ਜੋਗਾ ਸਿੰਘ ਹਰੀ ਕੇ ਨੇ ਕਹਿਆ: 'ਮੂਲੋ ਵਾਲ ਗੁਰੂ ਕੇ ਉਤਰੇ ਸਨ, ਜਾਗਾ ਕਾ ਥਹੁ ਨਹੀਂ।" ਜਾਇ ਕੇ ਮੂਲੋਵਾਲ ਕੇ ਜਿਮੀਦਾਰ ਪੁਛੇ ਥੇ: 'ਗੁਰੂ ਕੇ ਕਿਥੇ ਉਤਰੇ ਸਨ?' ਓਦੋਂ ਦਾ ਇਕ ਚਮਿਆਰ ਸੀ, ਓਸ ਨੇ ਜਾਗਾ ਦੱਸੀ: 'ਗੁਰੂ ਜੀ ਵਡੇ ਐਤਿ ਕਰੀਰ ਹੇਠਿ ਸੀ ਪਲੰਘ ਡਾਹਿਆ। ' ਓਸ ਜੋਗਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੰਜੀ ਬਣਾਈ, ਹਮੇਸਾਂ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਜਾਵੇ। ਫੇਰ ਪਠਾਣਾਂ ਨਾਲ ਵੈਰੁ ਲਗ ਪਇਆ। ਓਸ ਕਾ ਨੇਮ ਸੀ ਮਥਾ ਟੇਕਣਿ ਕਾ। ਸੇਖੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਹੈ। ਓਸਦੀ ਉਲਾਦ ਬਸਦੀਹੇ ਹੁਣ ਤੀਕੁ। ਪਿੰਡੋਂ ਚੜਦੇ ਵਲ ਮੰਜੀ ਬਣਾਈ।

ਹਢਿਆਏ ਭੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਟਹਲ ਨਾਂ ਕੀਤੀ ਜੱਟਾਂ ਨੇ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਗੁਸੇ ਹੋਏ। ਕੋਈ ਜਟ ਗੁਰੂ ਕੇ ਰਥਵਾਨ ਨੂੰ ਬੈਲ ਚਾਰਦੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ: 'ਸਾਡੇ ਕੱਖ ਰਖੇ ਹੋਏ ਹਨ; ਗਲ ਵਿਚ ਕਪੜਾ ਪਾਇਕੈ ਘਸੀਟਿਆ। ਓਸ ਨੇ ਕਹਿਆ ਜੀ ਜਟਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਘਸੀਟਿਆ। ਲਗੇ ਲੋਕ ਮਰਣ ਗਲ ਸੂਜ ਜਾਇ ਜਟੁ ਮਰ ਜਾਇ*।

• ਭਾਈ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਕਰਤਾ ਗੁ: ਪ੍ਰ: ਸੁ: ਗ੍ਰੰਥ ਨੇ ਇਹ ਨਗਰ ਆਪ ਜਾਕੇ ਡਿਠਾ, ਇਹ ਸਾਖੀ ਰਵਾਯਤ ਨਾਲ ਸੋਧਕੇ ਰਾਸ ੨੧ ਅੰਸੂ ੩੫ ਵਿਚ ਦਿਤੀ ਤੇ ਲਿਖ੍ਯਾ ਹੈ:- ਸੋ ਅਬ ਲੇ ਹਮ ਦੇਖਨ ਕਰਯੋ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਤਿਸ ਤੀਰ ਨਿਹਰਯੋ। ਮਹਿਮਾ ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਪ੍ਰਗਟਾਈ। ਪੁਰਿ ਹਡਿਆਏ ਮਹਿਅਬ ਤਾਈਂ। ਉਥੇ ਇਹ ਸਿਖ ਨੂੰ ਗਲ ਵਿਚ ਕਪੜਾ ਪਾਕੇ ਘਸੀਟਣ ਤੇ ਇਸ ਕਾਰਨ ਮਰੀ ਪੈਣ ਵਾਲੀ ਗਲ ਨਹੀਂ ਲਿਖੀ, ਤੇ ਇਹ ਹੈ ਬੀ ਅਪ੍ਰਸੰਗਕ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਨੀ ਛੇਤੀ ਮਰੀ ਪਈ ਤੇ ਫੇਰ ਹਟਾਈ ਪ੍ਰਸੈਗ ਵਿਚ ਘਟਦੇ ਨਹੀਂ। ਸਤਿਗੁਰ ਜੀ ਨੇ ਤਾਂ ਪਈ ਹੋਈ ਵਬਾ ਆਕੇ ਹਟਾਈ ਹੈ ਤੇ ਗੁਰੂਸਰ ਸਰੋਵਰ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸਾਖੀ ਅਗੇ ਜਾਕੇ ਦਸਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਟਿਕਾਣਾ ਬੀ ਪਟਿਆਲਾ ਯੂਨੀਅਨ ਵਿਚ ਤੇ ਇਸੇ ਨਾਮ ਦਾ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਹੈ, ਯਾਦਗਾਰੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਤੇ ਗੁਰੂਸਰ ਸਰੋਵਰ ਹੈ।