜੰਮਣ ਵਾਲੀਆਂ 'ਤੇ

ਦੁੱਖ ਮੰਨਣ ਪਰਾਏ ਕਿਉਂ ਹਾਸਿਆਂ ਦੇ

ਕਦੇ ਮੰਗੂਆਂ

ਮੌਤ ਨਾ ਆ ਜਾਂਦੀ

ਕੁੜੇ ਰਾਣੀਏ ਗਿਰਝਾਂ ਦੇ ਆਖਿਆਂ ਦੇ

ਜੰਮਣ ਵਾਲੇ

ਤੇ ਦੂਸਰਾ ਰੱਬ ਸੱਚਾ

ਮਿੱਤਰ ਦੋ ਹੀ