ਪੱਕ ਗਈ ਕਣਕ ਭਰ ਗੀਆਂ ਬਲੀਆਂ ਵਢ ਲਏ ਸਾਰੇ ਛੋਲੇ ।
ਛੋਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਝਾੜ ਝਾੜ ਕੇ, ਘਰ ਦੇ ਭਰੇ ਭੜੋਲੇ ।
ਛੜੇ ਜੇਠ ਨੇ ਕਰੀ ਕਮਾਈ, ਫੇਰ ਪਲੇ ਨ ਕੋਲੇ ।
ਨੀ ਕਾਹਤੋਂ ਛੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕਰਤੇ ਬੋਲੇ ।
-----
ਕਾਹਤੋਂ ਭਾਬੀਏ ਹੋ ਗਈ ਔਖੀ, ਜੋ ਆਖੇਂ ਕਰ ਆਈਏ ।
ਤੇਰਾ ਜੇਠ ਮੰਦਾ ਨਾ ਬੋਲੇ, ਕਾਹਤੋਂ ਵੈਰ ਕਮਾਈਏ।
ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ, ਪਿਆਰਾਂ ਨਾਲ ਲੰਘਾਈਏ ।
ਇਹਨਾਂ ਛੜਿਆਂ ਤੋਂ ਕਿਉਂ ਅੱਖੀ ਭਰਜਾਈਏ ।
-----
ਬੰਦੀ ਵਾਲਾ ਤਾਰਾ ਚੜਿਆ, ਘਰ ਘਰ ਹੋਣ ਵਿਚਾਰਾਂ ।
ਪੰਡਤ ਬਹਿ ਕੇ ਲਾਉਣ ਜੋਤਿਸ਼ਾਂ, ਮੰਤਰ ਪੜ੍ਹਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ।
ਫਿਕਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਬੁਢੀਆਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ, ਪਤਲੋ ਜਹੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ।
ਛੜਿਆਂ ਤੇ ਮਿਹਰ ਕਰੋ, ਰਬ ਨੂੰ ਅਰਜ਼ ਗੁਜਾਰਾਂ।
