ਕੋਈ ਰੋਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ

ਕੋਈ ਰੋਇਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਸ਼ਬਨਮ ਨਹੀਂ ਸੀ

ਸਭ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਸੀ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਚ ਗਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।

 

ਅਣਸੁਣਿਆ ਹੀ ਕਰ ਗਏ ਮੇਰੇ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਮਹਿਰਮ ਵੀ,

ਐਪਰ ਤਾਲ ਮੇਰੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਇੰਨੀ ਮੱਧਮ ਨਹੀਂ ਸੀ

 

ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਗੁਲਦਸਤੇ ਲੈ ਕੇ ਅਸੀਂ ਗਏ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ,

ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪੁੱਟਿਆ ਇੱਕ ਕਦਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।

 

ਅਸੀਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਰੋਂਦੇ ਰਹੇ ਬੈਠ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਵੇਂ,

ਦਰਦ ਉਸਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸੀ ਕੋਈ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।

 

ਜ਼ਖਮੀ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਲੀ ਤੇ ਧਰਕੇ ਜਦ ਸੱਜਣਾ ਵੱਲ ਨੂੰ ਹੋਏ,

ਓਹਦੇ ਹੱਥ ਵੀ ਖੰਜ਼ਰ ਸੀ, ਪਰ ਮਲ੍ਹਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ

ਤੂੰ ਕੀ ਜਾਣੇ ਤੇਰੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਦਿਲ ਤੇ ਦਰਦ ਸਹੇੜੇ ਕਿੰਨੇ।

ਗ਼ਮ ਦਾ ਠੂਠਾ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜਕੇ, ਅੱਖੋਂ ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ ਕਿੰਨੇ।

ਛੱਡ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ ਰਾਹੀਂ ਜਿਹੜੇ, ਮੁੜ ਆਵਣ ਜੇ ਕਿੱਧਰੋਂ,

ਏਸ ਆਸ ਤੇ ਕੀਮੇ ਖ਼ਾਤਰ, ਮਲਕੀ ਨੇ ਨਲਕੇ ਗੇੜੇ ਕਿੰਨੇ।

 

ਕਾਸ਼ ਕਿਤੇ ਉਹ ਆਖੇ "ਆਜਾ। ਬਹਿ ਕੇ ਦਰਦ ਵੰਡਾ ਲਈਏ",

ਦੁੱਖਾਂ ਦੀ ਏਸ ਗੱਠੜੀ ਦੇ ਵਿੱਚ,ਦੁੱਖ ਤੇਰੇ ਕਿੰਨੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕਿੰਨੇ।

 

ਸਾਡੀ ਤਰਸਯੋਗ ਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਉੱਤੇ, ਓਹਨੂੰ ਰਤਾ ਤਰਸ ਨਾ ਆਇਆ,

ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦੀ ਸਮਝਕੇ ਓਹਨੂੰ, ਬੈਠੇ ਸੀ ਹੋ-ਹੋ ਨੇੜੇ ਕਿੰਨੇ।

 

ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਨਿੱਤ ਮਰ ਮਰ ਜਿਓਣਾ "ਦੀਪ ਸੋਨੀ" ਨੂੰ ਪੁੱਛੋ,

ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਾਲੇ ਮਹਿਲ ਬਣਾਕੇ ਹੱਥੀ ਆਪ ਉਧੇੜੇ ਕਿੰਨੇ।

ਫੱਟ ਇਸ਼ਕ ਦੇ

ਅੰਬਰਾਂ ਚੋਂ ਇੱਕ ਤਾਰਾ ਟੁੱਟਿਆ ਲੈਕੇ ਮੇਰਾ ਨਾ।

ਮੇਰੇ ਵਾਂਗ ਮੁਹੱਬਤ ਓਹਦੀ, ਚੰਨ ਦੀ ਚਾਨਣੀ ਨਾਂ।

 

ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਹਾਏ। ਕਿਸੇ ਟਕੋਰ ਨਾ ਕੀਤੀ,

ਓਹਨੂੰ ਵੀ ਸੀ ਫੱਟ ਇਸ਼ਕ ਦੇ, ਲੱਗੇ ਸੀ ਥਾਂ-ਥਾਂ।

 

ਕਿਹੜਾ ਗੀਤ ਸੁਣਾਵਾਂ ਓਸਨੂੰ, ਜੋ ਬਣ ਜਾਵੇ ਧਰਵਾਸਾ,

ਦਰਦਾਂ ਵਾਲੇ ਗੀਤ ਅਲਾਪੇ, ਛੱਡਿਆ ਉਸ ਗਰਾਂ।

 

ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਜ਼ਿੰਦੜੀ ਸਾਡੀ, ਤੜਫ਼ੇ ਵਿੱਚ ਇਕਲਾਪੇ,

ਤਾਰਾ ਮੇਰੀ ਮੈਂ ਤਾਰੇ ਦੀ, ਆਈ ਮੌਤ ਮਰਾਂ।

 

ਖ਼ੈਰ ਮੌਤ ਦੀ ਮੰਗੇ "ਸੋਨੀ" ਸਭ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਜਾਕੇ,

ਭਰਦਾ ਨਈਂ ਕੋਈ ਹਾਮੀ ਓਹਦੀ ਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹਾਂ।

ਮਨਮਾਨੀਆਂ

ਕਰਦੈਂ ਕਿਉਂ ਮਨਮਾਨੀਆਂ ਦੱਸਦੇ।

ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਸ਼ੈਤਾਨੀਆਂ ਦੱਸਦੇ।

 

ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਦੇ ਰੋਸੇ ਤੈਨੂੰ,

ਕਿਹੜੀਆਂ ਹਨ ਹੈਰਾਨੀਆਂ ਦੱਸਦੇ।

 

ਰੱਬ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ ਜੇ,

ਕਿਉਂ ਪਾਈਆਂ ਵੰਡਾਂ ਕਾਣੀਆਂ ਦੱਸਦੇ ?

 

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਿੱਤਾ ਏ,

ਤੂੰ ਕੀ ਦਿੱਤਾ ? ਨਿਸ਼ਾਨੀਆਂ ਦੱਸਦੇ।

 

ਅਜੇ ਤੱਕ ਤੂੰ ਬਰਬਾਦੀਆਂ ਹੀ ਕੀਤੀਆਂ,

ਕੀਤੀਆਂ ਕੀ ? ਨਿਗਰਾਨੀਆਂ ਦੱਸਦੇ।