ਕਰਨ, ਉਬਾਜ ਆਵੇ*। ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੁੰਜ ਰਖ ਦੇਣ, ਦਿਹ ਨੂੰ ਬਾਣ ਹੀ ਬਾਣ ਹੋਇ ਜਾਇ। ਬਾਤ ਏਹ ਰੋਸਨ ਹੈ, ਭਗਤੇ ਕੇ ਭੂਤਾਂ ਕੀ॥੪੦॥

41. ਘੁਘਣੀਆਂ ਸਿੰਘ

ਭਗਤੇ ਇਕ ਸਿੰਘ ਸਸਤ੍ਰਾਂ ਕੀ ਕਮਰ ਕਸਕੇ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਨਾਲ ਉਸਕਾ ਬੇਟਾ ਸੀ। ਬਕੁਲੀਆਂ ਕੀ ਡਾਲੀ ਪੂਰ ਕੇ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਸਿਖ ਨੇ ਆਖਿਆ, 'ਆਪਕੇ ਬਚਨ ਕਰ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜੀ ਬਾਲਕਾ। '

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਏਸ ਨਿਕੇ ਕਾ ਕੀ ਨਾਉਂ ਹੈ ?

ਸਿਖ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਜੀ, ਰਖਿਆ ਨਹੀਂ ਨਾਉਂ। ਆਪ ਰਖੀਏ ਨਾਉਂ।'

ਸਾਹਿਬ ਕਹਿੰਦੇ: 'ਇਸ ਕਾ ਨਾਉ ਘੁੰਘਣੀਆ ਸਿੰਘ ਰਖੋ। ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਭੀ ਛਕਵਾਇਆ ਸਿੰਘਾਂ ਪਾਸੋਂ।

ਓਹ ਨਿਕਾ ਕਹਿੰਦਾ: 'ਮੈਂ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਾਊਂਗਾ।' ਸਿਖ ਕਹਿੰਦਾ: 'ਅਜੇ ਤੂੰ ਬਾਲਕ ਹੈਂ, ਜਦੋਂ ਸੁਚੇਤ ਹੋ ਜਾਇੰਗਾ, ਓਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਹਜ਼ੂਰ ਸੌਂਪ ਦਿਆਂਗੇ। '

ਸਿਖ ਨੇ ਢਾਈ ਰੁਪਯੇ ਤਨਖਾਹ ਦਿਤੀ, ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ, ਖੁਸ਼ੀ ਲਈ, ਘਰਿ ਨੂੰ ਆਇਆ॥੪੧॥

42. ਵਾਂਦਰ

ਅਗੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਡੇਰਾ ਭਗਤੇ ਤੇ ਬਾਂਦਰੀਂ ਕੀਤਾ। ਸਿਖ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਇਸ ਨਗ੍ਰੀ ਕਾ ਕੀ ਨਾਉ ਹੈ ??

ਜਿਮੀਦਾਰ ਕਹਿੰਦੇ: 'ਜੀ, ਬਾਂਦਰ।'

ਸਿਖ ਕਹਿੰਦੇ ਪਰਦੇਸੀ: 'ਜੀ! ਏਹੁ ਬਾਂਦਰਾਂ ਕਾ ਪਿੰਡ ਹੈ ?”

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, "ਜਿਮੀਦਾਰ ਹਨ, ਗੋਤ ਬਾਂਦਰ ਹੈਨ।

* ਇਹ ਇਸ ਪੋਥੀ ਦੇ ਲੇਖਕ ਦੀ ਅਪਣੀ ਸਾਖ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਗਲ ਕਿ ਭੂਤਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਪੰਜ ਮਣ ਛੋਲੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਕਵੀ ਸੰਤੋਖ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬੀ ਐਨ ੧ ਅੰਸੂ ੨ ਅੰਕ ੪੩ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀ ਹੈ।