ਕੇ ਮੰਦੀ ਖੇਹਿਕੇ। ਤੇਰੀ ਓਲਾਦ ਮੰਗਦੀ ਫਿਰੇਗੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਹੋਇ ਕੇ ਡੇਰਾ ਕੂਚ ਕਰ ਦੀਆ।

ਕੋਈ ਕੁ ਦਿਨ ਬੀਤੇ ਤਾਂ ਪਿਛੋਂ ਈਸੇ ਖਾਂ ਮੰਞ ਨੇ ਕੋਟ ਮਾਰਿਆ। ਕਪੂਰਾ ਲੁਕਿ ਗਇਆ ਘਾਸ ਦੇ ਕੁੰਨੂੰ ਵਿਚ। ਈਸੇ ਖਾਂ ਨੇ ਕਹਿਆ ਕਪੂਰੇ ਨੂੰ ਭਾਲ ਲਇਆਵੇ। ਕਪੂਰਾ ਭਾਲ ਆਂਦਾ। ਪਠਾਣਾ ਨੇ ਕਹਿਆ: 'ਲੁਕ ਗਇਆ ਸੀ। ਇਲਾਂ ਕੁਕੜਾਂ ਵਾਲਿਆ ਕਪੂਰਾ! ਬਾਜ ਰਖਦਾ। ਤੁਰਕ ਕੂਚ ਹੋਇਆ ਓਥੋਂ। ਇਕ ਜਾਗਾ ਜਾਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਢਾਬ ਦੇ ਪਾਸ ਰੋਹੀ ਵਿਚ ਉਤਰੇ; ਤੁਰਕ ਕਹਿਆ: 'ਏਸ ਜੱਟ ਨੂੰ ਫਾਹੇ ਦੇਇ ਦਿਹ।' ਫਾਹੇ ਦੇਣ ਲਗੇ ਤਾਂ ਕਪੂਰਾ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਮੈਨੂੰ ਅਸਨਾਨ ਕਰ ਲੈਇਣ ਦੇਹੁ, ਮੇਰੇ ਮੁਹ ਤੋਬਰਾ ਦੇਇਕੇ ਫਾਹੇ ਦੇਹੁ, ਮੇਰੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਬਚਨ ਹੈ। ਨਾਂਹੀ ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਮਰਣਾ ਜੰਮਣਾਂ ਪਊ।' ਤੁਰਕ ਨੇ ਖੇਹ ਪਾਇਕੇ ਤੋਬਰਾ ਚਾੜ ਕੇ ਫਾਹੇ ਦਿਤਾ।

ਕਪੂਰੇ ਕੇ ਭਾਈ ਹਮੀਰੇ ਪਰ ਖੁਸੀ ਸੀ। ਓਸ ਨੇ ਕਹਿਆ ਸੀ, 'ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਾ ਬਚਨ ਮੰਨ ਲੈਅ, ਫੇਰ ਪੈਰੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਜਾਇ ਪੈਇੰਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀ। ਓਨਾ ਪਾਸ ਤਲਕਾ ਹੈ, ਬਨਗਾੜੀ ਵਾਲਾ ਭੀ ਮਿਲਿਆ॥੪੬॥

47. ਜੈਤੋ

ਅਗੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਜੈਤੋ ਕੀ ਜੂਹ ਵਿਚ ਟਿਬੇ ਉਤੇ ਤੀਰ ਚਲਾਏ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ 'ਖਾਨਿਆਂ! ਇਹੁ ਕਿਹੜਾ ਪਿੰਡ ਹੈ ? ਖਾਂਨਾਂ ਕਹਿੰਦਾ: 'ਪਿੰਡ ਕੇਹੜਾ ਹੈ, ਚਾਰਕਿ ਝੁੰਗੀਆਂ ਹੈਨ ਜੈਤੋ ਖਾਂਨੇ ਕੀਆਂ।'

1. ਕਪੂਰੇ ਦਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਉਚਾ ਬੋਲ ਬੋਲਣ ਦਾ ਪ੍ਰਸੰਗ ਐਨ ੧ ਅੰਸੂ ੪ ਵਿਚ ਹੈ ਤੇ ਈਸੇ ਖਾਂ ਮੰਝ ਦੇ ਹਥੋਂ ਮੌਤ ਦਾ ਪ੍ਰਸੰਗ ਇਸੇ ਐਨ ਦੇ ਅੰਸੂ ੩੦ ਵਿਚ।

2. ਇਹ ਤੇ ਅਗਲਾ ਪ੍ਰਸੰਗ ਐਨ ੧ ਅੰਸੂ ੬ ਵਿਚ ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਦਿਤਾ ਹੈ।