ਨੱਚਦਾ ਗਾਉਂਦਾ ਪੰਜਾਬ
ਹਰਕੇਸ਼ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਪੀ.ਸੀ.ਐੱਸ.
ਦੋ ਸ਼ਬਦ
ਹਰ ਸਾਹਿਤ ਸਿਰਜਣਾ ਪਿਛੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਨੋਰਥ ਜ਼ਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਸਮਕਾਲੀ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੀ ਨਬਜ਼ ਅਤੇ ਲੇਖਕ ਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਦੀ ਝਲਕ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ । ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਹਰ ਸਹਿਤਕਾਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਘਟਨਾ ਜਾਂ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਰਨਾ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਆਪਣੇ ਕਾਰਜ ਨੂੰ ਨੇਪਰੇ ਚਾੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਲਗਨ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਹਥਲੀ ਪੁਸਤਕ 'ਨਚਦਾ ਗਾਉਂਦਾ ਪੰਜਾਬ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਬਚਪਨ ਦੇ ਸ਼ੌਂਕ ਦਾ ਸਾਰਥਕ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਹੈ ਜੋ ਬੋਲੀਆਂ ਸੁਣਨੀਆਂ, ਪੜ੍ਹਨੀਆਂ ਅਤੇ ਲਿਖਣ ਦਾ ਸੀ । ਸਾਡੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਨਾਨਕੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਜਿਥੇ ਮੈਂ ਜਨਮ ਤੋਂ ਹੀ ਪਲਿਆ ਵਧਿਆ ਫੁਲਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ, ਉਥੇ ਰਾਮ ਚੰਦ ਉਰਫ ਰਾਮੂ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਚੇਟਕ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਜੋੜਨੀਆਂ ਫੇਰ ਆਪਣੇ ਉਸਤਾਦ ਨੂੰ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹਿਰ ਦੇ ਕੰਡੇ ਜਾ ਕੇ ਸੁਣਾਦਿਆ ਕਰਨੀਆਂ ਤੇ ਅਕਸਰ ਉਸ ਦੀ ਥਾਪੀ ਹਾਸਲ ਹੋਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ । ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਮਾਮਾ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਬੋਲੀ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋਣਾ ਤਾਂ ਉਸ ਇਹ ਕਹਿ ਉਠਣਾ-
ਲੈ ਗਏ ਮਾਮਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਖੋਹ ਕੇ ਭਾਣਜੇ
ਚਲਦਾ ਨਹੀਂ ਜ਼ੋਰ ਧਿਙਾਣਾ
ਦਿੱਲੀ ਨੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬਾਪ ਦੀ
ਦਿੱਲੀ ਐ ਤਖਤ ਪੁਰਾਣਾ
ਉਸ ਦੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਨਾਪ ਤੋਲ ਪਰਤਣ ਦੀ ਸਿਖਰ ਤੇ ਪਹੁੰਚੀ ਸੀ ।
ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਵਿਰਸੇ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣ ਦੀ ਅਤ ਮੁੜ ਸੁਰਜੀਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ । ਕੁਝ ਤਰੁਟੀਆਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਨੂੰ ਭੰਡਣ ਦੀ ਜਿੰਨਾ ਕੁ ਹੋ ਸਕਿਆ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਚ ਭੈਣ, ਭਰਾ, ਮਾਂ, ਧੀ, ਬਾਬਲ, ਬੇਟੀ, ਪਤੀ, ਪਤਨੀ, ਦਿਉਰ, ਭਰਜਾਈ, ਜੇਠ, ਸੱਸ, ਨੂੰਹ, ਸੌਂਕਣਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ, ਨਾਲ ਹੀ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਚਰਚਾ, ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ ਨਾਲ ਪ੍ਰਚੱਲਤ ਬੋਲੀਆਂ, ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪੇਂਡੂ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਖੇਤੀ, ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ, ਫਸਲਾਂ, ਟਿਬੇ, ਖੇਤ, ਤਿਉਹਾਰ ਰਸਮਾਂ ਅਤੇ ਰਿਵਾਜ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ । ਕੁਝ ਕੁ ਸਮਾਜਿਕ ਬੁਰਾਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਦਾਜ ਦੀ ਲਾਹਨਤ, ਦੂਸਰਾ
ਵਿਆਹ, ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਭੈੜੀ ਆਦਤ, ਜਾਇਦਾਦ ਦੇ ਲਾਲਚ ਕਾਰਨ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿਚ ਤਰੇੜਾਂ ਆਦਿ ਨੂੰ ਨੰਗਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ।
ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚਲੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪੇਂਡੂ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਵਿਆਹ, ਮੁਕਲਾਵੇ, ਤੀਆਂ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ, ਮਸਿਆ ਦਾ ਮੇਲਾ, ਗਿੱਧਾ, ਭੰਗੜਾ, ਮੇਲਣਾਂ ਦੇ ਗੀਤ ਆਦਿ ਨੂੰ ਮੱਦੇ ਨਜ਼ਰ ਰੱਖ ਕੇ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਬਾਰੀ ਬਰਸੀ ਖਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀ ਦਾ ਜਾਂ ਆਰੀ ਆਰੀ, ਦਾਣਾ ਦਾਣਾ, ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਆਦਿ ਜਿਹੇ ਰਵਾਇਤੀ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਕੇ ਕੁਝ ਬੋਲੀਆਂ ਰਚੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਸਿਰਲੇਖ 'ਨਚਦਾ ਗਾਉਂਦਾ ਪੰਜਾਬ ਇਸ ਕਰਕੇ ਰਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਵਿਰਸੇ ਅਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਵਿਚ ਬੋਲੀਆਂ ਨੂੰ ਸਭਤੋਂ ਮਹੱਤਵ ਸਥਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ । ਜਦੋਂ ਵੀ ਕਦੇ ਰੇਡੀਓ, ਟੈਲੀਵੀਯਨ ਜਾਂ ਕਿਤੇ ਗਿੱਧੇ ਭੰਗੜੇ ਦੇ ਅਖਾੜੇ ਦਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਦਿਸਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਦਰਸ਼ਕ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਭੂਮ ਉਠਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਚਣੋਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੇ । ਨੱਚਣਾ, ਕੁਦਣਾ, ਹੱਸਣਾ, ਖੇਡਣਾ ਇਹ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਇਕ ਵਿਲੱਖਣਤਾ ਹੈ। ਲੇਖਕ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬੁੱਧੀ ਮੁਤਾਬਕ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਨਾਚ, ਗਿੱਧਾ ਭੰਗੜਾ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਭਰਿਆ ਮਹੌਲ ਇਉਂ ਬੰਦ ਕਰ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਫਨੀਅਰ ਸੱਪ ਨੂੰ ਕੀਲ ਕੇ ਪਟਾਰੀ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਦੇ ਢੱਕਣ ਚੁੱਕਣ ਤੇ ਆਪਣਾ ਫਨ ਉਠਾ ਕੇ ਸ਼ੂਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ।
ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਵਾਪਰਨ ਵਾਲੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਲੇਖਕ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਿਆ । ਇਸ ਵਿਚ ਕਰਫ਼ੀਉ ਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਆਮ ਪ੍ਰਚੱਲਤ ਹੋ ਗਏ ਹਨ । ਇਸ ਲਈ ਲੋਕ ਸਹਿਤ ਵਿਚ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨੀ ਸੁਭਾਵਕ ਹੋ ਗਈ। ਜਿਵੇਂ—
ਕਰਫੀਉ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੁਪ ਦਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਵੀਂ
ਭਾਵੇਂ ਜੁਲਫ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲੈ
ਜਿਵੇਂ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਫੌਜੀ ਕਾਰਵਾਈ ਸਮੇਂ-
ਮੇਰੇ ਯਾਰ ਦੀ ਮੁਕਬਰੀ ਹੋਈ
ਕਿ ਫੌਜੀਆਂ ਨੇ ਪਿੰਡ ਘੇਰਿਆ
ਜਾਂ
ਜਾਤ ਪਾਤ ਦੀ ਪੱਟੀ ਸੀ ਜੜ੍ਹ ਐਥੋਂ
ਕਿ ਫਿਰਕੇ ਦੀ ਮੋਹੜੀ ਗੱਡ ਤੀ
ਮੈਂ ਆਸ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਪਾਠਕ ਤੇ ਅਲੋਚਕ ਮੇਰਾ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਨਿਮਾਣਾ ਯਤਨ ਪਰਵਾਨ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਵਧਾਉਣਗੇ ।
-ਹਰਕੇਸ਼ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ
ਬਚਪਨ ਦੇ ਵਿਚ ਉਠ ਗਿਆ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪਿਓ ਦਾ ਠੰਡਾ ਸਾਇਆ।
ਨਾਨਾ ਸਾਡਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਗੋਦੀ, ਲੈ ਕੇ ਨਾਨਕੀਂ ਆਇਆ ।
ਪੰਜਵੇਂ ਸਾਲ ਵਿਚ ਸੁਰਤ ਸੰਭਲ ਗਈ, ਪੜ੍ਹਨ ਸਕੂਲੇ ਪਾਇਆ।
ਸਾਲ ਪੰਦਰਵਾਂ ਚੜ੍ਹਿਆ ਦਾਸ ਨੂੰ, ਚਿੱਤ ਭੰਗੜੇ ਨੂੰ ਲਾਇਆ ।
ਭੰਗੜੇ ਦੇ ਵਿਚ ਪੈਣ ਬੋਲੀਆਂ, ਰਾਮ ਉਸਤਾਦ ਧਿਆਇਆ।
ਬੋਲੀ ਜੋੜਨ ਦਾ, ਸੌਂਕ ਸਕੂਲੋਂ ਲਾਇਆ ।
-----
ਸ਼ੱਕ ਲਿਖਣੇ ਦਾ ਅੱਜ ਅਸਾਂ ਨੂੰ, ਬਹਿ ਗਏ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਧਿਆ ਕੇ ।
ਲਿਖ ਲਿਖ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਥੱਕ ਜਾਵਾਂ, ਫੇਰ ਦੇਖਦਾ ਗਾ ਕੇ।
ਨਵਾਂ ਜ਼ਮਾਨਾ ਨਵੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ, ਬਹਿ ਗਿਆ ਚਸਕਾ ਲਾ ਕੇ ।
ਹੁਣ ਸਰਪੰਚਾ ਤੂੰ, ਬੋਲੀ ਨਵੀਂ ਰਚਾ ਦੇ ।
-----
ਅਲਫ ਅੱਲਾ ਦਾ ਨਾਮ ਧਿਆ ਕੇ, ਗਾਫ਼ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਧਿਆਵਾਂ।
ਬੋਲੀ ਜੇਕਰ ਜੋੜਨ ਬੈਠਾਂ, ਪੰਜੇ ਪੀਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਲਿਖ ਲਿਖ ਬੋਲੀਆਂ ਕਾਗਜ਼ ਭਰ ਕੇ, ਫੇਰ ਕਿਤਾਬ ਬਣਾਵਾਂ ।
ਬੋਲੀ ਰਚਣੇ ਦੀ, ਵਿਥਿਆ ਆਪ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਥਾਪੀ, ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਧਿਆਵਾਂ।
ਅਮਰ ਦਾਸ ਦੀ ਹੋ ਜਾਏ ਕਿਰਪਾ, ਰਾਮ ਦਸ ਦੇ ਜਾਵਾਂ ।
ਬਾਬੇ ਅਰਜਨ ਦੇ ਫੇਰ ਸਲੋਕ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਦੀ ਲੈ ਕੇ ਸਿਖਿਆ, ਹਰ ਰਾਇ ਫਤਹਿ ਬੁਲਾਵਾਂ ।
ਹਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗੁਰੂ ਦੀ ਤਕਾਂ ਓਟ ਮੈਂ ਸੱਚੀਆਂ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਤਿਆਗ ਭਾਵਨਾ, ਵਾਲਾ ਬਿਗਲ ਵਜਾਵਾਂ।
ਗੋਬਿੰਦ ਅਤੇ ਭਗਾਉਤੀ ਧਿਆ ਕੇ, ਸੀਸ ਧਰਮ ਲਈ ਲਾਵਾਂ ।
ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦਾ ਜੱਸ ਗਿੱਧਿਆਂ ਵਿਚ ਗਾਵਾਂ।
-----
ਦਾੜੀ ਨਾਲੋਂ ਮੁੱਛਾਂ ਵੱਧਗੀਆਂ, ਜਿਉਂ ਛਪੜੀ ਤੇ ਡੀਲਾ।
ਮਹਿੰ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਰੱਸਾ ਤੁੜਾ ਗਈ, ਕੱਟਾ ਪਟਾ ਗਿਆ ਕੀਲਾ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜੇ ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਾਂ, ਸ਼ੱਕ ਪਿਆ ਕਰੋ ਕਬੀਲਾ ।
ਦਿਉਰ ਕੁਆਰੇ ਦਾ ਕਰ ਦੇ ਭਾਬੀਏ ਹੀਲਾ ।
-----
ਥਾਲੀ ਬਾਲੀ ਨੀ, ਮਿੱਤਰਾ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦੇ,
ਅਸੀਂ ਉਮਰ ਗੁਆ ਲਈ ਸਾਰੀ ।
ਨੀ ਵੀਰ ਮੇਰਾ ਹਲ ਜੋੜਦਾ, ਸਾਨੂੰ ਰਖ ਮੱਝੀਆਂ ਦੀ ਪਾਲੀ ।
ਨੀ ਭਾਬੀ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਮੰਗਦੇ, ਜੇਹੜੀ ਲਗਦੀ ਵੀਰ ਦੀ ਸਾਲੀ।
ਨੀ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲੈ, ਛੋਟੇ ਦਿਉਰ ਦੀ ਬਣਾ ਦੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ।
ਖੂਹ ਤੇ ਖੜ ਕੇ ਗੱਲ ਸੁਣ ਭਾਬੀ, ਏਥੇ ਕੀਹਦੀ ਚੋਰੀ।
ਮਾਰ ਗੰਡਾਸਾ ਕਰ ਦਿਆਂ ਟੋਟੇ, ਸਣੇ ਪਰਾਂਦਾ ਡੋਰੀ ।
ਦੇਖ ਛਬੀ ਲੈ ਮਾਰੇ ਕੂਕਾਂ, ਲਾਂਘੀ ਮਾਰ ਕੇ ਫੋਰੀ।
ਖੂਨ ਕਰਾਵੇਂਗੀ, ਤੂੰ ਭਰਜਾਈ ਗੌਰੀ ।
ਰੜਕੇ ਰੜਕੇ ਤੂੰ ਪੁੱਤ ਸ਼ਾਹਾਂ ਦਾ, ਤੇਰੀ ਖਾਲੀ ਬਾਂਸਲੀ ਖੜਕੇ ।
ਭਲੇ ਜੱਟ ਤਾਂ ਲੁੱਟੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ, ਲਾ ਕੇ ਬਾਰ ਤੇ ਪਰਚੇ ।
ਬੰਨੇ ਨੂੰ ਛੁਡਾ ਲੈ ਭਾਬੀਏ, ਚੂੜੇ ਵਿਚਲੇ ਪਰੀਬੰਦ ਧਰ ਕੇ ।
ਪੇਸ਼ੀ ਨਾਜਮ ਦੇ, ਭਾਬੋ ਬੈਠ ਗਈ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਅੜ ਕੇ ।
-----
ਭਾਬੀ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਵੇ ਦਿਉਰਾ, ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣਾ।
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਦਿਉਰ ਮੇਰਿਆ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਏਥੇ ਰਹਿਣਾ ।
ਵੀਰ ਤੇਰਾ ਨਿਤ ਲੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ, ਸ਼ੱਕ ਕਰਦਾ ਟੁਟ ਪੈਣਾ ।
ਵੇ ਵੱਡੀ ਭਾਬੀ ਦਾ ਦਿਉਰ ਬੁੱਕਲ ਦਾ ਗਹਿਣਾ।
ਮੇਰਾਂ ਵਾਲੀ ਤੋਂ ਮਬ ਕੋ ਮੋਲਣਾ, ਸੰਗਤੀ ਵਾਲੇ ਵਿਚ ਆਈਆਂ।
ਦੋ ਦੋ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਵੜਨ ਇਕੱਠੀਆਂ, ਹਟਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹਟਾਈਆਂ ।
ਕਾਲੇ ਸੂਫ ਦੋ ਘਗਰੇ ਸਵਾ ਲਏ, ਪੈਲਾਂ ਮੋਰ ਜਿਉਂ ਪਾਈਆਂ।
ਹੁਣ ਨਾ ਸਿਆਣਦੀਆਂ, ਦਿਉਰਾਂ ਨੂੰ ਭਰਜਾਈਆਂ ।
-----
ਚਿੜੀਆਂ ਉਡਾਵਾਂ ਨੀ ਮੈਂ, ਮਨੇ ਉਤੇ ਚੜ ਕੇ ।
ਤੱਤੜੀ ਦਾ ਦਿਲ ਪਿਆ, ਇਕੱਲਾ ਮੇਰਾ ਬੜਕੇ ।
ਯਾਦ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀ ਵਾਲੀ, ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਰੜਕੇ ।
ਛੋਟੇ ਦਿਉਰ ਨਾਲ ਚਿੱਤ ਪਰਚਾਵਾਂ ਨੀ ।
ਨਾਲੇ ਬਾਜਰੇ ਤੋਂ ਚਿੜੀਆਂ ਉਡਾਵਾਂ ਨੀ ।
ਵੇ ਦਿਉਰਾ ਮੇਰੀ ਚਾਰ ਬੱਕਰੀ, ਤੇਰਾ ਕਦੇ ਨਾ ਅਹਿਸਾਨ ਭੁਲਾਵਾਂ ।
ਵੇ ਤੀਆਂ ਵਿਚ ਦਿਉਰ ਰਾਜਿਆ, ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਤੇ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵਾਂ ।
ਵੇ ਦਿਉਰਾ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲੈ, ਤੇਰਾ ਜੱਸ ਗਿੱਧਿਆਂ ਵਿਚ ਗਾਵਾਂ ।
ਪਟ ਕੇ ਭਾਖੜਾ ਕੱਢੀਆਂ ਨਹਿਰਾਂ, ਪਾਣੀ ਖਾਲ ਚਲਾਏ ।
ਮਿੰਟ ਮਿੰਟ ਤੇ ਹੋਵਣ ਝਗੜੇ, ਲੜਨੇ ਨੂੰ ਜੱਟ ਆਏ।
ਮਾਰ ਗੰਡਾਸਾ ਛੱਬੀ ਕਰਤੀ, ਕਚਹਿਰੀ ਕੇਸ ਚਲਾਏ ।
ਦਿਉਰਾ ਨਾ ਲੜ ਵੇ ਭਾਬੀ ਆਖ ਸੁਣਾਏ ।
ਚਿੜੀਆਂ ਉਡਾਵਾਂ ਨੀ ਮੈਂ, ਮਨੇ ਉਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ।
ਅੱਖੀਆਂ 'ਚ ਯਾਦ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀ ਵਾਲੀ ਰੜਕੇ ।
ਵਜਿਆ ਟਟਿਆਲਾ ਨੀ, ਉਹ ਤੋਪ ਵਾਂਗੂ ਖੜਕੇ ।
ਤੱਤੜੀ ਦਾ ਦਿਲ ਮੇਰਾ, ਨਾਲ ਪਿਆ ਧੜਕੇ ।
ਨਿੱਕਾ ਮੇਰਾ ਦਿਉਰ ਨੀ, ਸਕੂਲੋਂ ਆਇਆ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ।
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਨਿੱਤ ਵੱਟੇ ਘੂਰੀਆਂ, ਅੱਖਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸਹੁਰਾ ।
ਜੀਅ ਕਰਦੈਂ ਕੁਝ ਖਾ ਕੇ ਮਰਜਾਂ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਪੀਵਾਂ ਮਹਰਾ ।
ਏਹ ਚੰਦਰੀ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਦੇਖ ਕੇ, ਮੈਨੂੰ ਪੈਂਦਾ ਦੌਰਾ ।
ਵੇ ਦੋਵੇਂ ਉਝ ਚਲੀਏ, ਮੈਂ ਤਿੱਤਲੀ ਤੇ ਭੋਰਾ ।
ਦੂਰ ਖੇਤ ਦਾ ਰੋਗ ਅਵੱਲੀ, ਤੇ ਉਮਰਾਂ ਦੇ ਝੰੜੇ।
ਉਹਨਾ ਵਰਗੀ ਮੌਜ ਕਿਹਨਾਂ ਨੂੰ, ਖੇਤ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ।
ਉਮਰ ਗੁਆ ਲਈ ਭੱਤਾ ਦੰਦਿਆ, ਤਿੰਨ ਤਿੰਨ ਲਗਦੇ ਗੇੜੇ ।
ਵੇ ਕੰਤਾ ਹਾਣ ਦਿਆ, ਦੁਖੜੇ ਜਾਣ ਲੈ ਮੇਰੇ ।
ਤੈਥੋਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਵੇ ਮੈਂ, ਮੰਗੀਆਂ ਨੇ ਵਾਲੀਆਂ।
ਤੇਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਵੇ ਮੈਂ, ਉਮਰਾਂ ਨੇ ਗਾਲੀਆਂ ।
ਤੇਰੀ ਬੇਬੇ ਰੱਬ ਜਾਣੇ, ਭਾਨੀਆਂ ਕਿਉਂ ਮਾਰੀਆਂ।
ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ ਉਡ ਜਾਵਾਂ, ਲਾ ਕੇ ਮੈਂ ਉਡਾਰੀਆਂ।
ਭਾਬੀ ਨਾਲ ਪਿਛੋਂ ਤੂੰ, ਪੁਰਾ ਲਈ ਚੰਨਾ ਯਾਰੀਆਂ।
-----
ਗਰੇ ਰੰਗ ਤੋਂ ਹੋ ਗਿਆ ਪੀਲਾ, ਏਹ ਨੇ ਕੂੜ ਦੇ ਵਾਧੇ।
ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬਹਿ ਕੇ ਪੁਛਦਾ ਧਨ ਕੁਰੇ, ਕੀਹਦੇ ਲੱਡੂ ਏ ਖਾਧੇ ।
ਨੀ ਟੱਲੀਆਂ ਖੜਕਦੀਆਂ, ਗੱਡੀ ਵੜੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ।
ਜੇ ਨਾ ਆਵੇ ਨਾਰ ਸਾਂਭਣੀ, ਅੰਦ ਵਿਆਹ ਨਾ ਹੋਵੇ ।
ਜੁਤੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਸਿਰ ਭੰਨ ਦੇਵੇ ਪਾ ਕੇ ਨੀਵੀਆਂ ਹੋਵੇ ।
ਰੋਟੀ ਟੁਕੜਾ ਆਪ ਪਕਾਵੇਂ, ਕਪੜੇ ਟੱਬਰ ਦੇ ਧੋਵੇ ।
ਨੌਕਰ ਨਾਰਾਂ ਦਾ, ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਹਾਰ ਪਰਵੇ ।
ਮਾਹੀ ਮੈਨੂੰ ਲੈਣ ਆ ਗਿਆ, ਲਿਆ ਕੇ ਗੱਡੀ ਖੜਾਈ।
ਕੁੜੀਆਂ ਮੇਰੇ ਮਹਿੰਦੀ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਮੈਂ ਮਹਿੰਦੀ ਨਾ ਲਾਈ ।
ਸੁਤੀ ਪਈ ਦੇ ਲਾ ਤੀ ਘੱਲ ਕੇ, ਮੈਨੂੰ ਜਾਗ ਨਾ ਆਈ ।
ਗੜਵਾ ਫੜ ਕੇ ਧੌਣ ਲਗ ਪਈ, ਲਹਿੰਦੀ ਨਹੀਂ ਲਹਾਈ।
ਖੂਨਣ ਨੀ ਮਹਿੰਦੀ, ਚੜ੍ਹ ਗਈ ਦੂਣ ਸਵਾਈ।
ਸੱਸ ਨੂੰਹਾਂ ਦੀ ਹੋਈ ਲੜਾਈ, ਪਿਓ ਪੁੱਤਰ ਅੱਡ ਹੋਏ ।
ਕੰਮ ਦਾ ਕਦੇ ਡੱਕਾ ਨਹੀਂ ਤੋੜਿਆ, ਤੜਕੇ ਨੂੰ ਹਲ ਜੋਏ ।
ਹਲ ਵਾਹ ਕੇ ਜਦ ਮੁੜੇ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਸਿਰਾਂ ਤੇ ਢੋਏ।
ਸਿਆਪੇ ਨਾਰਾਂ ਦੇ, ਪਿਓ ਪੁੱਤ ਗਲ ਲਗ ਰੋਏ ।
ਰਾਗ ਬਿਨਾਂ ਨੀ ਗਾਉਣ ਸੋਭਦੇ, ਭੁੱਖ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਖਾਈਏ ।
ਜੇ ਨਾ ਆਵੇ ਤੋੜ ਨਿਭਾਉਣੀ, ਅੱਖੀਆਂ ਕਦੇ ਨਾ ਲਾਈਏ ।
ਮੁਛ ਫੱਟ ਦੱਬਰ ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦਾ, ਦੜ ਵੱਟ ਕੇ ਲੰਘ ਜਾਈਏ।
ਨਾਰ ਨਿਆਣੀ ਦਾ ਕਦੇ ਵਸਾਹ ਨਾ ਖਾਈਏ।
-----
ਪਤਲੀ ਨਾਰ ਨਾਲ ਲਗ ਗਈ ਦੋਸਤੀ, ਸੱਪ ਵਾਂਗੂ ਵਲ ਖਾਵੇ।
ਦੁੱਧ ਮਲਾਈਆਂ ਨਾਲ ਪਾਲਦਾ, ਜੇ ਰਾਜੀ ਹੋ ਜਾਵੇ।
ਝੀਲ ਕਿਨਾਰੇ ਭਰਦੀ ਪਾਣੀ, ਜਿਉਂ ਨੜੀ ਭੁਲੇਖਾ ਖਾਵੇ।
ਝੋਰਾ ਪਤਲੇ ਦਾ, ਵੱਢ ਕੇ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਖਾਵੇ ।
-----
ਰਤਨੀ ਬਚਨੀ ਦੋਵੇਂ ਸੌਂਕਣਾਂ, ਲੜਦੀਆਂ ਸੱਰ ਮਚਾ ਕੇ ।
ਦੀਪਾ ਸਿੰਘ ਤਾਂ ਕੰਤ ਉਹਨਾਂ ਦਾ, ਰੋਂਦਾ ਨੀਵੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ।
ਨਿਰਨੇ ਕਾਲਜ ਤੁਰਦਾ ਘਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁੜਦਾ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾ ਕੇ ।
ਦੁਖੜੇ ਨਾਰਾਂ ਦੇ, ਸੁਣ ਲੈ ਧਿਆਨ ਲਗਾ ਕੇ ।
ਬੰਨ ਕੇ ਸੋਹਰੇ ਬੁਢੜਾ ਢੱਕ ਪਿਆ, ਜੰਝ ਵੀ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਦੀ।
ਛੋਟੀ ਸਾਲੀ ਕਰੋ ਮਸ਼ਕਰੀ, ਬੱਗੀ ਦਾੜੀ ਤੋਂ ਸੰਗਦੀ।
ਵਾਂਗ ਕਮਲ ਜਿਉਂ ਖਿੜ ਗਿਆ ਬੁਢੜਾ, ਭਮਕ ਦੇਖ ਕੇ ਰੰਗ ਦੀ।
ਸੌਦੇ ਖੇੜੇ ਨੇ, ਲੁਟ ਲਈ ਪਦਮਣੀ ਝੰਗ ਦੀ ।
ਕਿਉਂ ਨਾ ਕਰਦੀ ਹੰਦੇਸੇ ਥੋੜੇ। ਖੁਦ ਖੰਡੀ ਫਿਰੋ ਖੇਡਦਾ।
ਘਰ ਦੇ ਕਰੇ ਨਾ ਮੋੜੇ, ਡੇਰੂ ਦਾ ਮੁੱਛ ਕੋਲ ਖੜਾਤਾ।
ਮੈਂ ਟਾਹਲੀ ਦੇ ਪੋਰੇ । ਕੰਤ ਇਵਾਣੇ ਦੇ, ਖਾਣ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਝੰਰੇ ।
-----
ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਛਡਿਆ, ਮੈਥੋਂ ਰਖ ਕੇ ਚੋਰੀ।
ਘੁੰਡ ਕਢ ਕੇ ਮੈਂ ਲਈਆਂ ਲਾਵਾਂ, ਏਦਾਂ ਡੋਲੀ ਤੋਰੀ।
ਵੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਨਿਭਣੀ, ਤੂੰ ਕਾਲਾ ਮੈਂ ਗੋਰੀ ।
ਆਖਾ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸੱਚ ਦੀ ਆਖਾਂ, ਸੱਚੀਆਂ' ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖੇਡ ਰਚਾ ਤੀ, ਕੀ ਜਾਣੇ ਅਣਜਾਣਾ ।
ਠਕ ਠਕ ਕਰਦੀ ਫਿਰੇ ਪੁਤਲੀ, ਬੋਦਾ ਖੁੰਡ ਪੁਰਾਣਾ।
ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਹੈ ਸਤਰ ਸਾਲ ਦੀ, ਖਾ ਲੈ ਜੋ ਕੁਝ ਖਾਣਾ ।
ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਹੈ ਸੋਲਾਂ ਸਾਲ ਦੀ, ਸੁੱਚਾ ਮੱਤੀ ਦਾਣਾ ।
ਸਿੱਧੂ ਨੂੰ ਕੀ ਦੇਸ਼ ਦੇਵਾਂ ਮੈਂ, ਇਹ ਸਤਿਗੁਰ ਦਾ ਭਾਣਾ ।
ਵਿਆਹ ਤੀ ਬੁਢੜੇ ਨੂੰ, ਇਹ ਸਤਿਗੁਰ ਦਾ ਭਾਣਾ ।
ਬੱਲੇ ਬੱਲੇ ਨੀ ਕੁੜਤੀ ਚੋਂ ਅੱਗ ਨਿਕਲੇ, ਸੱਪ ਬਣਿਆ ਰੇਸ਼ਮੀ ਨਾਲਾ ।
ਨੀ ਹਾੜ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਕੁੜੀਓ, ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਨੂੰ ਠਾਰ ਗਿਆ ਪਾਲਾ ।
ਨੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਗੱਲ ਚਲ ਪਈ, ਪਾਇਆ ਸੂਟ ਬੌਸਕੀ ਵਾਲਾ ।
ਨੀ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਵਰ ਟੋਲਿਆ, ਮੇਰੀ ਗੁੱਤ ਦੇ ਪਰਾਂਦੇ ਨਾਲੋਂ ਕਾਲਾ ।
ਉਠਣ ਬੈਠਣ ਏਹ ਨਾ ਜਾਣੇ, ਜਾਪੇ ਜਿੰਨ ਭੜੋਲਾ ।
ਘਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਗਲ ਪੈ ਜਾਵੇ, ਮੂੰਹ ਦਾ ਹੈ ਬੜਬੋਲਾ ।
ਹਾਏ ਮਰ ਜਾਵੇ ਨੀਂ, ਬੇਈਮਾਨ ਵਿਚੋਲਾ ।
ਕੰਤ ਇਆਣੇ ਵਿਆਹੀ ਬਾਬਲਾ, ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਕੀਤਾ ਲੋਹੜਾ ।
ਹੱਥੀਂ ਏਹਨੂੰ ਪਾਲ ਪਲੋਸਿਆ, ਜਿਉਂ ਹਥਲੀ ਦਾ ਫੋੜਾ ।
ਕੱਤ ਕੱਤ ਮੈਂ ਥੱਕੀ ਤ੍ਰਿੰਜਣ, ਮੁਕਿਆ ਸਾਰਾ ਗੋਹੜਾ ।
ਬਾਬਲ ਅਰਜ ਸੁਣੀ, ਮੈਂ ਨਾ ਏਹਨੂੰ ਲੋੜਾਂ ।
ਪੱਕੀਂ ਲੈ ਚਲ ਵੇ, ਮੈਂ ਹੱਥ ਦੋਵੇਂ ਜੋੜਾਂ ।
ਕਾਲੇ ਭੁੰਡ ਨਾਲ ਮਾਏ, ਮੈਨੂੰ ਕਿਉਂ ਵਿਆਹਿਆ ਨੀ।
ਦਸ ਤੇਰੀ ਲਾਡਲੀ ਨੇ, ਤੇਰਾ ਕੀ ਗੁਆਇਆ ਨੀ ।
ਮੇਰੇ ਕੋਹੜੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ, ਨਾਪ ਅਗੋਂ ਆਇਆ ਨੀ ।
ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਰੋਗ ਤੈਨੂੰ, ਖੋਹਲ ਕੇ ਸੁਣਾਇਆ ਨੀ।
ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਏਹਦੇ ਨਾਲ ਜਾਣਾ ਏਹਨੂੰ ਕਿਉਂ ਬੁਲਾਇਆ ਨੀ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਜੇਠ ਨਾਲ ਮਿੱਠੀਆਂ ਮਾਰਦੀ, ਫੇਰ ਜੇਠ ਨਾਲ ਲੜਦੀ
ਮਤਲਬ ਵੇਲੇ ਜੀ ਜੀ ਆਖੇ, ਲੱੜ ਪੈਣ ਤੇ ਸੜਦੀ ।
ਨੀ ਅੜੀਆਂ ਛਡ ਭਾਬੀ, ਕਾਹਤੋਂ ਜੇਠ ਨਾਲ ਅੜਦੀ ।
ਕੱਠੇ ਟੱਬਰ ਜਿਹਾ ਸੁੱਖ ਨਾ ਕੋਈ, ਸੁੱਖੀ ਵਸੇ ਪਿਆ ਲਾਣਾ।
ਮਨ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਕੰਮ ਸਭ ਕਰਦੇ ਮਨ ਮਰਜ਼ੀ ਦਾ ਖਾਣਾ ।
ਜੇਠ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਜੀ ਜੀ ਆਖਾਂ, ਫੇਰ ਬਣੇ ਨਾ ਸਿਆਣਾ ।
ਰੋਟੀ ਚੱਪੜੀ ਖਾ ਕੇ, ਲੜਦਾ ਬਹਿ ਜਾਣਾ ।
-----
ਤੇਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਕੰਤ ਵੇ, ਦੁਖੜੇ ਜਿਗਰ ਦੇ ਸਹਿੰਦੀ ।
ਬਾਬਲ ਦੇ ਘਰ ਮੋਜਾਂ ਮਾਣੀਆਂ, ਝੂਠ ਮੁੱਖ ਨਾ ਕਹਿੰਦੀ ।
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਨਾ ਮੁਕਦੇ, ਕਮਲੀ ਹੋ ਹੋ ਬਹਿੰਦੀ ।
ਵੱਡਾ ਤੇਰਾ ਭਾਈ ਕਲਿਹਣਾ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਏਸ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ।
ਜੇਠ ਨਰੈਣੇ ਦਾ, ਮੈਂ ਨੀ ਰੋਹਬ ਹੁਣ ਸਹਿੰਦੀ ।
-----
ਮੇਰੀ ਮੰਜੀ ਕੋਲੋ ਹਾਇ ਨੀ, ਜੇਠ ਮੇਰਾ ਲੰਘਿਆ।
ਥੋੜਾ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਨੀ ਉਹ, ਝੂਠੀ ਮੂਠੀ ਖੰਘਿਆ।
ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਖਲੋ ਕੇ ਉਹਨੇ, ਪਾਣੀ ਮੈਥੋਂ ਮੰਗਿਆ ।
ਨੀ ਮੈਂ ਮੰਜੀ ਉਤੋਂ ਉਠ ਕੇ ਝਿੜਕਿਆ ਨੀ।
ਉਹ ਡਰਦਾ ਮਾਰਿਆ ਥਿੜਕਿਆ ਨੀ ।
ਨਣਦ ਕੁਪੱਤੀ ਹਾਏ ਨੀ ਮੇਰੀ, ਗੋਲ ਮਸ਼ਕਰੀ ਕਰ ਗਈ।
ਮੇਰੀ ਮੰਜੀ ਚੁਕ ਕੇ ਭੈੜੀ, ਜੇਠ ਦੇ ਕੱਲੇ ਧਰ ਗਈ ।
ਹੱਥ ਬੰਨ ਕੇ ਮੈਂ ਪਾਵਾਂ ਵਾਸਤੇ, ਬੀਤੀ ਸਾਰੀ ਜਰ ਗਈ।
ਵੇ ਜੇਠਾ ਸ਼ਰਮ ਕਰੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਧੀ ਵਰਗੀ।
ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ, ਪਾਵਾਂ ਨੀ ਮੈਂ ਪੱਤੀਆਂ ।
ਮਰ ਜਾਣੇ ਜੇਠ ਨੂੰ ਸੁਣਾਵਾਂ ਨੀ ਮੈਂ ਤੱਤੀਆਂ ।
ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਅੱਖਾਂ ਏਹਨੇ, ਕਦੋਂ ਦੀਆਂ ਰੱਖੀਆਂ।
ਮੇਰੋ ਨੇੜੇ ਘੁੰਮ, ਜਿਵੇਂ ਮਿਸ਼ਰੀ ਤੇ ਮੱਖੀਆਂ।
ਜੇਠ ਦੀਆਂ ਕੁੱਟਾਂ, ਨੀ ਮੈਂ ਮੂਲੇ ਨਾਲ ਵੱਖੀਆਂ।
ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨੀ ਮੈਂ, ਗਈ ਮੁਕਲਾਵੇ ।
ਬੂਹੇ ਵਿਚ ਟਕਰਿਆ ਜੇਠ ਕੁੜੀਓ,
ਨੀ ਮੈਂ ਲੁਕ ਗਈ ਸੰਦੂਕਾਂ ਹੇਠ ਕੁੜੀਓ।
ਸਹੁਰਾ ਤੇਰਾ ਮੰਨੀ ਤੇਨੀ ਦਾ, ਜੱਟ ਨੀ ਗੁਜਾਰੇ ਵਾਲਾ ।
ਵੇਖੀਂ ਕਿਧਰੇ ਪਗੜੀ ਦੇ ਵਿਚ ਖੋਹ ਨਾ ਪਾ ਦਈ
ਨਾ ਕਰਦੀ ਕੋਈ ਕਾਰਾਂ ।
ਦੋ ਤਾਂ ਜੱਟ ਦੇ ਮਹੀਆਂ ਲਵੇਰੀਆ, ਸੁਣਿਆ ਬਹੁਤ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ।
ਚੋਬਰ ਹੋ ਜਾਊਗਾ, ਨਾ ਕਰ ਸੰਸਾ ਬਾਹਲਾ ।
-----
ਹੁਣ ਤਾਂ ਬੁਢੜੀਏ ਰਹਿ ਗਈ ਸਿਆਨਣੋਂ, ਉਹ ਦਿਨ ਯਾਦ ਕਰਾਇਆ।
ਭਾਈ ਕਬੀਲੇ ਕਰ ਲਏ ਇਕੱਠੇ, ਕਾਰਜ ਖੁਬ ਰਚਾਇਆ।
ਪੰਜ ਸੌ ਮੇਰੇ ਨਿਉਂਦੇ ਪੈ ਗਿਆ, ਪੰਜ ਸੌ ਹੱਟੀ ਕਢਾਇਆ।
ਭੋਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਬੈਅ ਖਤ ਕਰਤੀ, ਸੁਥਰਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲਾਇਆ।
ਧੀ ਨੂੰ ਘੱਤ ਸਸੀਏ, ਤੇਰਾ ਲੈਣ ਜੁਆਈ ਆਇਆ ।
ਗੱਡੀ ਜੋੜ ਕੇ ਲੈਣ ਆ ਗਿਆ, ਕੀ ਮਤ ਮਾਰੀ ਤੇਰੀ ।
ਬਲਦਾਂ ਤੇਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਵਾਂ ਮੰਨ ਦੇ ਦਾਣਾ ਨਾ ਪਾਵਾਂ ਪੰਸੇਰੀ ।
ਮਾਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਬਾਹਰ ਵੇ ਫਿਰਦੀ, ਜਿਉਂ ਕੋਈ ਅਲਕ ਬਸ਼ੇਰੀ ।
ਵੇ ਮੈਂ ਨਾ ਤੋਰਾਂ, ਧੀ ਨਿਆਣੀ ਹੈ ਮੇਰੀ ।
ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਅਸੀਂ, ਪੁਤਾਂ ਵਾਂਗੂ ਪਲੀਆਂ।
ਅਮੜੀ ਦਾ ਘਰ ਛਡ, ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੂੰ ਚੱਲੀਆਂ ।
ਰੋਂਦੇ ਨੇ ਬਨੇਰੇ ਨਾਲੇ ਕੋਠੇ ਅਤੇ ਗਲੀਆਂ।
ਓਪਰਿਆਂ ਦੇ ਵੱਸ ਪੈਣਾ, ਹਾਇ ਰੀਤਾਂ ਨੇ ਅਵੱਲੀਆਂ।
ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ, ਬਲਾਈਆਂ ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ।
ਆ ਕੇ ਝੜੀਆਂ ਲਗਾਵੇ, ਮੈਂ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜਿਆ ਸੌਣ ਨੂੰ ।
ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਬਾਪ ਦੇ ਜੁਆਈ, ਘਰ ਆਉਣ ਨੀ ।
ਚਿੜੀਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਤਾਂ, ਉਡਾਰੀ ਧੀਆਂ ਲਾਉਣ ਨੀ ।
ਜੋਬਨ ਦਾ ਹੜ ਆਇਆ ਅੜੀਓ, ਕੌਣ ਹੜਾਂ ਨੂੰ ਦਬੇ ।
ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਆਂ ਜੋ ਕੁੜੀਆਂ, ਤੁਰ ਗਈਆਂ ਸਹੁਰੇ ਸਭੇ ।
ਸਬਰ ਉਮੀਦਾਂ ਵਾਲੇ ਨੀ ਹੁਣ, ਨਾਲ ਉਡੀਕਾਂ ਹਭੇ ।
ਹਾਏ ਨੀ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਓ, ਬਾਬਲ ਨੂੰ ਵਰ ਨਾ ਲੱਭੇ।
ਪੇਕਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਭੈਣੇਂ ਮਾਰ ਗਈ ਉਡਾਰੀ ਨੀ ।
ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਰਖੀ ਜਿਹੜੀ, ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਨੀ ।
ਰੋਂਦੀ ਤੇਰੀ ਆਈ ਅੱਜ, ਬੁਢੜੀ ਵਿਚਾਰੀ ਨੀ ।
ਅੱਜ ਲੈਣ ਆਏ, ਤੇਰੇ ਰੂਪ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਨੀ ।
ਜੋਬਨ ਦੀ ਰੁਤ ਢਲ ਗਈ ਸਾਰੀ, ਘਰ ਅੰਮੜੀ ਦੇ ਬਹਿ ਕੇ।
ਹਿਕ ਵਿਚ ਭਾਂਬੜ ਮੱਚ ਮੱਚ ਉਠਦੇ, ਨਾਲ ਰਜਾਈਆਂ ਖਹਿ ਕੇ ।
ਧੀ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਹੋ ਗਈ ਬੁਢੜੀ, ਬੰਦ ਨੀਂ ਕੈਦ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ।
ਨੀ ਮਾਏ ਤੈਨੂੰ ਸਬਰ ਪਵੇ, ਕੂੰਜ ਕੈਦ ਵਿਚ ਸਹਿਕੇ।
-----
ਨਵੀਂ ਮੂਨ ਤੇ ਫਿਰਨ ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਚਾਰ ਚੁਫੇਰਿਉਂ ਘੇਰੀ ।
ਉਮਰ ਜਵਾਨੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ, ਵਾਂਗ ਪੁਰੇ ਦੀ ਨੇਰੀ ।
ਕਿਸੇ ਨਾਥ ਦੀ ਬਣ ਜਾ ਚੇਲੀ, ਉਚੀ ਮਲ ਲੈ ਢੇਰੀ।
ਕੈਂਪਸ ਪੜਦੀ ਦੀ, ਢਲਗੀ ਜਵਾਨੀ ਤੇਰੀ ।
-----
ਭਾਗਭਰੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਧਰ ਛੱਡਿਆ, ਕੌਣ ਤਰੀਖਾਂ ਮੌੜੇ।
ਚਾਅ ਨਾਲ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦੀ ਦਿਨ ਵੀ ਰਹਿ ਗਏ ਥੋੜੇ ।
ਰੱਥ ਗਡਿਆਂ ਦੀ ਜੰਝ ਚਲ ਆਵੇ, ਬੀੜ ਕਾਬਲੀ ਘੋੜੇ ।
ਰੋਵੇ ਭਾਗਭਰੀ, ਮਾਪਿਓ ਪਏ ਵਿਛੋੜੇ ।
-----
ਬੰਤੋ ਸੰਤੋ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ, ਇਕ ਘਰ ਵਿਚ ਵਿਆਹੀਆਂ ।
ਬੰਤੋ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਨੌਕਰ, ਦੂਜਾ ਕਰੋ ਕਮਾਈਆਂ।
ਬੰਤੋ ਬਹਿੰਦੀ ਅੱਡੀਆਂ ਕੂਚ ਕੇ, ਸੰਤ ਦੇਵੇ ਦੁਹਾਈਆਂ ।
ਲੋਕੀ ਦੇਖ ਰਹੇ, ਦੋਵੇਂ ਕਰਨ ਲੜਾਈਆਂ ।
ਨਾਭਾ ਸ਼ਹਿਰ ਤਾਂ ਵਸੇ ਮੌਜ ਨਾਲ, ਜਾਣੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ ।
ਪਰੀਆਂ ਵਾਲਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਕੇ, ਜਨਮੀ ਪਪਲੋ ਨਾਰੀ।
ਅੱਡੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਧਰਤੀ ਦਮਕੇ, ਕੀਲੇ ਨਾਗ ਪਟਿਆਰੀ ।
ਇਕ ਧੀ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ, ਲਗਦੀ ਜਾਨ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ।
ਹਾਲੀਆਂ ਨੇ ਜਦ ਬਲਦ ਜੋੜ ਲਏ, ਖੜਕ ਗਈਆਂ ਗਲ ਟੱਲੀਆਂ।
ਕਮਲ ਰਮਨ ਤਾਂ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ, ਪੜ੍ਹਨ ਕਾਲਜ ਚੱਲੀਆਂ।
ਮਗਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਫਿਰੇ ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਆ ਕੇ ਰਾਹਵਾਂ ਮੱਲੀਆਂ।
ਧਨ ਚਿਤ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ, ਘਰੋਂ ਤੋਰੀਆਂ ਕੱਲੀਆਂ ।
ਹਿੰਦ ਤੇ ਪਾਕ ਦੀ ਜੰਗ ਛਿੜ ਪੈਂਦੀ, ਘਰ ਘਰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਆਈਆਂ।
ਨਿਤ ਆਵੇ ਜਦ ਪੁਛਦੀ ਡਾਕੀਏ, ਪਰ ਤਾਂ ਚਿੱਠੀਆ ਨਾ ਪਾਈਆਂ ।
ਵੇ ਘਰ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਜਣਾ, ਭਾਰਤ ਜਿਤਿਆ ਲੜਾਈਆਂ ।
ਬੰਗਲਾ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਗਿਆ, ਹਿੰਦ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਧਾਈਆਂ ।
-----
ਹਿੰਦ ਤੇ ਪਾਕ ਦੇ ਹੋ ਗਏ ਟਾਕਰੇ, ਕਰ ਫੌਜਾਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ।
ਆਪਣੇ ਯਾਰ ਦੀ ਸੁੱਖ ਸੁਖ ਲੈਂਦੀ, ਸ਼ਾਮੋ ਨਾਰ ਪਿਆਰੀ ।
ਦੋਵੇਂ ਪਾਸੇ ਚੱਲਣ ਗੋਲੀਆਂ, ਖੇਡਣ ਪਏ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ।
ਮਹਿਕਾਂ ਘਰ ਵੰਡਦੀ, ਜੋਬਨ ਭਰੀ ਕਿਆਰੀ ।
ਕੈਂਪਸ ਦੇ ਵਿਚ ਕਰ ਕੇ ਐਮ. ਏ. ਵਿਚ ਡਿਪਲੋਮੇ ਆਈ ।
ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਦਾਲ ਗਲੇ ਨਾ, ਅੱਖ ਬੁਢੜੇ ਤੇ ਲਾਈ ।
ਸੁਰਖੀ ਬਿੰਦੀ ਅਤੇ ਡੋਰੀਆ, ਚਮਕੇ ਦੂਣ ਸਵਾਈ ।
ਕਦੇ ਹਾਜਰੀ ਕਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਜਾਵੇ ਗਲ ਚਲਾਈ ।
ਇਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਦੇ, ਡੋਰ ਪਤੰਗ ਜਿਉਂ ਪਾਈ ।
ਨਿਹੁੰ ਲਗ ਜਾਵਣ ਜੋਰੋ ਜੋਰੀ, ਹਟਦੇ ਨਹੀਂ ਹਟਾਇਆ।
ਉਮਰ ਇਲਮ ਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਾਲਾ, ਝਗੜਾ ਖੂਬ ਮੁਕਾਇਆ।
ਤੰਦ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਜਦ ਪਕ ਜਾਵੇ, ਚਮਕੇ ਰੂਪ ਸਵਾਇਆ।
ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੈਰ ਕਮਾ ਕੇ, ਸਾਰਾ ਮਾਨ ਗੁਆਇਆ ।
ਇਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਨੇ, ਚਿਤ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਲਾਇਆ।
ਸੁਣ ਵੇ ਅਫਸਰਾ ਜੀਪ ਵਾਲਿਆ, ਕਿਸ਼ਤ ਲੈਣ ਤੂੰ ਆਇਆ।
ਅਧੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਰਗੇ ਖਾ ਗਿਆ, ਕਰਜ਼ਾ ਜਦੋਂ ਕਢਾਇਆ।
ਮੱਕੀ ਬਾਜਰਾ ਤੋਤੇ ਖਾ ਗਏ, ਰਬ ਨੇ ਮੀਂਹ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ।
ਅਗਲੀ ਹਾੜੀ ਕਿਸ਼ਤ ਭਰਾਂਗੇ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਇਆ।
ਐਥੋਂ ਮੁੜ ਜਾ ਵੇ, ਕਾਹਤੋਂ ਮਾਲ ਡਰਾਇਆ।
ਅਫਸਰ ਛੜਾ ਸਟੈਨੇ ਸੋਹਣੀ, ਟੱਲੀਆਂ ਮਾਰ ਬੁਲਾਵੇ ।
ਚਿਠੀਆਂ ਲਿਖਣੀਆਂ ਕਾਪੀ ਚੁਕ ਲਿਆ, ਕਰ ਸੰਨਤ ਸਮਝਾਵੇ ।
ਇਸ਼ਕ ਅਵੱਲਾ ਤਣ ਕੇ ਤਾਣਾ, ਤੰਦ ਪਿਆਰ ਦੀ ਪਾਵੇ।
ਡਰਦੀ ਅਫਸਰ ਤੋਂ ਉਹ ਦਫਤਰ ਨਾ ਜਾਵੇ ।
ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਹਾਥੀ ਤੇ, ਲਮਢੀਂਗ ਬੰਦੂਕ ਚਲਾਵੇ ।
ਬਕਰੀ ਦਾ ਢਿਡ ਫੁਟ ਗਿਆ, ਮੇਰੀ ਹਾਸੀ ਨਿਕਲਦੀ ਜਾਵੇ ।
ਇਕ ਪਿੰਡ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ, ਜਿਥੇ ਗਧਾ ਜਾਂਘੀਆ ਪਾਵੇ ।
ਅਗੇ ਜਾ ਕੇ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ? ਖੜਾ ਘੋਗੜ ਘੋਲ ਕਰਾਵੇ।
ਇਕ ਗਲ ਹੋਰ ਸੁਣੀ, ਜਿਥੇ ਕੀੜੀ ਸੁਰਮਾ ਖਾਵੇ ।
ਕਾਟੋ ਟਾਹਲੀ ਤੇ ਯਾਰ ਬਹਿ ਕੇ ਬੀਨ ਵਜਾਵੇ ।
ਅਗੇ ਜਾ ਕੇ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ? ਚੂਹੀ ਰੇਲ ਨੂੰ ਘੜੀਸੀ ਜਾਵੇ ।
ਤੁਰਦੀ ਬੁਲਬੁਲ ਦੀ, ਸਿਫਤ ਕਰੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ।
ਹਲਦੀ ਹਲਦੀ ਜਮਦੂਤ ਆ ਉਤਰੇ, ਯਾਰੋ ਉਡ ਗਈ ਕੋਧਰੀ ਡਰਦੀ ।
ਕਬੂਤਰਾਂ ਨੇ ਗਲ ਮਥ ਲਈ, ਨਾਲੇ ਤੋਤਿਆਂ ਨੇ ਪਾਈ ਅਰਜ਼ੀ ।
ਘੋਗੜ ਚਤਰ ਬਣਿਆ, ਜੇਹੜਾ ਖਬਰ ਨਾ ਜਾਣੇ ਘਰ ਦੀ ।
ਉਠ ਘੋੜੇ ਕੀ ਗਿਣਨੇ, ਗਊ ਲਗਦੀ ਸੋਹਣੀ ਚਰਦੀ ।
ਜੂੰ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਪਿਆ, ਸਭ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦੀ।
ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਫਾ ਲੈ ਲੈ ਮਧਰੀਏ, ਕੁੜਤੀ ਸਿਵਾ ਲੈ ਗਲ ਦੀ।
ਝਾਂਜਰ ਮਧਰ ਦੀ ਬਹਿ ਜਾ ਬਹਿ ਜਾ ਕਰਦੀ ।
ਸੁਣ ਨੀ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਏ ਖੂਹੀਏ, ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਭਰ ਭਰ ਥਕੀ ।
ਮਹਿੰ ਵਰਗਾ ਹੈ ਜਿਗਰਾ ਤੇਰਾ, ਐਪਰ ਤੂੰ ਨਾ ਅੱਕੀ ।
ਭਿਜ ਭਿਜ ਮੇਰੀ ਲਜ ਵੀ ਟੁਟੀ, ਮੌਣ ਵੀ ਖੁਰ ਗਈ ਪੱਕੀ ।
ਤੱਬਾ ਨੀ ਖੂਹੀਏ ਤੰਬਾ, ਮੈਂ ਤੋੜ ਨਿਭਾ ਨਾ ਸਕੀ ।
ਗੋਰਮਿੰਟ ਨੇ ਕਢ ਕੇ ਸੜਕਾਂ, ਥਾਂ ਥਾਂ ਬੱਸਾਂ ਚਲਾਈਆਂ।
ਸਿਨਮਾ ਦੇਖਣ ਜਾਣ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ, ਰਲ ਨਣਦਾਂ ਭਰਜਾਈਆਂ।
ਕੁੜਤੀ ਤੇ ਮੋਰਨੀਆਂ, ਗਭਰੂ ਲੁਟਣ ਨੂੰ ਪਾਈਆਂ ।
ਟਹਿਲਣ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਮੁਰਗਾਈਆਂ।
-----
ਬੰਨੇ ਤੋੜ ਕੇ ਕਰੀਆਂ ਚਾਲੂ, ਪੈ ਗਏ ਪਿਆਰ ਜਮੀਨਾਂ ।
ਜਟ ਖੇਤਾਂ ਦੇ ਹੋਏ ਰਾਜੇ, ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਮਸ਼ੀਨਾਂ ।
ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਉਗਾਏ ਮੇਵੇ, ਮਹਿੰਗਾ ਵਿਕੇ ਪਦੀਨਾ।
ਏਸ ਵਪਾਰੀ ਨੇ ਲੁਟ ਲਿਆ ਖੂਨ ਪਸੀਨਾ
ਨਿਕੀ ਨਿਕੀ ਗੱਲ ਉਤੇ, ਜੱਟ ਲੜ ਪੈਂਦੇ ।
ਪਾਣੀ ਦਿਆਂ ਨਕਿਆਂ ਤੇ, ਵਢ ਦੇਂਦੇ ਲਤ ਨੀ ।
ਠਾਣੇਦਾਰ ਆਖੇ, ਪਿੰਡ 'ਚ ਕਪਤ ਨੀ ।
ਏਹਨਾਂ ਦੀ ਰੁਲਾ ਤੀ ਦਾਰੂ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮੱਤ ਨੀ ।
ਬਲੇ ਬਲੇ ਪਈ ਕੁੜੀਆਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ,
ਆਈਆਂ ਬਣ ਕੇ ਅਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਪਰੀਆਂ ।
ਬਈ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਟਹਿਲਦੀਆਂ ਲਾ ਕੇ ਜੁੱਤੀ ਨੂੰ ਰੇਸ਼ਮੀ ਜਰੀਆਂ।
ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਆਵੇਂ ਮਸਤੀ, ਪਹਿਲੇ ਤੋੜ ਚੋਂ ਸੁਰਾਹੀਆਂ ਭਰੀਆਂ।
ਬਈ ਧਰਤ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ, ਨਾਲ ਖੂਨ ਦੇ ਰੋਣੀਆਂ ਕਰੀਆਂ।
ਤਲੀਆਂ ਤੇ ਸੀਸ ਉਗ ਪਏ, ਅਗੇ ਟੈਂਕਾਂ ਦੇ ਛਾਤੀਆਂ ਧਰੀਆਂ।
-----
ਆਓ ਵੇ ਮੁੰਡਿਓ, ਆਓ ਨੀ ਕੁੜੀਓ।
ਅਸੀਂ ਰਲ ਕੇ ਵਿਸਾਖੀ ਵਾਲੇ ਮੇਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ ।
ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪਾਇਉ ਭੰਗੜਾ, ਤੇ ਅਸੀਂ ਗਿੱਧਾ ਪਾਵਾਂਗੇ ।
ਵੇ ਹਾਣੋ ਹਾਣ ਰਲ ਕੇ, ਜੁਆਨੀਆਂ ਦਾ ਹੜ੍ਹ ਲਿਆਵਾਂਗੇ
ਸੁਣੋ ਨੀ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਓ, ਮੈਂ ਲਾਲਾਂ ਵਾਲੇ ਚੱਲੀ ।
ਮੇਰੇ ਹਮਰਾਹੀ ਤੁਰ ਗਏ ਕਾਹਲੇ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਰਹਿ ਗਈ ਕੱਲੀ ।
ਬਿਨਾਂ ਬੁਲਾਏ ਵੀ ਲੜ ਪੈਂਦੀ, ਦੇਖੋ ਸੱਸ ਅਵੱਲੀ।
ਹਾਏ ਨੀ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਓ, ਸੱਸ ਝੋਟੇ ਵਾਂਗੂ ਮੱਲੀ।
ਇਹ ਵੀਰ ਪੰਜਾਬੀ ਸੁਰੇ, ਰਲ ਗਾਉਂਦੇ ਹੱਸਦੇ ਨੱਚਦੇ ।
ਇਹ ਦਿਲ ਦਰਿਆ ਡੂੰਘੇ, ਬਣ ਭਾਈ ਭਾਈ ਵਸਦੇ।
ਵੰਗਾਰਨ ਜੋ ਅਣਖਾਂ ਨੂੰ, ਏਹਨਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਨਸਦੇ ।
ਅਣਖਾਂ ਲਈ ਮਰ ਮਿਟਣਾ, ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਪੱਤਰੇ ਦਸਦੇ ।
ਆਜਾ ਸੁਣ ਪਾਂਡਿਆ ਵੇ, ਹੱਥ ਮੇਰਾ ਵੇਖ ਵੇ ।
ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਲਿਖੇ ਦਸ, ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਲੇਖ ਵੇ ।
ਮੰਨਾਂ ਤੈਨੂੰ ਫੇਰ ਮਾਰੇਂ ਰੇਖ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਵੇ ।
ਮੰਨਾਂ ਤੈਨੂੰ ਫੇਰ ਮਾਰੇਂ ਰੇਖ ਵਿਚ ਮੁੱਖ ਵੇ ।
ਇਲਮ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਜਾਪੋ ਐਵੇਂ ਤੇਰਾ ਭੇਖ ਵੇ ।
ਹੱਥ ਦੀ ਲਕੀਰ ਬੀਬੀ ਤੇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਦਸਦੀ ।
ਗਮਾਂ ਵਿਚ ਜਾਵੇਂ ਨੀ ਤੂੰ ਵਿਚੋਂ ਵਿਚ ਧਸਦੀ।
ਮਾਹੀ ਤੇਰਾ ਤੈਨੂੰ ਛਡ ਗਿਆ ਪਰਦੇਸ ਨੀ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਤੇਰੀ ਸਸ ਨਿਤ ਕਰਦੀ ਕਲੇਸ਼ ਨੀ ।
ਤੈਨੂੰ ਘੋਲ ਕੇ ਤਵੀਤ ਪਿਲਾਵਾਂ ਕੁੜੀਏ ।
ਨੀ ਤੇਰੀ ਸਸ ਵਾਲੀ ਅਲਖ ਮੁਕਾਵਾਂ ਕੁੜੀਏ ।
ਰਮਨ ਤੇ ਬਾਬੀ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ, ਸ਼ਕਲਾਂ ਖੂਬ ਰਲਾਈਆਂ ।
ਸਾਲ ਸੋਲਵੀਂ ਗੰਦਲਾਂ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੀਆਂ, ਪੜ੍ਹਨ ਕਾਲਜ ਲਾਈਆਂ।
ਆਸ਼ਕ ਖੜਦੇ ਮੋੜ ਘੋਰ ਕੇ, ਖਾਵਣ ਭੁਲ ਭੁਲਾਈਆਂ।
ਇਕ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਭੁਲ ਕੇ ਛੇੜਦੇ, ਸ਼ਕਲਾਂ ਸਿਆਣ ਨਾ ਆਈਆਂ।
ਕੁੜਤੀ ਤੇ ਮੋਰਨੀਆਂ ਛੜੇ ਲੁਟਣ ਨੂੰ ਪਾਈਆਂ ।
-----
ਰੜਕੇ ਰੜਕੇ ਵਿਚ ਫਰਮਾਹੀ ਦੇ, ਦੋਵੇਂ ਜੱਟ ਤੇ ਬਾਣੀਆ ਲੜ ਪੋ।
ਬਾਣੀਏ ਨੇ ਜੱਟ ਸਿਟ ਲਿਆ, ਉਤੇ ਪਏ ਦਾ ਕਾਲਜਾ ਧੜਕੇ ।
ਬਾਣੀਏ ਦੇ ਭਾਅ ਦੀ ਬਣੀ, ਕਠੇ ਲੋਕ ਦੇਖਦੇ ਖੜ ਕੇ।
ਹੇਠੋਂ ਉਠ ਲੈਣ ਦੇ, ਤੇਰੇ ਲਾਉਂਗਾ ਡੈਡਕੇ ਘੜ ਕੇ ।
ਛੜਾ ਛੜਾ ਤੂੰ ਆਖੀ ਜਾਵੇਂ, ਚਿੱਤ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਮੇਰਾ।
ਛੜੇ ਜੇਠ ਤੋਂ ਲਗਦਾ ਤੈਨੂੰ, ਚੰਗਾ ਸਾਧ ਬਥੇਰਾ ।
ਤੂੰ ਛੜਿਆਂ ਤੇ ਜੋੜੇ ਬੋਲੀਆਂ, ਮੈਂ ਵੀ ਜੋੜਾ ਹੋਰਾ।
ਏਹਨਾਂ ਛੜਿਆਂ ਨੇ ਕੀ ਚੁਕ ਲਿਆ ਦਸ ਤੇਰਾ ।
-----
ਫੱਟੀਆਂ ਜੋੜ ਕੇ ਰੋਲ ਕਰ ਲਈ, ਇੰਜਣ ਕਰਾ ਲਿਆ ਕਾਲਾ ।
ਵਿਚ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਪਟੋਲਾ ਹੋਰ ਮੰਗੀਏ ਵਾਲਾ।
ਚਿਤ ਤਾਂ ਉਹਤੇ ਇਉਂ ਡੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦਾ, ਜਿਉਂ ਬੋਤਲ ਵਿਚ ਪਾਰਾ।
ਛਿਪ ਗਿਆ ਚੰਦ ਵਾਂਗੂ, ਛੜਿਆਂ ਦਾ ਰਖਵਾਲਾ ।
ਉਹ ਭਾਜੀ ਪਾ ਗਏ ਨੇ, ਅਸੀਂ ਮੋੜਾਂਗੇ ਨਿਉਂਦਾ ।
ਉਹਨਾਂ ਨਿੰਦਿਆ ਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਦੁਖ ਆਉਂਦਾ ।
ਫਕਰਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੀ, ਉਹ ਖਾਂਦੇ ਮਨ ਭਾਉਂਦਾ ।
ਜੇ ਨਾ ਹੁੰਦੇ ਜੇਠ ਫੜੋ, ਕੌਣ ਭਾਬੀਆਂ ਦਾ ਮੁਲ ਪਾਉਂਦਾ ।
ਪੱਕ ਗਈ ਕਣਕ ਭਰ ਗੀਆਂ ਬਲੀਆਂ ਵਢ ਲਏ ਸਾਰੇ ਛੋਲੇ ।
ਛੋਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਝਾੜ ਝਾੜ ਕੇ, ਘਰ ਦੇ ਭਰੇ ਭੜੋਲੇ ।
ਛੜੇ ਜੇਠ ਨੇ ਕਰੀ ਕਮਾਈ, ਫੇਰ ਪਲੇ ਨ ਕੋਲੇ ।
ਨੀ ਕਾਹਤੋਂ ਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕਰਤੇ ਬੋਲੇ ।
-----
ਕਾਹਤੋਂ ਭਾਬੀਏ ਹੋ ਗਈ ਔਖੀ, ਜੋ ਆਖੇਂ ਕਰ ਆਈਏ ।
ਤੇਰਾ ਜੇਠ ਮੰਦਾ ਨਾ ਬੋਲੇ, ਕਾਹਤੋਂ ਵੈਰ ਕਮਾਈਏ।
ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ, ਪਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਲੰਘਾਈਏ ।
ਇਹਨਾਂ ਛੜਿਆਂ ਤੋਂ ਕਿਉਂ ਅੱਖੀ ਭਰਜਾਈਏ ।
-----
ਬੰਦੀ ਵਾਲਾ ਤਾਰਾ ਚੜਿਆ, ਘਰ ਘਰ ਹੋਣ ਵਿਚਾਰਾਂ ।
ਪੰਡਤ ਬਹਿ ਕੇ ਲਾਉਣ ਜੋਤਿਸ਼ਾਂ, ਮੰਤਰ ਪੜ੍ਹਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ।
ਫਿਕਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਬੁਢੀਆਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ, ਪਤਲੋ ਜਹੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ।
ਛੜਿਆਂ ਤੇ ਮਿਹਰ ਕਰੋ, ਰਬ ਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਗੁਜਾਰਾਂ।
ਉਡ ਗਈਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਉਡ ਗਏ ਤੱਤੇ, ਉਡ ਗਏ ਪੰਛੀ ਸਾਰੇ ।
ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਉਡੀਕਾਂ, ਤੋਂ ਬਚਨਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ।
ਤੇਰੇ ਬਾਝੋਂ ਕਿਹੜਾ ਸਾਡੀ ਇਹ ਤੱਤੀ ਹਿਕ ਠਾਰੇ ॥
ਨੀ ਅਖੀਆਂ ਮੋੜ ਗਈ, ਲਾ ਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਰੇ ।
-----
ਮਿਠੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਇਹ ਠਗ ਲੈਂਦੇ, ਐਵੇਂ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਾਈਏ ।
ਖੜ ਕੇ ਮੋੜ ਤੇ ਕਰਨ ਮਸ਼ਕਰੀ, ਦੜ ਵਟ ਲੰਘ ਜਾਈਏ ।
ਕਤਕ ਦੀ ਜੇ ਪਵੇ ਬਿਮਾਰੀ, ਰਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਈਏ ।
ਇਹਨਾਂ ਛੜਿਆਂ ਦਾ, ਰਤਾ ਵਿਸਾਹ ਨਾ ਖਾਈਏ ।
ਕਤਕ ਕੌਣ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਣਦਾ, ਦੁਖੜੇ ਸਹੇ ਪ੍ਰਾਣੀ।
ਚੰਦਰਮਾ ਨੇ ਕੀ ਵਲ ਪਾਇਆ, ਭੋਗੀ ਨਾਰ ਬਿਗਾਨੀ ।
ਆਪਦੇ ਘਰ ਵਿਚ ਜੀਅ ਪਰਚਾਈਏ, ਘਰ ਦੀ ਹੋਵੇ ਜ਼ਨਾਨੀ ।
ਬਦੀਆਂ ਨਾ ਕਰ ਵੇ, ਦੋ ਦਿਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ।
ਰਬ ਦੀ ਭਗਤੀ ਕਰਦਾ ਬਹਿ ਕੇ, ਛੜਾ ਸਾਧ ਹੋ ਜਾਵੇ ।
ਅਠੇ ਪਹਿਰ ਤਾਂ ਮਾਲਾ ਫਰਦਾ ਰਬ ਨੂੰ ਪਿਆ ਮਨਾਵੇ ।
ਜੈਸਾ ਆਇਆ ਜਾਵਾਂ ਜਗਤ ਤੋਂ, ਭੋਰਾ ਹੱਡਾਂ ਨੂੰ ਖਾਵੇ ।
ਰਬ ਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਕਰੇ, ਨਾਰ ਕੋਈ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ।
ਟੀਂ ਟੀਂ ਕਰਕੇ ਹਰਿਆ ਤੋਤਿਆ, ਤੂੰ ਕਾਹਤੋਂ ਉਡ ਜਾਵੇ ।
ਤੇਰੀ ਨਾ ਮੈਂ ਸਮਝਾਂ ਬੋਲੀ, ਆਪੇ ਦਸ ਕੀ ਗਾਵੇਂ ।
ਟੀਂ ਟੀਂ ਕਰ ਮੈਂ ਬੋਲਾਂ ਅੜੀਏ, ਤੋਤਾ ਪਿਆ ਪੁਕਾਰੇ ।
ਆਪਣੀ ਅਕਲ ਗੁਆ ਕੇ ਬਹਿ ਗਏ, ਜੋ ਹੁਸਨਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ।
ਸੋਹਣਿਆਂ ਤੇ ਇਤਬਾਰ ਨਾ ਕਰੀਏ, ਝੂਠੇ ਲਾਉਂਦੇ ਲਾਰੇ ।
ਪਟਤੇ ਸੋਹਣਿਆਂ ਨੇ, ਰੋਂਦੇ ਛੜੇ ਵਿਚਾਰੇ ।
-----
ਮੋਰ ਬੋਲਦੇ ਕੋਇਲ ਬੋਲਦੀ, ਪਾਲ ਪਈ ਵਿਚ ਦਰ ਦੇ ।
ਸੁਚੇ ਮੋਤੀ ਹਾਰ ਪਰੋਂਦੀ, ਪਾ ਬਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਗਲ ਦੇ ।
ਆਓ ਸਹੇਲੀਓ ਦੇਖਣ ਚਲੀਏ, ਆਸ਼ਕ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਦੇ ।
ਮਰ ਜਾਓ ਵੇ ਛੜਿਓ, ਦੇਖ ਰੰਨਾਂ ਨੂੰ ਸੜਦੇ ।
ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰਾ ਜਨਮ ਚਾਕ ਦਾ ਨਾਉਂ ਰਾਂਤਾ ਸੀ ਧਰਿਆ।
ਮਾਂ ਸਮਰਥੀ ਮੌਜੂ ਬੁਢੜਾ, ਨਿਕੇ ਹੁੰਦੇ ਦਾ ਮਰਿਆ।
ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਤੁਰ ਕੇ ਰਾਂਝਾ ਰਾਹ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ ਪੜਿਆ ।
ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਮਸੀਤੀ ਕਟ ਲਈ ਉਥੇ ਕਾਜੀ ਡਰਿਆ।
ਕਾਜੀ ਦੇ ਦੋ ਧੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ, ਖੌਫ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਰਿਆ।
ਪਟੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਮੁਨੀਆਂ ਪਿਨਣੀਆਂ, ਖੈਰ ਹਥਾ ਨਹੀਂ ਛੜਿਆ ।
ਰਾਂਝਾ ਉਠ ਤੁਰਿਆ, ਫਿਕਰ ਹੀਰ ਦਾ ਕਰਿਆ।
-----
ਰਾਂਝਾ ਚਾਕ ਦਾ ਪਹੁੰਚਿਆ ਕੈਂਪ ਤੇ, ਨਾਲ ਲੁਡਣ ਦੇ ਲੜਿਆ।
ਲੁਡਣ ਮਲਾਹ ਨੇ ਢੋਹਤੀ ਬੇੜੀ, ਉਤੇ ਬੇੜੀ ਦੇ ਚੜਿਆ ।
ਤਿੰਨ ਸੌ ਸਠ ਸਹੇਲੀ ਹੀਰ ਦੀ, ਕਟਕ ਰੰਨਾਂ ਦਾ ਚੜਿਆ ।
ਛਮਕਾਂ ਮਾਰ ਕੇ ਉਠਾ ਲਿਆ ਸੇਜ ਤੋਂ. ਉਤੇ ਸੇਜ ਦੇ ਪੜਿਆ ।
ਹੀਰ ਦੇਖ ਕੇ ਖਾ ਗਈ ਡੱਲਾ, ਸਕਰ ਖੁਦਾ ਦਾ ਕਰਿਆ।
ਫੜ ਕੇ ਬਾਹੋਂ ਲੈ ਗਈ ਚਾਕ ਨੂੰ, ਮਾਹੀ ਮਹੀਆਂ ਦਾ ਕਰਿਆ।
ਮਿਲ ਕੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਹੀਰ ਕਾਲਜਾ ਠਰਿਆ।
ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਦਾ ਲਗ ਗਿਆ ਨੌਕਰ, ਉਠ ਪਾਣੀ ਜਿਉਂ ਤਰਿਆ।
ਇਕ ਮਾਹੀ ਉਸ ਲਿਆਂਦਾ ਲਭ ਕੇ, ਜਾਪੇ ਗੁਣਾਂ ਦਾ ਭਰਿਆ ।
ਅਧੀ ਰਾਤੀਂ ਮਝੀਆਂ ਛੇੜਦਾ, ਜਾਂਦਾ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਡਰਿਆ।
ਰਾਂਝੇ ਚਾਕ ਦੀ ਪੈ ਗਈ ਪੇਸ਼ੀ, ਜਾ ਚੂਚਕ ਦੇ ਖੜਿਆ ।
ਲੈ ਗਈ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਸ਼ੁਕਰ ਹੀਰ ਨੇ ਕਰਿਆ।
ਜਾ ਚੂਚਕ ਦਾ ਲਗਿਆ ਪਾਲੀ, ਨਾਲ ਭਾਬੀਆਂ ਲੜ ਕੇ ।
ਹੀਰ ਤਾਂ ਕੁਟ ਕੇ ਦੇਵੇ ਚੂਰੀ, ਖੰਡ ਤੇ ਘਿਓ ਵਿਚ ਰਲ ਕੇ ।
ਰਾਂਝਾ ਚਾਕ ਵੀ ਖਾਵੇ ਚੁਰੀਆਂ, ਹਥੋਂ ਹੀਰ ਦਿਉਂ ਫੜ ਕੇ ।
ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਹੋਵੇ ਲੇਟ ਜੇ, ਤਕਦਾ ਹੀਰ ਨੂੰ ਖੜ ਕੇ ।
ਮਿਲਦੀ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਲੰਮੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਕਰ ਕੇ ।
ਉਠਣ ਬੈਠਣ ਇਹ ਨਾ ਜਾਣੇ, ਜਾਪੇ ਜਿੰਨ ਭੜੋਲਾ ।
ਘਰ ਆਵੇ ਤਾਂ ਭੰਨੇ ਭਾਂਡੇ, ਮੂੰਹ ਦਾ ਹੈ ਬੜਬੋਲਾ ।
ਦੁਖ ਦੀ ਮਾਰੀ ਉਡ ਜਾਂ ਪੇਕੀਂ, ਬਣ ਕੇ ਵਾਅ ਵਰੋਲਾ ।
ਹਾਏ ਮਰ ਜਾਵੇ ਨੀ, ਬੇਈਮਾਨ ਵਿਚੋਲਾ।
ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਵਿਆਹ ਕਰ ਛਡਿਆ, ਮੈਥੋਂ ਰਖ ਕੇ ਚੋਰੀ ।
ਘੁੰਡ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈਂ ਲਾਵਾਂ ਲਈਆਂ, ਏਦਾਂ ਡੋਲੀ ਤੋਰੀ ।
ਤੂੰ ਤਾਂ ਲਗਦੈਂ ਬੇਰ ਕਾਕੜਾ, ਮੈਂ ਗੰਨੇ ਦੀ ਪੇਰੀ ।
ਵੇ ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਨਹੀਂ ਨਿਭਣੀ, ਤੂੰ ਕਾਲਾ ਮੈਂ ਗੋਰੀ ।
ਜੀਹਨੂੰ ਮੈਂ ਵਿਆਹੀ ਸਹੀਓ ਬਣ ਗਿਆ ਜੱਜ ਨੀ ।
ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੀ, ਉਚੀ ਹੋ ਗਈ ਲਜ ਨੀ ।
ਮਿਸਲਾਂ ਫਰੋਲਦੇ ਨੂੰ ਜਾਣ ਬਾਰਾਂ ਵਜ ਨੀ ।
ਇਕ ਦਿਨ ਨਹੀਂ, ਉਸਦਾ ਰੋਜ ਇਹ ਪੰਜ ਨੀ।
ਸਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬੁਤੋਂ, ਦਸ ਕੀ ਐ ਹਜ ਨੀ ।
ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ, ਲਭਿਆ ਵਕੀਲ ਨੀ ।
ਹਰ ਗੱਲ ਵਿਚ ਭੰੜਾ, ਦਿੰਦਾ ਏ ਦਲੀਲ ਨੀ ।
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਕਰਦਾ ਜਲੀਲ ਨੀ ।
ਹਾਇ ਨੀ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਓ, ਕਿਥੇ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਅਪੀਲ ਨੀ।
ਸੁੱਖਾਂ ਸੁਖਦੀ ਨੂੰ ਆਇਆ, ਅਜ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਵੇ ।
ਬੂਰੀ ਮੱਝ ਚ ਕੇ ਮੈਂ ਬਣਾਈ ਮਿਠੀ ਖੀਰ ਵੇ ।
ਨਚ ਨਚ ਖੁਸ਼ੀਆਂ 'ਚ, ਆਏ ਅਖੋਂ ਨੀਰ ਵੇ ।
ਮਾਰ ਲੂੰਗੀ ਮਾਹੀਏ ਦੇ, ਜੁਦਾਈ ਵਾਲੇ ਤੀਰ ਵੇ
ਅਧੀ ਰਾਤੀ ਤੂੰ ਘਰ ਵੜਦਾ, ਆ ਕੇ ਕਰੋ ਲੜਾਈ ।
ਅਨਪੜ ਨਾਲੋਂ ਭੈੜਾ ਹੋਇਆ, ਕਿਧਰ ਗਈ ਪੜ੍ਹਾਈ ।
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਭੁਜ ਹੋ ਗਿਆ ਕੋਲਾ, ਰੇਤਾ ਜਿਵੇਂ ਕੜ੍ਹਾਈ।
ਰੋਵਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਜੀਹਨੇ ਚੁੰਨੀ ਫੜਾਈ।
-----
ਨੀ ਮੈਂ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾਵਾਂ, ਨਾਲੇ ਅਖ ਮੇਰੀ ਫਰਕੇ ।
ਆਉਣਾ ਮੇਰੇ ਵੀਰ, ਜਿਹੜਾ ਵਾਅਦੇ ਗਿਆ ਕਰ ਕੇ ।
ਤੀਆਂ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਹੁਣ, ਨੇੜੇ ਆਣ ਸਰਕੇ।
ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਓਂ ਜਾਣ, ਹਾਏ ਨੀ ਬੇੜਾ ਇਹਦਾ ਗਰਕੇ ।
ਬਤੀ ਬਾਲ ਕੇ ਰਹੀ ਦੇਖਦੀ ਅਖੀਆਂ 'ਚ ਨੀਂਦਰ ਰੜਕੇ ।
ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਰਹੀ ਜਾਗਦੀ ਆ ਗਿਆ ਪਹਿਰ ਦੇ ਤੜਕੇ ।
ਦਾਰੂ ਪੀ ਕੇ ਤੂੰ ਘਰ ਆਵੇਂ, ਆ ਕੇ ਬਦਲ ਜਿਉਂ ਕੜਕੇ ।
ਪੇਕੀਂ ਤੁਰ ਜੰਗੀ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਲੜ ਕੇ ।
ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਘਗਰੇ ਤੇ, ਚਿੱਟੇ ਚਿਟੇ ਫੁਲ ਵੇ,
ਜਾਣ ਦੇ ਤੂੰ ਮਾਹੀਆ, ਸਾਥੋਂ ਹੋ ਗਈ ਬੜੀ ਭੁਲ ਵੇ ।
ਮਾਰ ਕੇ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੀਵਾ ਕਰ ਲਈ ਨਾ ਗੁਲ ਵੇ ।
ਜਠਾਣੀ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਵਿਚ, ਦੇਖੀਂ ਕਿਤੇ ਆਈ ਨਾ ।
ਆਪਣੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ, ਮਾਰ ਕੇ ਮੁਕਾਈਂ ਨਾ ।
-----
ਬਲੇ ਬਲੇ ਨੀ ਢੋਲ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ, ਮੌਥੋਂ ਸਿਫਤ ਕਰੀ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਨੀ ਟਾਹਲੀ ਵਾਲੇ ਖੇਤ ਨਣਦੇ, ਤੇਰਾ ਵੀਰ ਸੁਹਾਗਾ ਲਾਵੇ ।
ਨੀ ਬਲਦਾਂ ਦੇ ਸਿੰਗ ਨਚਦੇ, ਤੇਰਾ ਵੀਰ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵੇ।
ਨੀ ਭਾਬੋ ਤੇਰੀ ਵਟ ਤੇ ਖੜੀ, ਉਹ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਨਾ ਆਵੇ ।
ਨੀ ਜੱਟ ਵਾਲੀ ਅੜੀ ਫੜ ਲੀ, ਉਹ ਮਿੰਨਤਾਂ ਪਿਆ ਕਰਾਵੇ ।
ਵਿਸਾਖ ਮਹੀਨੇ ਮਾਰ ਸੁਨਹਿਰੀ, ਪਕੀਆਂ ਕਣਕ ਦੀਆਂ ਬਲੀਆਂ।
ਨਣਦ ਤੇ ਭਾਬੀ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ, ਪਰਲੇ ਖੇਤ ਨੂੰ ਚਲੀਆਂ।
ਹਾਲੀਆ ਪਾਲੀਆਂ ਰਾਹ ਵਿਚ ਖੜ ਕੇ ਆ ਕੇ ਰਾਹਵਾਂ ਮਲੀਆਂ।
ਬਚਾ ਲੈ ਜ਼ੈਲਦਾਰਾ ਵੇ, ਵਸਾਈਆਂ ਕਾਹਤੋਂ ਕਲੀਆਂ।
ਸੁਣ ਵੇ ਮੁੰਡਿਆ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਨਿਤ ਲੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਮੈਂ ਸਹੁਰੀਂ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ।
ਭਾਈਆਂ ਤੇ ਭਰਜਾਈਆਂ ਤੇਰੇ, ਵੰਡੀਆਂ ਮਝੀਆਂ ਗਾਵਾਂ ।
ਜੇਠ ਕੁਪੱਤਾ ਮਰ ਜਾਏ ਜੇਕਰ, ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਜਾ ਕੇ ਅੱਡ ਹੋ ਜਾ, ਤੇਰਾ ਜਸ ਗਿਧਿਆਂ ਵਿਚ ਗਾਵਾਂ ।
ਉਰਲੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਕਣਕਾਂ ਬੀਜੀਆਂ, ਪਰਲੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਛੋਲੇ ।
ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂ ਹਾਣੀਆਂ, ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਡੋਲੇ ।
ਰਾਹ ਵਿਚ ਚੰਦਰਾ ਜੇਠ ਖਲੋਵੇ, ਹੋ ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਉਹਲੇ ।
ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਖੜ ਜਾਂਦਾ ਭੈੜਾ, ਬੋਲ ਕਸੂਤੇ ਬੋਲੇ ।
ਵੇ ਏਹਨੂੰ ਅਡ ਕਰਦੇ, ਕੀ ਕਰਦੇ ਤੇਰੇ ਕੋਲੇ ।
-----
ਕਦੇ ਤਾਂ ਵੇ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਆ, ਫਿਲਮ ਦਿਖਾਦੇ ਵੇ ।
ਉੱਚੀ ਅੱਡੀ ਵਾਲੇ ਨਾਲੇ, ਸੈਂਡਲ ਪਵਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਬਿੰਦੀ ਸੁਰਖੀ ਲਾਵਾਂ, ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰਨਾਂ ਰਲਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਜੱਟੀ ਦਾ ਤੂੰ, ਦਿਲ ਪਰਚਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਸੁਣ ਵੇ ਮੁੰਡਿਆ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਨਿਤ ਲੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਮੈਂ ਸਹੁਰੀਂ ਨਾ ਜਾਵਾਂ ।
ਭਾਈਆਂ ਤੇ ਭਰਜਾਈਆਂ ਤੇਰੇ, ਵੱਡੀਆਂ ਮਝੀਆਂ ਗਾਵਾਂ ।
ਜੇਠ ਕੁਪੱਤਾ ਮਰ ਜਾਏ ਜੇਕਰ, ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਜਾ ਕੇ ਅੱਡ ਹੋ ਜਾ, ਤੇਰਾ ਜਸ ਗਿਧਿਆਂ ਵਿਚ ਗਾਵਾਂ ।
ਉਰਲੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਕਣਕਾਂ ਬੀਜੀਆਂ, ਪਰਲੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਛੋਲੇ ।
ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂ ਹਾਣੀਆਂ, ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਡੋਲੇ ।
ਰਾਹ ਵਿਚ ਚੰਦਰਾ ਜੇਠ ਖਲੋਵੇ, ਹੋ ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਉਹਲੇ ।
ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਖੜ ਜਾਂਦਾ ਭੈੜਾ, ਬੋਲ ਕਸੂਤੇ ਬੋਲੇ ।
ਵੇ ਏਹਨੂੰ ਅਡ ਕਰਦੇ, ਕੀ ਕਰਦੈ ਤੇਰੇ ਕੋਲੇ ।
ਕਦੇ ਤਾਂ ਵੇ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਆ, ਫਿਲਮ ਦਿਖਾਦੇ ਵੇ ।
ਉੱਚੀ ਅੱਡੀ ਵਾਲੇ ਨਾਲੇ, ਸੈਂਡਲ ਪਵਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਬਿੰਦੀ ਸੁਰਖੀ ਲਾਵਾਂ, ਨਾਲ ਸ਼ਹਿਰਨਾਂ ਰਲਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਜੱਟੀ ਦਾ ਤੂੰ, ਦਿਲ ਪਰਚਾ ਦੇ ਵੇ ।
ਪਿਆਰਾਂ ਵਾਲੀ ਰੁੱਤ ਤੇ, ਸਿਆਲਾਂ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਵੇ ।
ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਆ ਮੈਨੂੰ ਆਵੇਂ ਬੜਾ ਯਾਦ ਵੇ ।
ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿਚ ਤੇ ਕੀਤੀ ਫਰਿਆਦ ਵੇ ।
ਛੁੱਟੀ ਲੈਕੇ ਆ ਜਾ ਹੁਣ ਪੱਕ ਗਏ ਕਮਾਦ ਵੇ।
ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਵੱਜਦੀਆਂ, ਬੋਲਾਂ ਦੀਆਂ ਟੱਲੀਆਂ।
ਰੋਟੀ ਲੈਕੇ ਆਵਾਂ, ਅਗੇ ਜੇਠ ਰਾਹਵਾਂ ਮੱਲੀਆਂ।
ਗੋਦੀ ਚੁਕ ਲੈ ਜਾਵੇ, ਮੈਂ ਰੁਲ ਗਈ ਇਕੱਲੀ ਆਂ ।
ਟਿੱਬਿਆਂ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ ਹੋਈ ਵੇ ਮੈਂ ਝੱਲੀ ਆਂ।
-----
ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀਆ, ਜਾਣਾ ਮੈਂ ਕਲੱਬ ਵੇ ।
ਪਿੰਡ ਵਾਲੀ ਜੱਟੀ ਦੀ ਤੂੰ, ਦੇਖੀਂ ਉਥੇ ਛੱਬ ਵੇ ।
ਮੁੜਦੀ ਨਹੀਂ ਮੋੜੀ, ਭਾਵੇਂ ਆਵੇ ਸਾਰਾ ਜੱਗ ਵੇ।
ਲੈ ਚਲ ਨਾਲ ਅੱਜ ਮਾਹੀਆ ਆਖੇ ਲੱਗ ਵੇ।
ਸੁਣ ਵੇ ਉਡਦਿਆ ਕਾਲਿਆ ਕਾਵਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਕਹਿ ਦੇ ਜਾ ਕੇ ਢੋਲ ਮਾਹੀ ਨੂੰ, ਵਿਛੜੀ ਕੂੰਜ ਕੁਰਲਾਵਾਂ ।
ਮਾਹੀ ਖਾਤਰ ਕੋਇਲ ਕੂਕਦੀ, ਦਸ ਕੀ ਹੋਰ ਸਮਝਾਵਾਂ ।
ਵੇ ਆਖੀਂ ਮਾਰੀਏ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਖੜੀ ਵਾਸਤੇ ਪਾਵਾਂ।
ਜੇ ਤੂੰ ਚੋਬਰਾ ਹੋਣੇ ਭਰਤੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਮਗਰੋਂ ਆਵਾਂ ।
ਜਿਸ ਛਾਉਣੀ ਤੂੰ ਕਰੇਂ ਨੌਕਰੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਮ ਲਿਖਾਵਾਂ ।
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਜੇ ਚਲਦੀ ਗੋਲੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਟੈਂਕ ਚਲਾਵਾਂ ।
ਵੇ ਮੇਰੀ ਮੰਨ ਢੋਲਾ, ਮੈਂ ਭਰਤੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂ ।
-----
ਸੁਣ ਵੇ ਕਬੂਤਰ ਚੀਨਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਆਹ ਲੈ ਲੈ ਜਾ ਚਿੱਠੀ ਮੇਰੀ, ਤੇਰੇ ਪੈਰੀ ਪਾਵਾਂ।
ਕਹਿ ਦੇ ਜਾ ਕੇ ਢੋਲ ਮਾਹੀ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਪਈ ਕਾਗ ਉਡਾਵਾਂ ।
ਢੋਲਾ ਘਰ ਆਵੇ, ਮੈਂ ਫਿਰ ਈਦ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਸੁਣੋ ਨੀ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਪਹਿਲੀ ਰਾਤ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਨੀ।
ਡਰਦੀ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸਰੀਰ, ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਨੀ ।
ਮੇਰੇ ਮਾਹੀ ਨੇ ਬੁਲਾਇਆ, ਮੈਨੂੰ ਆਖ ਰਾਣੀ ਨੀ ।
ਆਇਆ ਘੁਟ ਲਾ ਕੇ, ਮੈਂ ਵੀ ਅੱਜ ਪਛਾਣੀ ਨੀ।
ਮੈਂ ਮਚਲੀ ਹੋਕੇ ਚੁੱਪ ਕਰਗੀ, ਉਹ ਮਿਨਤਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਵੇ ।
ਹਾਏ ਨੀ ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਓ, ਇੰਝ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਲੰਘ ਜਾਵੇ ।
ਪਹਿਲੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ, ਮਾਹੀਆ ਲੈਣ ਆਇਆ।
ਨੀ ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਬੜਾ ਸ਼ਰਮਾਂਦੀ ।
ਮਲੋ ਮਲੀ ਛਣਕ ਗੀਆਂ, ਪਾਈਆਂ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਪੰਜੇਬਾਂ ਚਾਂਦੀ ।
ਧੌਣ ਉਤੇ ਪਾਵੇ ਭੰਗੜਾ, ਮੇਰੀ ਗੁੱਤ ਨਾਲ ਲਾਲ ਪਰਾਂਦੀ।
ਨੀ ਕੁੜੀਆਂ ਆਖ ਰਹੀਆਂ, ਮੈਂ ਵੀ ਸੰਗਦੀ ਕੋਲ ਨਾਂ ਜਾਂਦੀ ।
ਤੀਆਂ ਵਿਚ ਨੱਚਦੀ ਤੇ, ਮਾਹੀਆ ਮੇਰਾ ਆਇਆ ਨੀ ।
ਨੀ ਉਹ ਵਾਰੇ ਨੱਤੀਆਂ, ਅਸੀਂ ਗਿੱਧਾ ਪਾਇਆ ਨੀ।
ਸਾਲੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹਨੇ, ਦਿਲ ਪਰਚਾਇਆ ਨੀ।
ਨਾਲੇ ਮੂੰਹ ਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਆਖੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਕੁੜੀਓ।
ਨੀ ਅੱਜ ਤੀਆਂ ਵਿਚ, ਮੱਚ ਗਿਆ ਸ਼ੋਰ ਕੁੜੀਓ ।
ਸੁਪਨਿਆਂ 'ਚ ਮਿਲਿਆ ਰਾਤੀ, ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਢੋਲ ਨੀ।
ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਰਿਹਾ ਕੁਝ, ਮੈਨੂੰ ਮੁਖੋਂ ਬੋਲ ਨੀ।
ਦੁੱਖੜਿਆਂ ਦੀ ਪੰਡ ਮੈਂ ਵੀ, ਬੈਠੀ ਅਗੋਂ ਫੋਲ ਨੀ ।
ਗਮਾਂ ਵਾਲੀ ਖੰਡ ਦਿਤੀ, ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਘੋਲ ਨੀ ।
ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰਾਤੀਂ ਰਿਹਾ, ਕਰਦਾ ਕਲੋਲ ਨੀ।
ਚੱਲ ਮੇਰੇ ਹਾਣੀਆਂ ਵੇ ਮੱਸਿਆ ਤੇ ਚਲੀਏ।
ਮੇਲਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲੱਕੀਂ, ਉਠ ਰਾਹਵਾਂ ਮੱਲੀਏ।
ਪਿਆਰ ਦੇ ਸੁਨੇਹੇ, ਸੱਚ ਗੁਰੂ ਤਾਈਂ ਘੱਲੀਏ ।
ਝੂਠ ਤੋਂ ਤੁਰਾਨ ਦੀਆਂ ਬੇੜੀਆਂ ਨੂੰ ਠੱਲੀਏ ।
ਚਰਖੇ ਤੇ ਤੰਦ ਮਾਹੀਆ ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਦੀ ਪਾਨੀ ਆਂ।
ਕੱਤ ਕੱਤ ਸੂਤ ਵੇ ਮੈਂ, ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਬਣਾਨੀ ਆਂ।
ਆਉਣਾ ਮੇਰੇ ਮਾਹੀ, ਨੀ ਮੈਂ ਵਾਰ ਵਾਰੇ ਜਾਨੀ ਆਂ।
ਉਹਦੇ ਆਉਣ ਲਈ, ਨੀ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਨੀ ਆਂ।
ਕਣਕ ਤੇ ਮੱਕੀ ਦੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਪਕਾਨੀ ਆਂ।
ਪਾਲਕ ਤੇ ਗੰਦਲਾਂ ਦਾ ਸਾਗ ਮੈਂ ਬਣਾਨੀ ਆਂ ।
ਤੂਤਾਂ ਵਾਲੇ ਖੋਤ ਨਾਲੇ, ਰੋਟੀ ਲੈਕੇ ਜਾਨੀ ਆਂ।
ਵਿਚ ਰੁੱਗ ਮਖਣੀ ਦਾ ਪਾਵਾਂਗੀ, ਨੀ ਮਾਹੀ ਵਾਲੀ ਸਿਹਤ ਬਣਾਵਾਂਗੀ।
ਚੜ੍ਹਕੇ ਆ ਗਿਆ ਬੱਦਲ ਸੌਣ ਦਾ, ਠੰਡੀਆਂ ਵਗਣ ਹਵਾਵਾਂ।
ਘਰ ਆਉਣਾ ਮੇਰੇ ਢੋਲ ਮਾਹੀ ਨੇ, ਮੈਂ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਜਾਗ ਨਾ ਲਾਵਾਂ ।
ਪੀ ਨਾ ਜਾਣ ਮਲਾਈਆਂ ਕਿਧਰੇ, ਮੈਂ ਪਈ ਕਾਗ ਉਡਾਵਾਂ।
ਨੀ ਸਾਡੇ ਵੇਹੜੇ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਨਾ, ਮੈਂ ਲੱਖ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਢੋਲ ਮਾਹੀ ਨੂੰ ਦੇਈਂ ਸੁਨੇਹਾ, ਮੇਰੇ ਕਾਲਿਆ ਕਾਵਾਂ।
ਕੋਇਲਾਂ ਵਾਂਗੂ ਇਹ ਤਪਦਾ, ਵਿਛੜੀ ਕੂੰਜ ਕੁਰਲਾਵਾਂ।
ਵੇ ਉਡ ਜਾ ਸੁਨੇਹੇ ਵਾਲਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਚੂਰੀਆਂ ਨਾਲ ਰਜਾਵਾਂ।
ਵੇ ਮਾਹੀ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ, ਮੈਂ* ਲਿਖ ਚਿੱਠੀਆਂ ਪਾਵਾਂ,
ਸੁਣ ਵੇ ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦਿਆ ਪਿੱਪਲਾ, ਤੇ ਪੀਂਘਾਂ ਅਸਾਂ ਝੁਟਾਈਆਂ।
ਦਿਨ ਤੀਆ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਸਤਾਵੇ, ਤਾਂ ਉਠ ਪੇਕੇ ਆਈਆਂ।
ਹਾੜ ਮਹੀਨੇ ਮਾਨਣ ਛਾਵਾਂ, ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਮੱਝੀਆਂ ਗਾਈਆਂ ।
ਵੇ ਪਿੱਪਲਾ ਸਹੁੰ ਤੇਰੀ, ਝੱਲੀਆਂ ਨਾ ਜਾਣ ਜੁਦਾਈਆਂ।
ਵੇ ਮਾਹੀ ਮੇਰੇ ਜੰਗ ਜਿੱਤਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਧਾਈਆਂ।
ਦੂਰ ਵਾਲੇ ਖੇਤਾਂ ਵਿਚ ਬੀਜੀਆਂ ਕਪਾਹਾਂ, ਵੱਟਾਂ ਉਤੇ ਬੀਜੇ ਤਿਲ ਮਾਹੀਆ।
ਤੇਰਾ ਆਉਣ ਉਡੀਕੇ ਸਾਡਾ ਦਿਲ ਮਾਹੀਆ ।
ਆਇਆ ਪੋਹ ਦਾ ਮਹੀਨਾ, ਛੇਤੀ ਮਿਲ ਮਾਹੀਆ ।
ਤੇਰਾ ਮੁੜ ਕੇ ਵਸਾਹ ਨਾ ਖਾਵਾਂ ਵੇ, ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਫੌਜ ਵਿਚ ਜਾਵਾਂ ਵੇ ।
-----
ਨੀ ਮਾਪਿਆਂ ਤੇਰਿਆ ਵਿਆਹ ਕਰ ਛਡਿਆ, ਨਾਲ ਤੌਰ ਤੀ ਮੇਰੇ ।
ਖੰਡਾਂ ਉਤੇ ਚੌਬਰ ਰੋਂਦੇ, ਸਾਧ ਰੋਵਦੇ ਡੇਰੇ ।
ਯਾਰਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੜੀ ਕੂਕਦੀ ਫਿਕਰਾਂ ਘਤੇ ਰੇ ।
ਨੀ ਤੋਤੇ ਪੋਕਿਆਂ ਦੇ, ਬੁੱਲ ਚੂਸਗੇ ਪਤਲੀਏ ਤੇਰੇ ।
ਘਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਮੇਜਾਂ ਮਾਣੀਆਂ, ਮੈਂ ਕੀ ਜਾਣਾਂ ਲੋਕਾਂ ।
ਅੰਮੜੀ ਮੇਰੀ ਸਖਤ ਸੁਭਾ ਦੀ ਬਹੁਤ ਲਾਂਵਦੀ ਰੋਕਾਂ ।
ਬੁਰੀ ਨਜ਼ਰ ਦੀਆਂ ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਨੂੰ, ਵੱਢ ਕੇ ਖਾ ਗਈਆਂ ਟੱਕਾਂ ।
ਵੇ ਸੀਰੀ ਲਾਉਂਦੀ ਦੇ ਲਹੂ ਚੂਸਗੀਆਂ ਜੋਕਾਂ ।
ਗੋਲੇ ਗੋਲੇ ਗੋਲੇ, ਨੀਂ ਬਾਪੂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਤਾ, ਜੇਹੜਾ ਰਾਤੀ ਫਾਇਲਾਂ ਫੋਲੇ ।
ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਕੱਪ ਚਾਹ ਕਰਦੇ, ਨਾਲ ਧਰਦੇ ਮੰਜੇ ਦੇ ਕੱਲੇ ।
ਫਾਇਲਾਂ ਵਿਚ ਰਹੇ ਖੂਬਿਆ, ਨਾਲੇ ਵਰਕੇ ਪਿਆ ਫਰੋਲੇ ।
ਉਡੀਕਦੀ ਦੀ ਅੱਖ ਲਗ ਗਈ, ਨੀਂ ਉਹ ਤਰਸ ਜਰਾ ਨਾ ਗੋਲੇ ।
ਉਡ ਜਾ ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ, ਬਣਕੇ ਵਾਹ ਬਰੋਲੇ।
ਆਖ ਬਾਬਲ ਨੂੰ, ਬਾਬੂ ਕੰਤ ਨਾ ਟੋਲੇ ।
-----
ਕਣਕਾਂ ਦੇ ਖਤਾਂ ਵਿਚ ਉਗਿਆ ਪਦੀਨਾ।
ਤੋੜ ਤੋੜ ਕੁੰਡੀ ਵਿਚ ਰਗੜਿਆ ਨੀਂ ।
ਮਾਹੀ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਉਤੋਂ ਝਗੜਿਆ ਨੀਂ ।
ਪਹਿਲੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨੀਂ, ਮੈਂ ਗਈ ਮੁਕਲਾਵੇ,
ਜੱਟ ਹੋਕੇ ਬਰਾਬੀ ਆਇਆ ਨੀਂ ।
ਅਸੀਂ ਮੰਜੇ ਉਤੋਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਵਗਾਇਆ ਨੀਂ ।
ਗੱਡੀ ਜੋੜ ਕੇ ਲੈਣ ਆ ਗਿਆ, ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਹਾਣੀ ।
ਗਟ ਗਟ ਕਰਕੇ ਪੀਣ ਬੋਤਲਾਂ, ਘੁੱਟ ਨਾ ਭਰਦੇ ਪਾਣੀ ।
ਮੱਥਾ ਟੇਕਦਾ ਸੱਸ ਆਪਣੀ ਨੂੰ, ਮਿੱਠੀ ਬੋਲਦਾ ਬਾਣੀ ।
ਛੋਟੀ ਸਾਲੀ ਤਾਂ ਕਰੋ ਮਸ਼ਕਰੀ, ਲੈ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਢਾਣੀ ।
ਰਾਂਝਾ ਆਖ ਰਿਹਾ, ਤੁਰ ਚਲ ਹੀਰ ਸਿਆਣੀ ।
ਤੇ ਘਰ ਪੇਕਿਆਂ ਦੇ, ਮੰਜ ਬਥੇਰੀ ਮਾਣੀ।
ਕੰਤ ਨਾਰ ਦਾ ਪੈ ਗਿਆ ਝਗੜਾ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਲਿਆਂਦੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ।
ਵੱਡੀ ਜੇਠਾਣੀ ਕਰਲੀ ਚੁਗਲੀ, ਕਹਿ ਗਈ ਕੰਨ ਵਿਚ ਆਕੇ ।
ਸੌਂਕਣ ਨੂੰ ਮੈਂ ਘਰੀਂ ਕਢਾਵਾਂ, ਨਹੀਂ ਮਰਦੀ ਵਿਹੁ ਖਾਕੇ ।
ਸੌਂਕਣ ਜੋ ਰਖਣੀ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਲਿਆਂਦੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ।
-----
ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਵੀਰ ਲਿਆਇਆ, ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਭਾਬੀ ਨੀਂ ।
ਉਚੀ ਅੱਡੀ ਵਾਲੀ ਜੇਹੜੀ, ਪਹਿਨਦੀ ਰਕਾਬੀ ਨੀਂ ।
ਉਚੀ ਲੰਮੀ ਸੋਹਣੀ, ਨਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਗੁਲਾਬੀ ਨੀਂ ।
ਬੋਲਦੀ ਐ ਬੋਲੀ ਮਿੱਠੀ, ਮਾਝੇ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨੀਂ ।
ਭਾਬੀਏ ਸੁਣਾ ਦੇ ਕਦੋਂ ਆਉ, ਤੇਰਾ ਭਾਈ ਨੀਂ ।
ਚੋਰੀ ਛਿਪੇ ਅੱਖ ਮੈਂ ਤਾਂ, ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਲਾਈ ਨੀਂ ।
ਹੱਡ ਬੀਤੀ ਤੈਨੂੰ ਭਾਬੀ, ਆਪੇ ਮੈਂ ਸੁਣਾਈ ਨੀਂ ।
ਇਸਕੇ ਦੀ ਪੁੜੀ ਉਹਨੇ ਘੋਲਕੇ ਪਿਲਾਈ ਨੀਂ ।
ਉਠ ਨੀਂ ਨਣਦੇ, ਗਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਤੰਦ ਪਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਗੀਤ ਸੱਜਣ ਦੇ ਗਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਲਿਆ ਖਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਉਹਨੂੰ ਚਿੱਠੀਆਂ ਤੂੰ ਪਾਕੇ ਬੁਲਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਤੇਰੀ ਭਾਬੀ ਵਾਲਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾ ਨੀਂ ਨਣਦੇ ।
ਅੱਠ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਮੀਂਹ ਪੈਂਦੇ ਨੂੰ, ਲੱਗੀਆਂ ਸਾਉਣ ਦੀਆਂ ਝੜੀਆਂ।
ਰੋਟੀ ਲੈਕੇ ਜਾਣਾ ਢੋਲ ਦੀ, ਭਿਉਂਤੀ ਪੁਰੇ ਦੀਆਂ ਕਣੀਆਂ।
ਬਾਬਲ ਦੇ ਘਰ ਅਨਪੜ੍ਹ ਰਹਿਕੇ, ਮੁਸ਼ਕਲ ਸਹੁਰੇ ਬਣੀਆਂ ।
ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਦੀਆਂ ਜੋ ਕੈਂਪਸ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹੀਆਂ।
ਨਵੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਨਵੇਂ ਪਟੋਲੇ, ਨਵਾਂ ਜ਼ਮਾਨਾ ਆਇਆ।
ਨੂੰਹ ਧੀ ਦੀ ਕੋਈ ਸਿਆਣ ਰਹੀ ਨਾ, ਘੁੰਡ ਦਾ ਰੋਗ ਮੁਕਾਇਆ ।
ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦੇ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈਂਦੇ, ਵਿਆਹ ਦਾ ਖਰਚ ਹਟਾਇਆ।
ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦੀ ਨੂੰ, ਵਿਆਹ ਕੇ ਘਰੇ ਲਿਆਇਆ।
ਛਾਇਆ ਛਾਇਆ ਸੱਜਣਾਂ ਨੇ ਫੋਨ ਕਰਿਆ,
ਉਹਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਆਣ ਬੁਲਾਇਆ ।
ਜੱਟ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੋ, ਤੇਰੀ ਦੀਦ ਮਰੇ ਤਿਰਹਾਇਆ ।
ਫੋਨ ਚੁੱਕ ਹੈਲੋਂ ਬੋਲਦੀ, ਕਹਿੰਦੀ ਕੌਣ ਹੈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।
ਯਾਰ ਪਿਆ ਅਰਜ਼ ਕਰੋ, ਗੋਰੀ ਨਾਰ ਨੂੰ ਤਰਸ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।
ਦਾਣੇ ਦਾਣੇ ਕੈਂਪਸ ਤੂੰ ਪੜ੍ਹਦੀ, ਤੇਰੇ ਮਾਪੇ ਰਹਿਣ ਸਮਾਣੇ।
ਨੀ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਲੁੱਟ ਲਿਆ, ਤੂੰ ਪਾਕੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਬਾਣੋ।
ਫੱਕਰਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਆਖਣੀ, ਜੋ ਤੂੰ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੇ ।
ਨੀ ਗੂੜੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਨੂੰ, ਸਮਝ ਅਲੜ੍ਹ ਅਣਜਾਣੇ ।
ਕੁੰਢੀ ਮੁੱਛ ਤੇ ਗੰਡਾਸੀ ਮੋਢੇ, ਵੇ ਲੈ ਗਿਆ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਲੁੱਟਕੇ ।
ਬਲੇ ਬਲੇ ਬਈ ਵੈਲੀਆਂ ਦੀ ਤੋਰ ਤੁਰਦਾ ਤੇ ਲੰਘ ਗਿਆ ਸਾਨੂੰ ਪੁੱਟਕੇ ।
ਨੀਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਅੱਖ ਲਗ ਗਈ, ਵੇ ਕਾਲਜ ਨੂੰ ਬਹਿ ਗਈ ਘੁੱਟਕੇ
ਨੀਂ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ ਸੰਗ ਰਲ ਗਈ, ਤੋ ਮਿੱਤਰਾਂ ਤੋਂ ਬਹਿ ਗਈ ਟੁੱਟਕੇ ।
ਕਣੀਆਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਰੇਤਾ ਬਚ ਗਿਆ, ਬੂੰਦਾਂ ਚਮਕਦੀਆਂ ਮੋਤੀ ।
ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਹਵਾ ਉਡਾ ਲਿਆ, ਵਰਸ ਗਈ ਬਦਲੋਟੀ ।
ਅੱਖੀਆਂ ਫੇਰ ਗਈ ਜ਼ੈਲਦਾਰ ਦੀ ਪੋਤੀ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਖੇਤ ਵਿਚ ਗੱਡਕੇ ਬਾਲੇ, ਨਾਲ ਫੇਰਤੀਆਂ ਤਾਰਾਂ।
ਬੰਦੀ ਵਾਲਾ ਤਾਰਾ ਦੜ੍ਹ ਗਿਆ, ਘਰ ਘਰ ਹੋਣ ਵਿਚਾਰਾਂ।
ਪੱਤਝੱੜ ਮੌਸਮ ਦੀ ਰੁੱਤ ਲੰਘੀ, ਆਈਆਂ ਸੱਣ ਬਹਾਰਾਂ ।
ਪੀਂਘਾਂ ਝੂਟਦੀਆਂ, ਪਤਲੋ ਵਰਗੀਆਂ ਨਾਰਾਂ ।
ਪੈ ਗਿਆ ਰਾਂਝੇ ਚਾਕ ਨੂੰ, ਭੁਲੇਖਾ ਨੱਢੀ ਹੀਰ ਦਾ ।
ਉਹਦਾ ਲੱਕ ਪੱਤਲਾ, ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਜਾਵੇ ਚੀਰਦਾ।
ਭਵਾਂ ਦਾ ਭੁਲੇਖਾ ਪਵੇ, ਚਿਲ੍ਹਾ ਜਿਵੇਂ ਤੀਰ ਦਾ ।
ਰੋ ਰੋ ਝਨਾ ਹੜ੍ਹ ਆਇਆ, ਨੈਣਾਂ ਵਿਚੋਂ ਨੀਰ ਦਾ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ,
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਲੁੰਗੀ ।
ਬੰਤ ਮੇਲਣ ਨੂੰ, ਲੋਕ ਆਖਦੇ ਗੁੰਗੀ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ,
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਪੇਠਾ ।
ਵੇ ਮੇਰੀ ਬਾਂਹ ਛੱਡ ਦੇ, ਬਾਪੂ ਵਰਗਿਆ ਜੇਠਾ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ,
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਤੀਰ ।
ਹਾਣੀ ਲੈ ਚੱਲ ਵੇ, ਸ਼ਿਮਲੇ ਜਾਂ ਕਸ਼ਮੀਰ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਪੇਠਾ ।
ਵੇ ਕਾਹਤੋਂ ਵਾਹਦ ਪਿਆ, ਐਵੇਂ ਛੜਿਆ ਜੇਠਾ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਵੱਟੀਆਂ।
ਵੇ ਰਾਤਾਂ ਸਿਆਲ ਦੀਆਂ, ਕੱਲਿਆਂ ਜਾਣ ਨਾ ਕੱਟੀਆਂ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਛੱਲੇ।
ਨੀ ਮਾਹੀ ਪਰਦੇਸ ਗਿਆ ਮੋਰਾ ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਡੋਲੇ
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਵੰਗਾਂ।
ਨੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਜੇਠ ਖੜਾ, ਮੰਜੂ ਕਿਧਰ ਦੀ ਲੰਘਾਂ।
。。
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਫੁੱਲ ।
ਨੀ ਰੋਂਦੇ ਯਾਰਾਂ ਦਾ, ਦੀਵਾ ਕਰ ਗਈ ਗੱਲ ।
-----
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਦਾਈਆਂ।
ਵੀਰ ਘਰ ਪੁੱਤ ਜੰਮਿਆ, ਭਾਬੋ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਵਧਾਈਆਂ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਪਾਰਾ ।
ਮੁੜਜਾ ਦੇ ਮਿੱਤਰਾ, ਟੱਬਰ ਜਾਗਦਾ ਸਾਰਾ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਂਦੀ ਤੌੜੀ ।
ਵੇ ਮੁੰਡਿਆ ਬਾਂਹ ਫੜ ਲੈ, ਟੁੱਟ ਗਈ ਬਾਂਸ ਦੀ ਪੌੜੀ।
-----
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਕਣਕਾਂ ।
ਵੇ ਭੰਗੜਾ ਪਾ ਮੁੰਡਿਆ, ਮੈਂ ਝਾਂਜਰ ਬਣ ਛਣਕਾਂ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕਿ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟਿਆ ਕਬੂਤਰ ਚੀਨਾ।
ਨੀਂ ਤੈਨੂੰ ਮੁਲ ਲੈ ਲਾ, ਗਹਿਣੇ ਕਰਾਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਦਾਣੇ ।
ਨੀ ਭੁਲ ਕੇ ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਤੂੰ ਰੰਗ ਰਲੀਆਂ ਮਾਣੇ ।
-----
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਛੋਣਾ।
ਵੇ ਮਾਹੀਆਂ ਲੈ ਚਲ ਵੇ, ਮੈਂ ਪੇਕੀਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਮਿਸ਼ਰੀ ।
ਤੀਆਂ ਵਿਚ ਗਈ ਬਣਕੇ, ਜੱਟੀ ਜਾਪੋ ਸਵਾਨਣ ਤਿਤਰੀ ।
-----
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਘੜਾ ।
ਨੀਲੀ ਕੁੜਤੀ ਦੇ, ਵਿਚ ਘੁਗੀਆਂ ਦਾ ਜੋੜਾ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਅ ਦਾ ਹੀਰਾ।
ਵੇ ਲੈ ਚਲ ਮੱਸਿਆ ਤੇ, ਮੈਨੂੰ ਨਣਦ ਦਿਆ ਵੀਰਾ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਂਦੀ ਥਾਲੀ।
ਵੋ ਜੀਜਾ ਗਲ ਸੁਣ ਜਾ, ਹਾਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਸਾਲੀ ।
ਬਾਰਾਂ ਬਰਸੀਂ ਖੱਟਣ ਗਏ ਸੀ, ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਂਦਾ ?
ਖੱਟ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਤਾਮਾਂ ।
ਵੇ ਬੋਤਲਾਂ ਦਾ ਖਹਿੜਾ ਛੱਡ ਦੇ ਤੈਨੂੰ ਨੈਨਾ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਲਾਵਾਂ ।
ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਵਲ ਵੇ ਤੂੰ, ਲਾਕੇ ਟੀਰਾ ਟੀਰਾ ਵੇ
ਭੰਨ ਦੇਵਾਂ ਅੱਖ ਤੇਰੀ, ਮਾਰ ਕੇ ਸ਼ਤੀਰਾ ਵੇ ।
ਤੈਨੂੰ ਫੇਰ ਛੱਡਣਾ ਮੈਂ, ਕਢੇ ਜੋ ਲਕੀਰਾਂ ਵੇ।
ਦੱਸ ਕੈਦੇਂ ਲੰਘਿਆ ਕਿਉਂ, ਛੇੜਦੈਂ ਤੂੰ ਹੀਰਾਂ ਵੇ ।
ਪਹਿਲੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਵੇ ਤੂੰ ਆਇਆ, ਘਰ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ।
ਤੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਇਆ ਕਿਸੇ ਵਲ ਮੁੰਡਿਆ ।
ਟੇਕਿਆ ਨਹੀਂ ਮੱਥਾ ਪਹਿਲਾਂ ਆ ਕੇ ਵੇ ਤੂੰ ਸਾਲੀਆਂ ਨੂੰ ।
ਐਵੇਂ ਬੈਠਿਆ ਏਂ ਮੰਜੀ ਮਲ ਮੁੰਡਿਆ।
ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਮੈਨੂੰ ਗੂੰਗਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਲਾੜਿਆ ਵੇ,
ਤਾਹੀਓਂ ਕਰੋ ਨਾ ਤੂੰ ਕੋਈ ਗੱਲ ਮੁੰਡਿਆ।
ਤੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਵੇ ਸਿਆਣੀ,
ਉਹ ਘਲ ਮੁੰਡਿਆ ।
-----
ਭੈਣ ਦੇਣਿਆਂ ਤੂੰ ਕੱਲਾ, ਜੰਞ ਚੜ ਆਇਆ ਵੇ ।
ਆਪਣੀ ਤੂੰ ਭੈਣ ਨੂੰ ਵੀ, ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਨਾਲ ਲਿਆਇਆ ਵੇ ।
ਜੰਮਿਆ ਸ਼ਰੀਕ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਨੇ, ਲਾਗੀ ਪਿਛੋਂ ਆਇਆ ਵੇ ।
ਗਿਟਿਆਂ ਤੇ ਮੇਲ ਦਿਸੇ, ਨਹਾਕੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਵੇ ।
ਅੰਬ ਦੀ ਟਹਿਣੀ ਬਹਿਕੇ ਬੋਲਦੀ ਕੋਇਲ ਰੰਗ ਦੀ ਕਾਲੀ ।
ਇਸ਼ਕ ਵਿਛੋੜੇ ਗਮਾਂ ਗੁਆਚੀ, ਇਹੁੰ ਦੀ ਅਗ ਬਾਲੀ।
ਵਿਚ ਬਾਗਾਂ ਦਿਲਦਾਰ ਟੋਲਦੀ, ਬਣ ਉਹਦੀ ਮਤਵਾਲੀ ।
ਖੁਲ੍ਹ ਕੇ ਨੱਚ ਲੈ ਨੀਂ, ਮੈਂ ਜੀਜਾ ਤੂੰ ਸਾਲੀ।
ਸਭੇ ਸਾਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਇਕੱਠੀਆਂ, ਛੰਨਾ ਕਢਾਵਨ ਆਈਆਂ।
ਵਿਚ ਥਾਲੀ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਸੁਰਮਾ, ਵਿਚੋਂ ਪਈਆਂ ਸਲਾਈਆਂ।
ਵੱਡੀਆਂ ਸਾਲੀਆਂ ਥੋੜਾ ਬੋਲਦੀਆਂ, ਛੋਟੀਆਂ ਨਾ ਹਟਣ ਹਟਾਈਆਂ ।
ਕਹਿਣ ਕਲੀਚੜੀਆਂ, ਜੀਜਾ ਮੇਚ ਨਾ ਆਈਆਂ ।
ਕੋਲ ਸੁਣੀਂਦਾ ਨੰਗਲਾ
ਛਾਜਲਾ ਛਾਜਲੀ ਕੋਲੋ ਕੋਲੀ, ਕੋਲ ਸੁਣੀਂਦਾ ਨੰਗਲਾ ।
ਨੰਗਲੇ ਦੇ ਵਿਚ ਢਾਬ ਸੁਣੀਂਦੀ, ਪਾਣੀ ਤਿਹਦਾ ਗੰਧਲਾ ।
ਕੰਢੇ ਢਾਬ ਦੇ ਡੇਰਾ ਸਾਧ ਦਾ ਕਰਿਆ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਕਮਲਾ
ਰੂਪ ਕੁਆਰੀ ਦਾ ਜਿਉਂ ਫੁਲ ਵਾਲਾ ਗਮਲਾ ।
ਕੋਲ ਸੁਣੀਂ ਦਾ ਨੰਗਲਾ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਮਾਝੀ ।
ਮਾਝੀ ਦੇ ਵਿਚ ਪਤੇ ਨਿਮਾਜਾਂ, ਨਾਂ ਉਸ ਫਤੂ ਕਾਜੀ ।
ਪਿਆਰ ਦਾ ਦਰਦ ਦੋਵੇ ਹੱਕਾ, ਪਿਆਰ ਦੀ ਲਾਵੇ ਬਾਜੀ ।
ਨੀ ਕੁੜੀਓ ਪਿਆਰ ਕਰੋ, ਪਿਆਰ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਜੀ ।
ਪਿੰਡ ਸੁ ਣੀਂਦਾ ਥੂਰਾ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਥੂਰਾ ।
ਬੁਰੇ ਦੇ ਵਿਚ ਸਾਧ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਚੌਲਾ ਪਹਿਨਦਾ ਭੂਰਾ ।
ਅਣ ਵਿਆਹੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਵੇਂ ਧਾਗੋ, ਮੰਤਰ ਮਾਰੇ ਪੂਰਾ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਸਾਰੋਂ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਸਾਰੋਂ ।
ਸਾਰੋਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੁੜੀ ਸੁਣੀਂਦੀ, ਨਾਂ ਘਰ ਦੇ ਆਖਦੇ ਪਾਰੋ ।
ਪਾਰੋ ਦਾ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਧਰ ਛਡਿਆ, ਵਾਜੇ ਵਜਣ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ।
ਰੋਂਦੀ ਰੋਂਦੀ ਚੜ੍ਹ ਗਈ ਡੋਲੀ, ਆਖੇ ਘਰ ਰਬਲੇ ਸਰਕਾਰੋ ।
ਰੋ ਰੋ ਕੂਕ ਰਹੀ। ਕੂੰਜ ਵਿਛੜਗੀ ਡਾਰੋਂ ।
-----
ਪਿੰਡ ਛਾਜਲੀ ਲਗਦਾ ਮੇਲਾ
ਪਿੰਡ ਛਾਜਲੀ ਲਗਦਾ ਮੇਲਾ, ਲਗਦਾ ਗਗੋਂ ਮਾੜੀ ।
ਮੁੱਛ ਫੁਟ ਓਬਰ ਅਲੜ ਕੁੜੀਆਂ, ਆ ਕੇ ਪੂਰਦੀਆਂ ਯਾਰੀ।
ਭੀੜ ਭੜੱਕਾ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਰਹਿੰਦਾ, ਜਾਣੇ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ!
ਨੱਚਦੀ ਮੇਲਣ ਦੀ, ਲਹਿ ਗਈ ਲਾਲ ਫੁਲਕਾਰੀ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਭਠਲਾਂ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਭਠਲਾਂ ।
ਭਠਲਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇਖੀਆਂ, ਵਾਂਗ ਸਰ੍ਹੋਂ ਦੀਆਂ ਗੰਦਲਾਂ ।
ਯਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦੂਰ ਸੁਣੀਂਦੇ, ਆਉਣ ਮਾਰ ਕੇ ਮੰਜ਼ਲਾਂ ।
ਯਾਰਾਂ ਬਾਝ ਕਦੇ ਨਾ ਰਹਿਸਣ, ਬੰਨ ਬੰਨ ਹਾਰ ਸੰਗਲਾਂ ।
ਨੀ ਨੱਚ ਕੇ ਦਿਖਾ ਕੁੜੀਏ, ਮੈਂ ਰੱਬ ਤੋਂ ਦੁਆ ਮੰਗਲਾਂ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਰੱਲੀ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਰੱਲੀ।
ਰੱਲੀ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾਰ ਸੁਣੀਂਦੀ, ਕਰਦੀ ਗੱਲ ਅਵੱਲੀ ।
ਬਿਨਾਂ ਬਲਾਵੇ ਵੀ ਲੜ ਪੈਂਦੀ, ਮੈਂ ਵੀ ਕਰੀ ਤਸੱਲੀ ।
ਓ ਘੇਰੇ ਰਾਹੀਆਂ ਨੂੰ, ਅਕਲ ਉਸਦੀ ਹੱਲੀ ।
ਸੁਣਿਆ ਪਿੰਡ ਸਮੂਰਾਂ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਸੁਣਿਆ ਪਿੰਡ ਸਮੂਰਾਂ।
ਵਿਚ ਸਮੂਰਾ ਲਗਦਾ ਮੇਲਾ, ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਮਸ਼ਹੂਰਾਂ ।
ਏਸ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਪਣ ਜਿਉਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀਆਂ ਹੂਰਾਂ ।
ਕੋਇਲਾਂ ਵਰਗੇ ਬੋਲ ਇਹਨਾਂ ਦੇ, ਮਿੱਠੀਆਂ ਵਾਂਗ ਅੰਗੂਰਾਂ ।
ਨੀ ਗਿਧੇ ਵਿਚ ਨੱਚ ਕੁੜੀਏ, ਮੈਂ ਖੜਾ ਮੁਲਾਹਜੇ ਪੂਰਾਂ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਖਾਈ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਖਾਈ ।
ਖਾਈ ਦੇ ਦੋ ਗਭਰੂ ਸੁਣੀਂਦੇ, ਸਕੇ ਸੁਣੀਂਦੇ, ਭਾਈ।
ਗਿਧਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਪਾਉਣ ਬੋਲੀਆਂ ਏਹੇ ਕਰਨ ਕਮਾਈ।
ਬਈ ਉਹਦੀ ਸਿਫਤ ਕਰੋ, ਜਿਹਨੇ ਸਿਆਮ ਨੱਚਣ ਲਾਈ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਬੰਗੇ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਬੰਗੇ ।
ਬੰਗਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਨਾਰ ਸੁਣੀਂਦੀ, ਪੈਰ ਉਸਦੇ ਨੰਗੇ ।
ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਕਰੋ ਮਸ਼ਕਰੀ, ਜੇ ਕੋਈ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘੋ ।
ਜੁਲਫਾਂ ਦੇ ਉਹ ਨਾਗ ਲੜਾਵੇ, ਮੁੱਛ ਫੁਟ ਚੌਬਰ ਡੰਗੇ ।
ਡੰਗਤੇ ਨਾਗਣ ਨੇ, ਮੁੜ ਪਾਣੀ ਨਾ ਮੰਗੇ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਜਾਵਾ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਜਾਵਾ।
ਲੰਬੜਾਂ ਦਾ ਪੁਤ ਅਮਲੀ ਹੋ ਗਿਆ, ਖਾਂਦਾ ਫੀਮ ਦਾ ਮਾਵਾ।
ਉਥੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਛੱਡਿਆ, ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਪਛਤਾਵਾ ।
ਨੀਂ ਮਰ ਜਾਏ ਅਮਲੀ ਜੇ, ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਮੱਤੀ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਮੱਤੀ ।
ਮੱਤੀ ਦੇ ਵਿਚ ਲੜਨ ਸੱਕਣਾਂ, ਪਾ ਇੱਕੀ ਨੂੰ ਇਕੱਤੀ ।
ਇਕ ਤਾਂ ਮੋੜੀ ਮੁੜ ਜਾਵੇ, ਦੂਜੀ ਬਹੁਤੀ ਤੱਤੀ ।
ਤੱਤੀ ਵਾਲਾ ਰੋਗ ਹਟਾਵਾਂਗੇ, ਓਏ ਅਸੀਂ ਹੀਰੋ ਵਾਲਾ ਨਾਥ ਬੁਲਾਵਾਂ।
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਟਹਿਣਾ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਟਹਿਣਾ।
ਟਹਿਣੇ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਵਿਆਹੀ ਬਾਬਲਾ, ਉਥੇ ਜੇਠ ਨਰੇਣਾ।
ਬੰਦਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਮੈਂ ਸਮਝਾਇਆ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ ਕਹਿਣਾ।
ਤੁਰ ਜਾ ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ, ਮੈਂ ਸਹੁਰੀਂ ਨੀ ਰਹਿਣਾ।
ਝਾਵਾਂ ਝਾਵਾਂ ਝਾਵਾਂ ।
ਨੀ ਖੜੀ ਹੋਕੇ ਗਲ ਸੁਣ ਜਾ, ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦਾ ਰੋਗ ਲਾਇਆ। ਕੋਹੜ ਵੈਦ ਬੁਲਾਵਾਂ ।
ਤੇਰੇ ਨਾਂ ਦੀ ਮਾਲਾ ਫਰਦਾਂ, ਨਾ ਪੀਵਾਂ ਨਾ ਖਾਵਾਂ ।
ਮੂਰਤ ਤੇਰੀ ਅਗੇ ਖਲੋਵੇ, ਮੈਂ ਜਿਧਰ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ ।
ਨੀ ਜੇ ਤੂੰ ਹੀਰ ਬਣ ਜਾਏਂ, ਤੇਰਾ ਕਦੇ ਨਾ ਅਹਿਸਾਨ ਭੁਲਾਵਾਂ ।
ਸੁਣ ਵੇ ਚੋਬਰਾ ਭੇਦ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਆ ਗਈ ਅਸਾਂ ਦੀ ਵਾਰੀ ।
ਦਿਨ ਬਗਨਾਂ ਦਾ ਆ ਗਿਆ ਨੇੜੇ, ਹੋ ਗਈ ਖੂਬ ਤਿਆਰੀ ।
ਜੀਅ ਕਰੇ ਵਿਹੁ ਖਾ ਕੇ ਮਰਜਾਂ, ਲਗਦੀ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ ।
ਵੇ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ ਕਰੀਂ, ਮੈਂ ਵਖਤਾ ਦੀ ਮਾਰੀ ।
ਉਹੀ ਉਹੀ ਉਗੇ ।
ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹਡ ਬੀਤਗੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਭ ਸੁਣਾਵਾਂ ਪੂਰੀ ।
ਭੁਲਰਾਂ ਦੀ ਕੁੜ ਛੇੜਲੀ, ਜੇਹੜੀ ਸ਼ਕਲੋਂ ਸੁਣੀ ਦੀ ਭਰੀ ।
ਲੈ ਗਈ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਲੁਟਕੇ, ਭਾਵੇਂ ਵਟ ਗਈ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਘੂਰੀ ।
ਅੱਖੀਆਂ ਮੰੜ ਗਈ, ਬਿਲੋਂ ਖਾ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੀ ਚੂਰੀ।
ਤਾਰਾ ਤਾਰਾ ਤਾਰਾ ।
ਵੇ ਤੋਰੀ ਆਈ ਮੈਂ ਮਰਜਾਂ, ਮੇਰੇ ਜਿਗਰੀ ਮੁਲਾਹਜੇਦਾਰਾ।
ਵੇ ਨਿੱਕੀ ਗਲੋਂ ਗੁਸਾ ਮੰਨਿਆ, ਐਵੇਂ ਚਾੜਿਆ ਕਾਸਤੋਂ ਪਾਰਾ ।
ਵੇ ਕਣੀਆਂ ਵਰਸਗੀਆਂ, ਨਾਲੇ ਹੋ ਗਿਆ ਗਲੀ ਵਿਚ ਗਾਰਾ ॥
ਵੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਟਿਕਾਣੇ ਰਖੀਏ, ਤੇਰਾ ਲਾਹ ਦਾ ਉਲਾਭਾ ਸਾਰਾ ।
ਠਾਣਾ ਠਾਣਾ ਠਾਣਾ।
ਭੁਲਰਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਛੇੜਲੀ, ਕਾਹਨੂੰ ਜੱਟ ਸਿੱਧੂਆ ਅਣਜਾਣਾ ।
ਬੰਦਿਆਂ ਵਾਂਗੂ ਸਮਝ ਕਰੀਂ ਨਹੀਂ ਉਲਝ ਹੋਰ ਵੀ ਭਾਣਾ ।
ਗਲ ਤੇਰੀ ਨਹੀਂ ਬਣਨੀ, ਜਟਾ ਮੰਨ ਸਤਿਗੁਰਾਂ ਦਾ ਭਾਣਾ ।
ਆਖੇ ਲਗ ਜਾ ਮਿੱਤਰਾ, ਵਡ ਕੈਂਪਸ ਵਲ ਜਾਣਾ।
ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ।
ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਅੱਖ ਲੜ ਗਈ, ਜੇਹੜੀ ਦਿਲ ਚੋਂ ਕਢੀ ਨਾ ਜਾਵੇ ।
ਮੋਰਨੀ ਦੀ ਤਰ ਤੁਰਦੀ, ਗੁੱਤ ਲੱਕ ਨੂੰ ਵਲੇਵੇਂ ਖਾਵੇ ।
ਉਹਨੂੰ ਦੇਖ ਹੋਸ਼ ਕੁਲਦੀ, ਅੱਖਾਂ ਭਰੀਆਂ ਤੋਂ ਪਲਕ ਹਲਾਵੇ।
ਜੱਟ ਪਿਆ ਤੜਫ ਰਿਹਾ, ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਜੱਟੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇ।
ਸੁਣ ਨੀਂ ਧਨ ਕਰੇ, ਰੇ ਰੇ ਤੇਰਾ ਯਾਰ ਦੁਹਾਈਆਂ ਪਾਵੇ ।
ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਛਡ ਸਹੁਰੀਂ ਤੁਰ ਗਈ, ਹਿਜਰ ਝਲਿਆ ਨਾ ਜਾਵੇ ।
ਤਾਰੇ ਗਿਣ ਗਿਣ ਰਾਤ ਲੰਘਾਵਾਂ, ਕੁੱਤਿਆ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ ।
ਬਾਝੋਂ ਧਨ ਕੁਰ ਦੇ, ਹੋਕੇ ਕੋਣ ਹਟਾਵੇ ।
ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਨਾਗ ਜਿਉਂ ਸੁਕੇ, ਛਿਪ ਗਿਆ ਚੰਦ ਟਹਿਕਦੇ ਤਾਰੇ ।
ਨੀਂ ਤੂੰ ਕੁੰਭਕਰਨ ਜਿਉਂ ਸੁਤੀ, ਤੇਰਾ ਯਾਰ ਮਾਰੋ ਲਲਕਾਰੇਂ ।
ਖੜਿਆ ਭੌਰ ਗਲੀ ਵਿਚ ਕੱਲਾ, ਬੂਹਾ ਖੋਹਲ ਪਤਲੀਏ ਨਾਰੇ ॥
ਤੈਨੂੰ ਨੀਂਦ ਕਟਕ ਦੀ ਆਈ, ਭੁਲ ਗਈ ਲਾ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾਰੇ ।
ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਨਹਿਰ ਵਗੇਂਦੀ, ਕਪੜ ਧੰਦੀਆਂ ਨਾਰਾਂ ।
ਪਟੜੀ ਨਹਿਰ ਦੀ ਲੰਘਦੇ ਰਾਹੀ, ਗਰਦ ਪਾ ਗਈਆਂ ਕਾਰਾਂ।
ਸਹੁਰੇ ਤੁਰ ਚਲੀਆਂ ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ।
ਉਡ ਗਈਆਂ ਚਿੜੀਆਂ ਉਡ ਗਏ ਤੋਤੇ ਉਡ ਗਏ ਪੰਛੀ ਸਾਰੇ।
ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਉਡੀਕਦਾ, ਤੌਂ ਬਚਨਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ ।
ਨੀਂ ਅੱਖੀਆਂ ਮੋੜ ਗਈਆਂ, ਲਾ ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾਰੇ ।
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਲਗ ਗਈ ਦੋਸਤੀ, ਗਲ ਸੁਣ ਜਾ ਤੂੰ ਖੜਕੇ ।
ਚੌਂਕਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹੂੰ ਉਡੀਕਦਾ, ਜਦ ਆਵੇਂਗੀ, ਪੜ੍ਹਕੇ ।
ਫਿਕਰਾਂ ਯਾਰ ਦੀਆਂ ਸੁਤੀ ਪਈ ਦਾ ਕਾਲਜਾ ਧੜਕੇ ।
ਮਾਪੇ ਪਤਲੇ ਦੇ, ਰੋਣ ਕੋਠੜੀ ਵੜਕੇ ।
-----
ਧੜਕੇ ਧੜਕੇ ਧੜਕੇ,
ਇਕ ਸਾਧੂ ਉਤਿਆਂ ਤੋਂ, ਮਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ ਛਲਕੇ ।
ਹੀਰਾ ਕੇਹਰੀ ਦਾ, ਡਾਂਗ ਮਾਰਦਾ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਫੜਕੇ ।
ਨੰਗਲੇ ਦੇ ਨੰਗ ਬਾਣੀਏ, ਸੌਦਾ ਵੇਚਦੋ ਗਲੀ ਵਿਚ ਖੜਕੇ ।
ਸੁਖੂਵਾਸ ਘੋੜੇ ਨਾਲ ਦੇ, ਮੁੰਡੇ ਜਾਣ ਪਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ।
ਨੀਂ ਛਾਜਲੀ ਦੀ ਛੈਲ ਕੁੜੀਏ, ਸਾਡੇ ਰੋਜ ਕਾਲਜੇ ਰੜਕੇ ।
ਆਰੇ ਆਰੇ ਆਰੇ, ਨੀਂ ਗਲੀਆਂ 'ਚ ਫਿਰਦੀ ਦੇ,
ਤੇਰੇ ਕੰਨ ਵਿੰਨ ਗਏ ਵਣਜਾਰੇ ।
ਖੂਨਣਾ ਲਾਹ ਧਰੀਆਂ, ਵਾਲੇ ਪਾ ਲਏ ਕੰਡੀਆਂ ਵਾਲੇ ।
ਨੀਂ ਤੇਰੀਆਂ ਬਲੇਰੀ ਅੱਖੀਆਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਗਏ ਤਾਲੇ ।
ਹੁਣ ਦੇ ਮਸੂਕਾਂ ਨੇ, ਮੁਛ ਫੁਟ ਚੱਬਰ ਗਾਲੇ ।
ਰੜਕੇ ਰੜਕੇ ਰੜਕੇ, ਢਿਲਕੀ ਜਿਹੀ ਗੁਤ ਵਾਲੀਏ,
ਤੇਰੇ ਲੈ ਗਏ ਕੰਤ ਨੂੰ ਡੰਗਕੇ ।
ਨੀਂ ਮੇਲਾ ਲਗਿਆ ਜੋਗੀ ਪੀਰਾਂ ਦਾ, ਉਥੇ ਪੀ ਕੇ ਬੰਤਲਾਂ ਲੜ ਪਏ ।
ਨੀਂ ਸ਼ੀਸਾ ਮਿਤਰਾਂ ਦਾ ਦੇਖ ਪਤਲੀਏ ਖੜਕੇ ।
-----
ਰਾਮ ਕੌਰ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਮੰਗਣਾ, ਵਿਆਹ ਦੀ ਕਰ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ।
ਨੱਚਣ ਗਾਉਣ ਲਈ ਮੇਲ ਆ ਗਿਆ, ਦੇਖ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ ।
ਵਾਜੇ ਵਜਕੇ ਜੰਝ ਢੁਕ ਪਈ, ਵਿਛ ਗਏ ਪਲੰਘ ਨਵਾਰੀ।
ਚਾਰ ਕੁ ਲਾਵਾਂ ਦੇਕੇ ਤੋਰੀ, ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰ ਕਰ ਹਾਰੀ।
ਵਿਛੜੀ ਯਾਰਾਂ ਤੋਂ ਰਾਮੋ ਨਾਰ ਵਿਚਾਰੀ।
ਆ ਵੇ ਯਾਰਾ ਜਾਹ ਵੇ ਯਾਰਾ, ਡਾਹਾਂ ਲਾਲ ਪੰਘੂੜਾ ।
ਹਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਦੁਧ ਕਢ ਲਿਆਵਾਂ, ਕੋਠੀ ਵਿਚੋਂ ਬੁਰਾ।
ਚੰਦ ਨਾਲੋਂ ਤੋਂ ਸੋਹਣਾ ਲਗਦੈ, ਮਿਠਿਆਂ ਵਾਂਗ ਅੰਗੂਰਾਂ ।
ਬਹਿਕੇ ਸੁਣ ਮਿੱਤਰਾ, ਮਤਲਬ ਕਰ ਦੇ ਪੂਰਾ ।
ਯਾਦਾਂ ਹੱਥ ਸੁਨੇਹੇ ਦੋਕੇ, ਤੂੰ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਆਈ ।
ਰਾਤ ਬੀਤ ਗਈ ਹਾਲ ਸੁਣਾਉਂਦੇ, ਤੂੰ ਤੜਕੇ ਨਹੀਂ ਥਿਆਈ।
ਜੇ ਜਾਣਾ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਹੈਸੀ, ਤੇਰੀ ਵੀ ਸੁਣ ਲੈਂਦਾ ।
ਜਾਵਣ ਦੀ ਜੇ ਹੈਸੀ ਕਾਹਲੀ, ਫਿਰ ਆਵਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ।
ਨੀਂ ਆਕੇ ਮਿਲ ਬਲੀਏ, ਹੁਣ ਵੀ ਵਿਛੋੜਾ ਸਹਿੰਦਾ ।
ਸੁਣ ਨੀਂ ਕੁੜੀਏ ਮੇਰੇ ਹਾਣਦੀਏ, ਵਕਤ ਰਹਿ ਗਿਆ ਥੋੜਾ ।
ਤੇਰੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਗੇੜੇ ਮਾਰਦਾ, ਲੋਕੇ ਕਾਬਲੀ ਘੋੜਾ ।
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦਾ ਵਢਕੇ ਖਾ ਗਿਆ, ਏਹ ਹੱਡੀਆਂ ਨੂੰ ਝੋਰਾ ।
ਅੰਬਰੀਂ ਉਡ ਚਲੀਏ, ਲੈ ਘੁਗੀਆਂ ਦਾ ਜੋੜਾ।
ਬਲੇ ਬਲੇ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਹੋਵੇ ਚਰਚਾ, ਤੇਰੀ ਗਲੀ ਜੇ ਗਭਰੂਆ ਆਵਾਂ ।
ਵੇ ਮਿੱਤਰਾ ਸਮਝ ਕਰੀਂ, ਤੈਨੂੰ ਰਮਜਾਂ ਨਾਲ ਸਮਤਾਵਾਂ ।
ਵੇ ਸਾਧੂ ਰਾਮ ਮਾਸਟਰ ਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਪੜ੍ਹਨ ਟਿਊਸ਼ਨਾਂ ਆਵਾਂ।
ਜੇ ਮੋੜ ਵਿਚ ਕੱਲਾ ਟਕਰੇਂ, ਵੇ ਮੈਂ ਰੱਬ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਮਨਾਵਾਂ ।
ਕਾਲਿਆ ਹਰਨਾਂ ਬਾਗੀਂ ਚਰਨਾ, ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਪੈਲੀਆਂ ਖਾਦੀਆਂ।
ਤੇਰੇ ਦੁਖ ਦੇ ਮਾਰੇ ਮਾਲਕਾਂ, ਬਾੜਾਂ ਖੇਤ ਨੂੰ ਲਾਈਆਂ।
ਤੂੰ ਹੁਣ ਭੱਜ ਜਾ ਛੱਡਕੇ ਖੇਤ ਨੂੰ, ਸੱਚੀਆਂ ਅਸਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ।
ਰੋ ਰੋ ਰਾਤੀਂ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਸ ਹਸ ਅੱਖੀਆਂ ਲਾਈਆਂ।
ਵੇ ਰਾਖੋ ਬਦਲ ਗਏ ਕਰਦੇ ਬਹੁਤ ਤਕੜਾਈਆਂ ।
ਕੋਠੇ ਉਤੇ ਕੱਠੜਾ, ਤੇ ਕੋਠੇ ਉਤੇ ਪਾਉੜੀ ਨੀਂ।
ਬੋਲੀ ਮੈਂ ਸੁਣਾਵਾਂ ਨਵੀਂ, ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਔੜੀ ਨੀਂ ।
ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਬਣ ਜਾਵੇ, ਬਿਲੋ ਰਲ ਮਿਲ ਜੋੜੀ ਨੀਂ ।
ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਢੁਕਣਾ ਮੈਂ, ਲੈਕੇ ਬੱਗੀ ਘੋੜੀ ਨੀਂ ।
ਬਲੇ ਬਲੇ ਵੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦਾ ਹੋਵੇ ਖੜਕਾ, ਕੁੱਤੇ ਭੌਂਕ ਪਏ ਗਲੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ।
ਵੇ ਵੇਲਾ ਹੋਇਆ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਦਾ, ਤੇਰੀ ਹੀਰ ਵੇ ਅਵਾਜਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਵੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਗੱਲ ਚਲ ਪਉ, ਨਾਲੇ ਪੁਜਣੀ ਰਾਜ ਦਰਬਾਰੇ ।
ਵੇ ਜੋ ਨਾ ਆਵੇ ਉਡੀਕ ਰਖਣੀ, ਕਾਹਨੂੰ ਲਾਈਏ ਯਾਰ ਨੂੰ ਲਾਰੇ ।
ਸੰਤੋ ਬੰਤੋਂ ਦੋਵੇਂ ਭੈਣਾਂ, ਜਿਉਂ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨਾਂ ।
ਰਜ 2 ਕੇ ਉਹ ਰੂਪ ਹੰਢਾਵਣ, ਤੋਰ ਤੁਰਨ ਜਿਉਂ ਹਿਰਨਾਂ ।
ਹਾੜ ਮਹੀਨੇ ਧੁਪਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਖੇਤੀ ਫਿਰਨਾ ।
ਏਹ ਖਰਬੂਜੇ ਨੇ ਲੋਅ ਚਲਦੀ ਤੋਂ ਕਿਰਨਾ ।
ਏਸ ਪਟੋਲੇ ਨੇ, ਬਣ ਮੁਗਰਾਈ ਤਿਰਨਾ ।
-----
ਹਾੜ ਮਹੀਨੇ ਧੂਣੇ ਤਾਪਦੇ, ਸਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਜਲ ਧਾਰੇ ।
ਇਹ ਗਰਮੀ ਨਹੀਂ ਸਹਿੰਦੀ ਮੱਥੋਂ, ਮਚਦੀ ਵਾਂਗ ਅੰਗਿਆਰ ।
ਸੱਜ ਵਿਆਹਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਤੁਰ ਗਏ, ਜੋਬਨ ਦੇ ਵਣਜਾਰੇ।
ਏਥੋਂ ਲੋਅ ਵਗਦੀ, ਨਾਜੋ ਕੂਕ ਪੁਕਾਰੇ ।
ਵੇ ਉਡ ਚਲ ਵੇ ਮਿੱਤਰਾ, ਸ਼ਿਮਲੇ ਪੈਣ ਫੁਹਾਰੇ ।
ਫੋਫਣਾ ਕਰੇਂਦੀਆਂ ਜੱਟੀਆਂ, ਨੀਂ ਆਸ਼ਕ ਮੈਂ ਹੋ ਗਿਆ,
ਤੇਰੀਆਂ ਨੰਗੀਆਂ ਵੇਖਕੇ ਵਖੀਆਂ।
ਤੈਨੂੰ ਦੁਧ ਸਮਤਾਂ, ਬਾਕੀ ਹੋਰ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਲੱਸੀਆਂ।
ਤੇ ਬਾਲੀ ਲੱਡੂਆਂ ਦੀ, ਹੋਰ ਚੰਦੇ ਤੇਲ ਦੀਆਂ ਮੱਠੀਆਂ।
ਨੀਂ ਵਿਚ ਤੇਰੇ ਫਿਕਰਾਂ ਦੇ, ਮੈਂ ਰੋਜ਼ ਘਟਾਂ ਤਿੰਨ ਰਤੀਆਂ।
ਲੌਂਦ ਮਹੀਨਾ ਲਗਿਆ ਪੈਰ ਨੂੰ, ਹੋ ਗਈ ਭੌਰ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ।
ਤੁਰਦੀ ਦਾ ਲੱਕ ਬੂਟੇ ਖਾਵੇ, ਸਿਰ ਤੇ ਲਾਲ ਫੁਲਕਾਰੀ।
ਤਿੰਨ ਪਤ ਮਛਲੀ ਦੇ, ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਜਗਤ ਤੋਂ ਨਿਆਰੀ ।
ਫੁਲ ਦੀ ਬਘਿਆੜੀ, ਮੋਢਿਆਂ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ।
ਗੋਲੀ ਨੈਣਾਂ ਦੀ, ਭਰ ਸੀਨੇ ਵਿਚ ਮਾਰੀ ।
ਸੁਣ ਵੇ ਜੋਗੀਆ ਮੁੰਦਰਾਂ ਵਾਲਿਆ, ਤੇ ਪਿਆ ਬੀਨ ਵਜਾਵੇਂ ।
ਉਮਰ ਨਿਆਣੀ ਨਾਗਣੀਆਂ ਨੂੰ, ਕੀਲ ਪਟਾਰੀ ਪਾਵੇਂ ।
ਗੀਤ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਗਾਕੇ ਜੋਗੀਆ, ਬਿਸ਼ੀਅਰ ਨਾਗ ਲੜਾਵੇਂ ।
ਜੋ ਕੁਝ ਐਥੇ ਲਭਦੇਂ ਹੈ ਨਹੀਂ, ਝੂਠ ਭੁਲੇਖੇ ਖਾਵੇਂ।
ਏਥੋਂ ਉਡ ਜਾ ਵੇ, ਕਾਹਨੂੰ ਮਾਲ ਡਰਾਵੇਂ ।
ਸੁਚੇ ਮੋਤੀ ਹਾਰ ਪਰੋ ਲਏ, ਪਾ ਬਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਗਲ ਦੇ ।
ਕੱਠੀਆਂ ਹੋਕੇ ਜਾਣ ਸਹੇਲੀਆਂ, ਆਸ਼ਕ ਸੂਲੀ ਚੜਦੇ ।
ਚੜਦੇ ਚੜਦੇ ਕਰਨ ਨਘੇਰਾਂ, ਮੌਤੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰਦੇ ।
ਐਸ ਪਟੋਲੇ ਤੇ, ਰੋਜ਼ ਲੜਾਈਆਂ ਕਰਦੇ ।
ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋ ਗਈ ਧਨ ਕੁਰੇ, ਮਾਪਿਆਂ ਤੇਰਾ ਧਰਿਆ ਮੁਕਲਾਵਾ ।
ਕੁੜੀਆਂ ਤੇਰੇ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ, ਘਰ ਘਰ ਭੇਜ ਬੁਲਾਵਾ।
ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਬਹਿਕੇ ਤੁਰ ਜੋ ਰਾਣੀਏਂ, ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਲਾਕੇ ਹਾਵਾ।
ਨੀ ਕੁੜੀਆਂ ਆਖਦੀਆਂ, ਭਾਦੋਂ ਦਾ ਮੁਕਲਾਵਾ ।
ਮੱਕੀਆਂ ਬਾਜਰੇ ਖਾ ਗਏ ਤੱਤੇ, ਮੋਠ ਮਿਰਚਾਂ ਤੋਂ ਲਾ ਕੇ ।
ਸੁਰਖ ਬੁਲਾਂ ਦੀ ਲਾਲੀ ਪੀ ਗਏ, ਟੀਂ.ਟੀ. ਰਾਗ ਵਜਾਕੇ ।
ਉਚੇ ਟਿਬੇ ਤੇ ਮੰਨਾ ਪਾ ਲਿਆ, ਗੋਪੀਆ ਛਡ ਘੁਮਾਕੇ ।
ਬਿਲ ਮੁਕਲਾਈਏ ਨੀਂ ਰੰਗ ਬੈਠ ਗਈ ਲਾਕੇ ।
ਸੌਣ ਮਹੀਨਾ ਚੜ ਗਿਆ ਪਰਤੋਂ, ਵਰਸੇ ਕਿਣਮਿਣ ਕਾਣੀ ।
ਮੌਜੋ ਮੱਤੀ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਸੋਹਣੀਆਂ, ਖੂਹ ਤੋਂ ਭਰਦੀਆਂ ਪਾਣੀ।
ਦਿਨ ਢਲਦੇ ਜਾਣ ਤੀਆਂ ਵਿਚ, ਜਿਉਂ ਮੁਨਾਂ ਦੀ ਢਾਣੀ ।
ਨੀਂ ਨੱਚ ਕਲਬੂਤਰੀਏ ਤੂੰ ਗਿਧਿਆਂ ਦੀ ਰਾਣੀ ।
ਝਾਵਾਂ ਝਾਵਾਂ, ਵੇ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਹਲ ਚਲਦੇ, ਮੈਂ ਰੋਂਦੀ ਕੋਲ ਦੀ ਜਾਵਾਂ।
ਝਿੜਕੀ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ; ਕੇਹੜੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਫਰਿਆਦਾਂ ਲਾਵਾਂ ।
ਫਿਕਰਾਂ ਨੇ ਮੈਂ ਖਾ ਲਈ, ਕਿਵੇਂ ਯਾਰ ਦਾ ਉਲਾਂਭਾ ਲਾਹਵਾਂ ।
ਵੇ ਉਡ ਚਲ ਵੀ ਮਿਤਰਾ, ਤੈਨੂੰ ਦਿਲ ਦਾ ਰੰਗ ਸੁਣਾਵਾਂ ।
-----
ਜਦ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਧਰਿਆ ਮੁਕਲਾਵਾ, ਜ਼ੁਲਮ ਕਹਿਰ ਦਾ ਚੜਿਆ ।
ਫਿਕਰ ਯਾਰ ਦਾ ਵਢ ਵਢ ਖਾਵੇ, ਭੁਲ ਗਈ ਲਿਖਿਆ ਪੜਿਆ ।
ਉਦੋਂ ਦੀ ਮੈਂ ਵੰਡਾ ਸੀਰਨੀ, ਇਹ ਸੰਦਾ ਨਹੀਂ ਮਰਿਆ ।
ਵੇ ਗੋਰਾ ਰੰਗ ਬਦਲ ਗਿਆ ਮੇਰਾ, ਜਦ ਮੁਕਲਾਵਾ ਧਰਿਆ।
ਕਣਕਵਾਲ ਤੋਂ ਮੇਲ ਆ ਗਿਆ ਹੈ ਚੜਦੇ ਤੋਂ ਚੜਦਾ ।
ਰੰਨਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਤੋਂ ਪਰੇ ਖਲਦੇ, ਲੜ ਛੜਿਆਂ ਦਾ ਵੜਦਾ ।
ਜੇਹੜਾ ਉਸਨੂੰ ਕਰੋ ਮਸ਼ਕਰੀ, ਉਹਦੇ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਖੜਦਾ ।
ਗਭਰੂ ਮੇਲਣ ਤੋਂ ਕਾਲੇ ਨਾਗ ਜਿਉਂ ਡਰਦਾ ।
ਤਾਰੇ ਤਾਰੇ ਤਾਰੇ ।
ਨੀਂ ਬੋਲੀ ਮੈਂ ਪਾਉਂਦਾ, ਤੂੰ ਨੱਚ ਲੈ ਅਲੜ ਮੁਟਿਆਰੇ।
ਤੇਰੇ ਜੋਬਨ ਦੇ, ਪੈਣ ਸੂਰਜਾਂ ਵਾਂਗ ਝਲਕਾਰੇ ।
ਨੀਂ ਨੱਚ ਕਲਬੂਤਰੀਏ, ਮੁੰਡੇ ਆਖਦੇ ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ।
-----
ਚੁਪ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਸਰਨਾ ਕੁੜੀਏ, ਨੱਚਕੇ ਜ਼ਰਾ ਦਿਖਾ ਦੇ।
ਜੇਕਰ ਨੱਚਣਾ ਤੇ ਨਾ ਜਾਣੇਂ, ਬੋਲੀ ਕੋਈ ਸੁਣਾ ਦੇ ।
ਜੇਕਰ ਬੋਲੀ ਵੀ ਨਾ ਜਾਣੇਂ ਹੱਸਕੇ ਰਤਾ ਦਿਖਾ ਦੇ।
ਨੀਂ ਮਹਿਫਲ ਗਿਧਿਆਂ ਦੀ ਆ ਕੇ ਜ਼ਰਾ ਜਮਾ ਦੇ ।
ਗਿਧਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਪੈਣ ਬੋਲੀਆਂ, ਚੋਬਰ ਖੜ ਦੁਆਲੇ ।
ਅੱਖ ਮਸਤਾਨੀ ਨੰਣ ਨਸ਼ੀਲੇ, ਵਾਲ ਤੇਰੇ ਘੁੰਗਰਾਲੇ ।
ਲੱਕ ਪਤਲਾ ਤੇ ਗੋਲ ਸੱਲੀਆਂ, ਹਿਕ ਤੇ ਕਬੂਤਰ ਪਾਲੇ ।
ਨੀਂ ਨਾਭੇ ਤੇ ਨੱਚਦੀ, ਗੂੰਜ ਪਏ ਪਟਿਆਲੇ ।
ਘਟਾਂ ਕਾਲੀਆਂ ਮੀਂਹ ਵਰਸਾਵਣ, ਰਲ ਮੋਰਾਂ ਪੈਲਾਂ ਪਾਈਆਂ।
ਉਮਰ ਜੁਆਨੀ ਢਲ ਗਈ ਸਾਰੀ, ਆਖਣ ਬੁਢੀਆਂ ਮਾਈਆਂ।
ਜੋਬਨ ਵੇਲੇ ਟਪਦੀ ਨਾਲੇ, ਹੁਣ ਨਾ ਟਪਦੀ ਖਾਈਆਂ।
ਨੀਂ ਬੁਢੇ ਵਾਰੇ ਦੁਖ ਦੇਂਦੀਆਂ, ਅਲੜ ਪੁਣੇ ਵਿਚ ਲਾਈਆਂ ।
-----
ਬਲੇ ਬਲੇ ਬਈ, ਮੇਲੇ ਚਲੀ ਜੋਗੀ ਪੀਰਾਂ ਦੇ,
ਸਿਆਮ ਹਿਕ ਤੇ ਜੰਜੀਰੀ ਲਾਕੇ ।
ਬਈ ਮੋਰਨੀ ਦੀ ਤੋਰ ਤੁਰਦੀ, ਉਹ ਤਾਂ ਪੈਰੀਂ ਝਾਂਜਰਾਂ ਪਾਕੇ ।
ਗੂਗੇ ਮਾੜੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕਦੀ, ਨਾਲ ਪੰਜੇ ਪੀਰ ਧਿਆਕੇ ।
ਰਾਂਝੇ ਵਾਲੀ ਮੰਗ ਮੰਗਦੀ, ਲੱਕ ਹੀਰ ਦੇਖ ਲਓ ਆਕੇ ।
ਨੌਕਰ ਜਾਂਦੇ ਕੀ ਖੱਟ ਲਿਆਉਂਦੇ, ਖੱਟਕੇ ਲਿਆਉਂਦੇ ਕਾਰਾਂ।
ਨਦੀਆਂ ਕੋਲ ਦੀ ਇਉਂ ਲੰਘ ਜਾਵਣ, ਜਿਉਂ ਹਰਨਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ।
ਜੇ ਗੱਲ ਸੁਣਕੇ ਅਜ ਪਛਾਨਣ, ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਾ ।
ਨੀ ਗਿਧੇ ਵਿਚ ਨੱਚ ਕੁੜੀਏ, ਮੈਂ ਜਿੰਦ ਆਪਣੀ ਵਾਰਾਂ ।
ਨਾਨਕਿਆਂ ਤੋਂ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿਕੇ, ਦੋਹਤੇ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣਦੇ ।
ਤੀਵੀਆਂ ਨੂੰ ਸਣੇ ਲੋਕੀ, ਜੂਏ ਵਿਚ ਹਾਰਦੇ ।
ਝਨਾ ਵਿਚ ਡੁਬੇ, ਜਿਹੜੇ ਕਚਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਰਦੇ ।
ਨੱਚਕੇ ਦਿਖਾ ਨੀ, ਦਿਨ ਆਪਦੇ ਬਹਾਰ ਦੇ ।
ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿਸੇ ਮਾਲਣੇ, ਪਤਲੀ ਗੋਰੀ ਲੰਮੀ ।
ਤੇਰੇ ਵਰਗੀ ਧੀ ਕਿਸੇ ਮਾਂ, ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ ਜੰਮੀ ।
ਜਾਂ ਹੋਉ ਤੇਰਾ ਬਾਬਲ ਸੋਹਣਾ, ਜਾ ਹੋਊ ਸੋਹਣੀ ਅੰਮੀ ।
ਦੁੱਧ ਮਲਾਈਆਂ ਪਾਲੀ ਜਾਪਦੀ, ਨਾ ਰੱਖ ਛੱਡਿਆ ਪੰਮੀ ।
ਮੇਲਣੇ ਨੱਚਕੇ ਦਿਖਾ, ਕਾਹਤੋਂ ਪਈਆਂ ਲੰਮੀ।
ਬੰਤਾ ਸਿੰਘ ਦਾ ਵਿਆਹ ਧਰ ਛਡਿਆ ਆਇਆ ਮੇਲ ਬਥੇਰਾ ।
ਤੀਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਫਿਰਨ ਮੇਲਣਾਂ, ਜੀਅ ਲਲਚਾ ਗਿਆ ਮੇਰਾ ।
ਮੂੰਹ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਚਮਕੇ ਮੇਲਣੇ, ਕਰਦਾ ਦੂਰ ਹਨੇਰਾ ।
ਤੇਰੇ ਪਿੰਡ ਮੈਂ ਢੁਕਣਾ ਮੇਲਣੇ, ਬੰਨ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦਾ ਸੋਹਰਾ ।
ਖੁਲ੍ਹਕੇ ਨੱਚ ਮੇਲਣੇ, ਵੇਹੜਾ ਪਿਆ ਬਥੇਰਾ ।
ਭਾਗਭਰੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਤਿਆਰੀ, ਮੇਲ ਨਾਨਕਾ ਆਇਆ।
ਸੰਤੂ ਮਾਮਾ ਲੈਕੇ ਮੇਲਣਾਂ, ਭਰਕੇ ਟਰਾਲੀ ਲਿਆਇਆ !
ਦਿਨੇ ਮੇਲ ਨੇ ਗੋਰੋਂ ਕੀਤੇ, ਰਾਤੀਂ ਛੱਜ ਤੁੜਾਇਆ।
ਭਾਗਭਰੀ ਜਦ ਚੜ ਗਈ ਡੱਲੀ, ਮੇਲ ਨੱਚਣ ਨੂੰ ਲਾਇਆ।
ਬੰਤੋ ਦੀ ਝਾਂਜਰ ਨੇ, ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ।
ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਤੂੰ ਆਈ ਮੇਲਣੇ, ਆਕੇ ਤੋਂ ਘੁੰਡ ਕਢਿਆ।
ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਪੱਲਾ ਲਾਹਦੇ ਕੜੀਏ, ਘੁੰਡ ਦਾ ਫਾਹਾ ਵਢਿਆ ।
ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਰਾਂਝੇ ਜੱਗੀ, ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰਾ ਛਡਿਆ।
ਨੀਂ ਚਾਓ ਨਾਲ ਨੱਚ ਮੋਲਣੇ, ਮੂੰਹ ਕਾਹਤੋਂ ਤੋਂ ਅਡਿਆ।
ਸੁਣ ਵੇ ਮੁੰਡਿਆ ਜਾਣ ਵਾਲਿਆ, ਰੁਕ ਕੇ ਘੜਾ ਚੁਕਾਵੀਂ ।
ਖੂਹ ਤੇ ਖੜੀਆਂ ਅਲੜ ਕੁੜੀਆਂ, ਐਵੇਂ ਨਾ ਲੰਘ ਜਾਵੀਂ ।
ਹੱਸਣ ਖੇਡਣ ਦੇ ਦਿਨ ਚਾਰ, ਐਵੇਂ ਨੇ ਸ਼ਰਮਾਵੀਂ ।
ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੂੰ ਜਾਪੇ ਰਾਂਝਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕਿਸੇ ਬਤਾਵੀਂ ।
ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਨੱਚਣਾ, ਤੂੰ ਖੜਾ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵੀਂ ।
-----
ਪਾ ਕੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਤੁਰਦੀ ਮੱਲਣੇ, ਝਾਂਜਰ ਕੀਤੇ ਕਾਰੋ ।
ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਚੋਬਰ ਖੜਦੇ, ਮੂੰਹ ਦੇਖਣ ਦੇ ਮਾਰੇ ।
ਰੰਗ ਰੂਪ ਦੀ ਤੋਟ ਕੋਈ ਨਾ, ਰੱਬ ਦੇ ਰੰਗ ਨਿਆਰੇ ।
ਕੋਹੜੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਆਈ ਮੇਲ ਵਿਚ, ਹੁਸਨ ਦੀਏ ਸਰਕਾਰੇ।
ਨੱਚਦੀ ਮੋਲਣ ਦੇ, ਲੱਕ ਦੇ ਪੈਣ ਹੁਲਾਰੇ ।
-----
ਕਿਉਂ ਫਕਰਾਂ ਨੂੰ ਮੰਦਾ ਬੋਲਦੀ, ਅਸੀਂ ਵਸੀਏ ਤਖਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ।
ਝੰਗ ਸਿਆਲ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਮਸਤੀਆਂ, ਝੂਠੇ ਲਾਉਂਦੀਆਂ ਲਾਰੋ ।
ਘਰ ਛੱਡ ਮੱਝੀਆਂ ਚਾਰਨ ਲਗ ਪਏ, ਇਸ਼ਕ ਹੀਰ ਦੇ ਮਾਰੇ ।
ਘਰ ਘਰ ਦੇ ਵਿਚ ਹੋ ਗਈ ਚਰਚਾ, ਕੈਦ ਸੈਦਾ ਖੜਾ ਪੁਕਾਰੇ ।
ਖੁਲਕੇ ਨੱਚ ਕੁੜੀਏ, ਜੋਬਨ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰੇ ।
ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਤੂੰ ਆਈ ਮੇਲਣੇ, ਆ ਕੇ ਪੱਲਾ ਕਰਿਆ।
ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਪਲਾ ਲਾਹ ਦੇ ਅੜੀਏ, ਹੁਣ ਨੀ ਜਾਂਦਾ ਜਰਿਆ।
ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਹੱਲ ਤੇ ਪੰਜਾਲੀ ਨੀਰ ਵਾਲੇ ਧਰਿਆ ।
ਤੇਰੀ ਆਈ ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਂਦਾ, ਜੇਕਰ ਜਾਂਦਾ ਮਰਿਆ।
ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਨੱਚਦੀ ਨੂੰ, ਦੇਖ ਕਾਲਜਾ ਠਰਿਆ।
ਸੁਣ ਨੀ ਕੁੜੀਏ ਨੱਚਣ ਵਾਲੀਏ, ਨਵੀਂ ਸੁਣਾਵਾਂ ਬੋਲੀ ।
ਨੱਚ ਨੱਚ ਕੇ ਤੂੰ ਦੁਹਰੀ ਹੋ ਗਈ, ਢਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਚੋਲੀ ।
ਪਹਿਲਾਂ ਨੱਚਕੇ ਚਿੰਤੇ ਥਕ ਗਈ, ਪਿਛੋਂ ਥਕ ਗਈ ਭੋਲੀ।
ਤੂੰ ਤਾਂ ਜਾਪੇ ਭਾਰੀ ਪੈਰ ਦੀ, ਗੱਲ ਮੈਂ ਭੇਦ ਦੀ ਖੱਲੀ।
ਖੁਲਕੇ ਨੱਚ ਮੇਲਣੇ, ਬਣਕੇ ਵਾਹ ਬਰੋਲੀ ।
ਕਰਦੀ ਮਾਣ ਹੁਸਨ ਦਾ ਅੜੀਏ, ਇਹ ਬਦਲਾਂ ਦਾ ਪਰਛਾਵਾਂ ।
ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਰੋਗੀ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਕੀਹਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਯਾਦ ਤੇਰੀ ਹੁਣ ਨਾਲ ਖਲੋਵੇ, ਮੈਂ ਜਿਧਰ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ ।
ਨਿੱਤ ਨਵੀਆਂ ਮੈਂ ਪਾਵਾਂ ਚਿੱਠੀਆਂ, ਦੱਸ ਜਾਵੀਂ ਸਿਰਨਾਵਾਂ ।
ਨੀਂ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ ਤੂੰ ਨੱਚਦੀ, ਮੈਂ ਖੜਾ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵਾਂ ।
ਮੱਟੀਆਂ ਮੱਟੀਆਂ ਮੱਟੀਆਂ, ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੀ ਲਾਰ ਬੱਝ ਗਈ,
ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਜੜਾ ਲਈਆਂ ਫੱਟੀਆਂ।
ਮੇਲਣਾਂ ਦੀ ਸੰਗ ਫੁਟ ਗਈ, ਹੁਣ ਨੱਚਣੇਂ ਮੂਲ ਨ ਹੱਟੀਆਂ।
ਧਰਤੀ ਦਮਕ ਰਹੀ, ਜਦੋਂ ਨੱਚਣ ਮੇਲ ਦੀਆਂ ਜੱਟੀਆਂ ।
ਪੈਰ ਦਾ ਤੂੰ ਲੰਜਾ ਮੇਰਾ, ਮੋਚੀ ਘਰ ਆਕੇ ਵੇ ।
ਜੁੱਤੀ ਵੀ ਬਣਾਦੇ ਨਾਲੇ, ਸੁੱਚਾ ਤਿਲਾ ਲਾਕੇ ਵੇ ।
ਪਹਿਲੀ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਜਾਵਾਂ, ਸਹੁਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਾਕੇ ਵੇ ।
ਤੇਰਾ ਜੱਸ ਗਿਧਿਆਂ ਵਿਚ ਗਾਵਾਂ ਵੇ ।
ਤੈਨੂੰ ਸੱਚੀਆਂ ਮੈਂ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ਵੇ ।
ਚਾਹਾਂ ਪੀ ਪੀ ਹਲਕ ਫੂਕ ਲਏ, ਨਾਂ ਨਹੀਂ ਦੁੱਧ ਦਾ ਲੈਂਦੇ ।
ਚੂਹਿਆਂ ਵਰਗੇ ਗਭਰੂ ਰਹਿ ਗਏ, ਖਾ ਖਾ ਗੋਲੀਆਂ ਪੈਂਦੇ।
ਨਦੀਆਂ ਦੇ ਤਾਂ ਜੋਬਨ ਖੁਰ ਗਏ, ਲੱਕ ਘਗਰੇ ਨਹੀਂ ਸਹਿੰਦੇ ।
ਨੱਚਦੀ ਸਿਆਮੈਂ ਦੇ, ਡੋਬ ਕਾਲਜ ਪੈਂਦੇ ।
ਮਾਪੇ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਹੋਣ ਸਿਰਾਂ ਤੇ, ਤਿਸਦੇ ਕਰਮ ਨਿਰਾਲੇ ।
ਜੇਹੜੀ ਨਾਰ ਤੇ ਸਿਰ ਦਾ ਸਾਈਂ, ਦਿਨ ਉਹਦੇ ਮਤਵਾਲੇ ।
ਭਾਈਆਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਸੋਹਣ ਮਜਲਸਾਂ, ਸਰਬਤ ਨਾਲ ਪਿਆਲੇ ।
ਅਲੜ ਕੁੜੀ ਤੇ ਮੁੱਛ ਫੁੱਟ ਓਬਰ, ਔਖੇ ਜਾਣ ਸੰਭਾਲੇ ।
ਨੱਚਦੀ ਮੋਲਣ ਦੇ, ਉਡਦੇ ਲਾਲ ਦੁਰਾਲੇ ।
ਜਦੋਂ ਕੰਮ ਤੇ ਭੀੜਾਂ ਪੈਂਦੀਆਂ ਰੁਖ ਵੀ ਬਦਲਦੀਆਂ ਵਾਹਵਾਂ ।
ਭੈਣਾਂ ਨਾਲੋਂ ਭਾਈ ਵਿਛੜੇ, ਪੁਤਰ ਵਿਛੜੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ।
ਰੋ ਰੋ ਬਹਿਕੇ ਪਾਉਣ ਕੀਰਨੇ, ਟੁਟੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਲਾਵਾਂ ।
ਬਾਲ ਇਆਣੇ ਭੁੱਖ ਚੀਕਦੇ, ਉੱਠੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਛਾਵਾਂ।
ਆਖਾਂ ਨਾਨਕ ਨੂੰ, ਦੇਖੇ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ।
-----
ਹੱਸਦੀ ਖੰਡਦੀ ਆ ਗਈ ਗਿੱਧੇ ਵਿਚ, ਗਿੱਧਾ ਪਵੇ ਬਥੇਰਾ ।
ਚਿੱਟੀ ਚੁੰਨੀ ਦੀ ਬੁਕਲ ਮਾਰਕੇ, ਮੂੰਹ ਲੁਕ ਜਾਂਦਾ ਤੇਰਾ ।
ਨੀਂ ਘੁੰਡ ਵਿਚ ਤੂੰ ਹੱਸਕੇ, ਦਿਲ ਲੈ ਗਈ ਗੋਰੀਏ ਮੇਰਾ ।