ਗੁਰੂ ਜੀ ਧਨੁਖ ਸਾਥ ਬਾਨ ਚਲਾਇਆ ਤੇ ਅਕਾਸ ਕੀ ਓਰ ਬਦਲ ਹੋਇ ਆਇਆ, ਘਟ ਹੋਇ ਆਈ, ਲਗਾ ਗਲ੍ਹਿਆਂ ਨਾਲ ਮੀਹੁ ਪਵਣਿ, ਵੈਰਾੜ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਮਾਲ ਹੇਠ ਨੂੰ ਭੰਨਾ, ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਮਾਲ ਹੇਠ ਨੂੰ ਭੰਨਾਂ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਓਥੇ ਹੀ ਘੋੜੇ ਚੜੇ ਖੜੇ ਰਹੇ। ਸਿਖਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੇ ਘੋੜੇ ਉਤੋਂ ਦੀ ਲਏ ਕਰ ਦਿਤੇ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੀਰ ਕਰ ਛੋਡਿਆ ਘੋੜੇ ਕੇ ਸਿਰ ਪਰਕੀ। ਓਥੋਂ ਕੋਸ ਭਰ ਸਾਰੇ ਮੀਹੁ ਪਇਆ ਗਲ੍ਹਿਆਂ ਨਾਲ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਓਥੇ ਹੀ ਡੇਰਾ ਕਰ ਦੀਆ। ਮਗਰਲਾ ਡੇਰਾ ਬਹੀਰੁ ਸਰਵਤ ਆਇ ਮਿਲਿਆ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਦਿਸਟਿ ਗੁਪਤਾਂ ਉਤੇ ਹੋਈ, ਨਾਲ ਇਕ ਬਹੀਰ ਦੇ ਸਿਖ ਹਾਜਰ ਹੋਇਆ। ਕਹਿੰਦਾ, 'ਜੀ, ਖਚਰ ਖਜਾਨੇ ਕੀ ਕਹਾਂ ਉਤਾਰੀਏ?”

ਸਾਹਿਬ ਕਹਿੰਦੇ: ਹਜੂਰ ਢਾਲੇ, ਅਗੇ ਈਹਾਂ ਲਿਆਵੇ। '

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ: 'ਬਾਰ ਖੋਲੇ ਗੁਣਕਾ।' ਜਾਂ ਬਾਰ ਖੋਲਿਆ ਗੁਣਕਾ ਤਾਂ ਅੱਧੇ ਦਮੜੇ, ਅਧੀਆਂ ਮੁਹਿਰਾਂ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿਆ: 'ਲਹੂ ਵੇ ਚਾਕਰੀ ਲੇਖਾ ਕਰਕੈ ਵੈਰਾੜੇ! ਅਠ ਆਨੇ ਅਸਵਾਰੁ, ਚਾਰ ਆਨੇ ਪਿਆਦਾ, ਇਹ ਨੌਕਰੀ ਵਰਤੇ।' ਪੰਜ ਸੈ ਅਸਵਾਰੁ ਸੀ ਨੌ ਸੈ ਪਿਆਦਾ ਸੀ। ਸਮੂਹ ਨੂੰ ਦੇਂਦੇ ਗਏ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ, ‘ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਅਸੁਪਾਲੀ! ਆ ਚਾਕਰੀ ਲੈਅ, ਵਰਤਦੀ ਹੈ।

ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਕਹਿੰਦਾ: 'ਜੀ, ਪਾਤਿਸਾਹਿ! ਮੈਨੂੰ ਸਿਖੀ ਬਖਸੋ ਜੀ! ਮੇਰੇ ਦੁਧ ਪੁਤ ਘੋੜੇ ਸਭੁ ਕੁਹ ਹੈ ਜੀ।'

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ: ਤੈਇ ਦਾਨ ਸਿੰਘ! ਸਿਖੀ ਕਾ ਬੀਜੁ ਰਖਿਆ। ਬੀਜ ਤੇ ਵਧ ਜਾਵੇਗੀ। ਸਿਰ ਕੇਸ ਰਖ ਲੈ।”

ਕਹਿੰਦਾ: 'ਜੀ. ਕੇਸ ਕਿਉਂ ਰਖਾਉਂਦੇ ਹਹੁ ?"

ਗੁਰੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ; ਜਿਸਦੇ ਸਿਰ ਕੇਸ ਹੁੰਦੇ ਹਹਿ, ਜਪੁ ਪੜਦਾ ਹੈ, ਓਹ ਜਮ ਦੀ ਪੁਰੀ ਨਾਹੀ ਜਾਂਦਾ। ਓਸ ਨੂੰ ਅਸੀ ਭਉਜਲ ਕੀ ਲਹਿਰ ਵਿਚੋਂ ਕਢ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਫੜਕੇ। '

ਦਾਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਲੰਮੀ ਦਾੜੀ ਸੀ, ਦਾੜੀ ਦਾ ਜੂੜਾ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਹਿੰਦਾ: 'ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਦਾੜੀ ਥੋ ਫੜਕੇ ਕਢਿ ਲੈਣਾਂ ਜੀ!'

1. ਗੜੇ. ਓਲੇ।

2. ਵਣ ਦਾ ਬ੍ਰਿਛ।