ਹੈਂਜੀ! ਸਮੀਰ ਨੇ ਬਚਨ ਨਹੀ ਸੀ ਮੰਨਿਆ, ਓਸ ਨੂੰ ਕੋਪ ਦਾ ਬਚਨ ਹੋਇਆ, ਕਪੂਰੇ ਨੇ ਨਹੀ ਸੀ ਮੰਨਿਆ, ਅਗਿਓਂ ਉਤਰ ਦਿਤਾ, ਤਿਸ ਨੇ ਸਰਾਫ ਲਇਆ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਦਾਸੋਂ ਕਾ ਦਾਸ ਹਾਂ ਜੀ! ਤੂੰ ਸਰਬ ਖਤੇ ਬਖਸਣੇ ਵਾਲਾ ਹੈਂ ਜੀ। ਮੇਰੀ ਸਿਖੀ ਰਖੀਏ ਜੀ! ਤੂੰ ਰਖਣ ਜੋਗ ਹਹਿ ਜੀ! ਏਹੁ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਹੈ।'

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿਆ: 'ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਬਖਸਿਆ, ਬਾਪ ਬੇਟੇ ਕੀ ਗਾਲ ਲਗਦੀ ਨਾਹੀ।'

ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਕਹਿਆ, 'ਜੀ ਸਾਡਾ ਭਰਮੁ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਾਇ? ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ: ‘ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਬੇਲੇ ਵਿਚ ਭਾਹ ਲਗਦੀ ਹੈ, ਸ਼ੇਰਣੀ ਬਚੇ ਨੂੰ ਮੁਹਿ ਵਿਚ ਲਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਖੀਏ ਖਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਓਸਦੇ ਦੰਦੂ ਨਹੀਂ ਚੁਭਾਉਂਦੀ।

ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਚਰਨਾਂ ਪਰ ਮਥਾ ਟੇਕਿਆ: ਭਲਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਭਲਾ, ਸੁਖ ਕਰਣੀ ਜੀ ॥੫੧॥

52. ਖਾਨੇ ਨੇ ਪਾਣੀ ਵੇਚਿਆ

ਅਗੇ ਚੜਿਆਂ ਜਾਦਿਆਂ ਕਹਿਆ, 'ਜਲ ਛਕਾਵੇਂ, ਰੋਹੀ ਵਿਚ। ਬੈਰਾਗ ਲਗੇ ਸਿਖਾਂ ਪਾਸੋਂ ਜਲੁ ਭਾਲਣਿ। ਰਾਇ ਖਾਨੇ ਪਾਸ ਜਲ ਲਭਿਆ ਛਾਗਲ ਵਿਚ। ਓਹ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਕਰਿਆ, ਕਹਿੰਦਾ: 'ਹੈ ਨਾਹੀ': ਫੇਰ ਕਹਿੰਦਾ 'ਮੁਲਿ ਦੇਊਂ।'

ਸਿਖਾਂ ਕਹਿਆ, ਮੁਲ ਹੀ ਦੇਹਿ।'

ਕਹਿੰਦਾ, 'ਰੁਪਈਆ ਲਊਂ।'

ਸਿਖਾਂ ਕਹਿਆ, 'ਰੁਪਈਆ ਹੀ ਲੈ।'

ਫੇਰ ਕਹਿੰਦਾ, 'ਨਾਂਹੀ ਭਈ, ਕਟੋਰੇ ਕੀ ਮੁਹਰ ਲਊਂ।"

ਖਜਾਨਚੀ ਨੇ ਕਹਿਆ, ‘ਮੁਹਰ ਹੀ ਲੈ।'

ਮੋਹਰ ਲਈ, ਪਾਨੀ ਕਾ ਕਟੋਰਾ ਦੀਆ।

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, 'ਜਾਹ ਵੇ ਖਾਂਨਾਂ ਪਾਨੀ ਤੇ ਪਤਲਾ ਹੋਇ

1. ਪਾ: ਬਖਸੀਏ।

2. ਸਾਖੀ ੫੧, ਤੇ ੫੨ ਐਨ ੧ ਦੇ ਅੰਸੂ ੮ ਵਿਚ ਹਨ।