ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਰਾਜੀ ਹੈਂ ਮੀਆਂ! '

ਓਹੁ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਅਜੁ ਰਾਜੀ ਹਾਂ, ਖੁਦਾਇ ਦਾ ਦੀਦਾਰੁ ਪਾਇਆ।'

ਚਿਟੇ ਬਸਤ੍ਰ ਸਨ ਓਸਕੇ।

ਫੇਰ ਡੇਰੇ ਆਏ। ਸਿਖਾਂ ਨੇ ਪੁਛਿਆ: 'ਜੀ ਏਹ ਕੌਣ ਹੈਸੀ?' ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿਆ: 'ਏਸ ਕੀ ਵਾਸਨਾਂ ਰਹੀ ਸੀ ਸਰੀਹ ਵਿਚ, ਹੈਸੀ ਤਾਂ ਸਾਂਈ ਲੋਕ।'

ਹੋਰ ਨਗਰੀ ਨੇ ਰਸਤ ਪਾਈ ਲੰਗਰ। ਲੰਗਰ ਹੋਇਆ। ਜੇਹੜੇ ਸਿਖ ਸਹਿਜ ਧਾਰੀ ਖੁਲ੍ਹਾ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਛਕਦੇ ਸੇ, ਓਨਾਂ ਨੂੰ ਨਗਰੀ ਆਥਣ ਕੇ ਵੇਲੇ ਘਰੀ ਨਿਉਂਦੇ ਲਾਇ ਦਿਤੇ। ਘਰ ਘਰ ਇਕੁ ਇਕੁ ਸਿਖੁ। ਇਕੁ ਸਿਖ ਘਰੋਂ ਤੰਗ ਸੀ, ਸਰੀਕਾ ਬੁਰਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਓਸ ਨੂੰ ਭੀ ਕਹਿਆ, ਭਾਈ ਇਕਿ ਤੂੰ ਛਕਾਉ, ਇਕਿ ਸਿਖ ਲੈਇ ਜਾਹਿ। ' ਘਰਿ ਵਾਲਾ ਭੀ ਸਿਖ ਸੀ, ਜਾਣੇ ਵਾਲਾ ਭੀ ਸਿਖ ਸੀ। ਸਿਖ ਨੇ ਕਹਿਆ ਇਕ ਸਿਖ ਨੂੰ: ‘ਚਲਿ ਜੀ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਛਕਿ ਆਉ। ਆਪ ਦਾ ਬਰਤਨ ਲੈ ਚਲੁ। ਓਹੁ ਸਿਖ ਬਰਤਨ ਲੈ ਕੇ ਟੁਰ ਪਇਆ। ਸਿਖ ਨੇ ਘਰ ਜਾਇਕੇ ਆਪਣੇ ਉਤਿਓਂ ਲਾਹਿਕੇ ਸਿਖ ਹੇਠ ਖੇਸ ਬਿਛਾਇ ਦਿਤਾ। ਸਿਖ ਉਪਰਿ ਬੈਠਿ ਗਇਆ। ਸਿਖ ਦੇ ਚਰਣ ਧੋਤੇ ਤੇ ਜਲ ਨਾਲਿ। ਪੀਲੂ ਦੀਆਂ ਕੋਕੜਾਂ ਤਤੇ ਜਲ ਵਿਚ ਪਾਇ ਕੈ ਨਰਮੁ ਕਰਕੇ ਸਿਖ ਦੇ ਬਰਤਣਿ ਪਾਇ ਦਿਤੀਆਂ। ਸਿਖ ਨੇ ਛਕ ਕੇ ਚੁਲਾ ਪੜਿਆ, ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ। ਸਿਖ ਦੇ ਨਾਲ ਆਇਆ ਅਗੇ ਤੀਕ, ਸਿਖ ਨੂੰ ਫੇਰ ਸਿਖ ਨੇ ਮੋੜਿਆ, ਮਥਾ ਟੇਕਕੇ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਿਖਾਂ ਨੂੰ ਪੁਛਿਣ ਲਗੇ, 'ਤੈ ਨੇ ਕਿਆ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਛਕਿਆ ? ਕੋਈ ਕਹੇ 'ਭੱਲੇ ਨਾਲ`, ਕੋਈ ਕਹੇ ‘ਦਹੀ ਨਾਲ`, ਕੋਈ ਕਹੇ 'ਘੀ ਨਾਲ ਖਿਚੜੀ ਛਕੀ, ਕੋਈ ਕਹੇ 'ਤਸਮਈ ਛਕੀ, ਕੋਈ ਕਹੇ ਥਹਿ ਪਈਆਂ ਦੇੜਾਂ ਘਾਠਿ ਕੀਆਂ ਨਾਲ ਛਕੀਆਂ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੁਹੁ ਕਹਿਆ, ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੁਹ ਕਹਿਆ ਛਕਿਆ ਪ੍ਰਸਾਦਿ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਤੈ ਨੇ ਕੀ ਛਕਿਆ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਮੈਲਾਗਰ ਸਿੰਘ? ਕਹਿੰਦਾ: 'ਜੀ ਵਡਾ ਉਮਦਾ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਛਕਿਆ, ਐਸਾ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਅਸੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਨਾਹੀ ਛਕਿਆ।'

ਨਗਰੀ ਕੇ ਜਿਮੀਦਾਰ ਓਥੇ ਬੈਠੇ ਸੇ, ਓਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਜਿਸ ਕੇ ਡੇਰੇ ਏਸ ਨੇ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਛਕਿਆ ਹੈ, ਓਸ ਸਿਖ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵੇ ?' ਜਿਮੀਦਾਰ