ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਪਾਟਿਆਂ ਦੇ

 

ਇੱਛਰਾਂ

ਰੁੱਸੇ ਯਾਰ

ਤਾਂ ਗੋਲੀਏ ਮਨ ਜਾਂਦਾ

ਰੁੱਸੀ ਨਾਰ ਨਾ ਕੋਈ ਮਨਾ ਸਕਦਾ

ਅੱਗ ਲੱਗੀ

ਜਿਉਂ ਬਾਂਸ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਨੂੰ

ਕਿੰਨਾ ਵਰ੍ਹੇ, ਨਾ ਮੇਘ ਬੁਝਾ ਸਕਦਾ

ਰੁੱਸੀ ਨਾਰ

ਤੇ ਜੱਗ ਹੋਏ ਇਕ ਪਾਸੇ

ਕੋਈ ਨਾ ਓਸ ਨੂੰ ਫੇਰ ਹਰਾ ਸਕਦਾ

ਅੱਠਾਂ ਕੂਟਾਂ ਦੇ ਦਿਗਧ

ਵੀ ਆਉਣ ਭਾਵੇਂ

ਉਹਦਾ ਪੈਰ ਨਾ ਕੋਈ

ਹਿਲਾ ਸਕਦਾ

ਪਰ ਮੈਂ ਰੁੱਸਾਂ

ਤਾਂ ਗੋਲੀਏ ਕਿੰਞ ਰੁੱਸਾਂ

ਕਿਹਦੇ ਆਸਰੇ ਪੂਰਨ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਵਾਂ

उरें उीर

ਕੀਹ ਮੁੜਾਂ ਮੈਂ ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ

ਪੁੱਤਰ ਭੋਰਿਉ ਜੇ ਨਾ ਕੱਢ ਜਾਵਾਂ ?

ਠਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹੇ ਦੀ ਸਹਿਕਦੀ

ਅੱਜ ਕੀਕਣ

ਰੁੱਖ ਆਇਆ ਬਹਾਰ 'ਤੇ ਵੱਢ ਜਾਵਾਂ

ਜੇ ਨਾ ਮਾਂ ਹੋਵਾਂ

ਟਿੱਕੀ ਉੱਗਦੇ ਨੂੰ

ਛੱਡ ਮੁਲਖ ਸਲਵਾਨ ਦਾ

ਲੱਦ ਜਾਵਾਂ

ਨਾਰੀ