ਹੈ ਅਨਜਾਣ ਉਹ ਭੁੱਲਦੀ ਖਰੀ ਅੰਮਾਂ,

ਭੁੱਲ ਓਸਦੀ ਪਾਪ ਕਿਉਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ?

ਫੇਰ ਖਿਮਾਂ ਨਾ ਕਰੋ ਤੇ ਵਧੀ ਜਾਵੋ,

ਛੱਪਰ ਕਹਿਰ ਦਾ ਸਿਰੇ ਤੇ ਤਾਣਦੇ ਹੋ ।

ਅਪਣੀ ਅਕਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਮੈਦ ਰੱਖੋ,

ਦਸੋ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਓਹਦੇ ਹਾਣ ਦੇ ਹੋ ?

ਛੇਕੜ ਤੁਸੀਂ ਬੀ ਧੀਆਂ ਹੀ ਵਾਲੜੇ ਹੋ,

ਦੁੱਖ ਦੇਕੇ ਸੁਖ ਦੀ ਠਾਣਦੇ ਹੋ ? ੩੭ ।

 

ਮਾਉਂ-

ਧੀਏ ! ਸੱਚ ਹੈ ਸੱਚ ਤੂੰ ਆਖਿਆ ਜੋ,

ਭਾਬੀ ਤੁੱਧ ਦੀ ਖੋਟ ਕਮਾਂਵਦੀ ਹੈ ।

ਸੱਚ ਨੱਪਦੀ ਝੂਠ ਖਿਲਾਰਦੀ ਹੈ,

ਉੱਪਰ ਬੱਦਲਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਸਾਂਵਦੀ ਹੈ ।

ਕੰਨ ਸਹਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਂਵਦੀ, ਅੱਗ ਪਾਣੀ,

ਰੇਤ ਥਲੇ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦਿਖਾਂਵਦੀ ਹੈ ।

ਮੈਂ ਤਾਂ ਗਈ ਅਨਗਈ ਕਰਾਂਵਦੀ ਹਾਂ,

ਉਹ ਭੂਈ ਹੋ ਹੋ ਸਿਰੇ ਆਂਵਦੀ ਹੈ ।੩੮।

 

ਧੀ-

ਕਦੀ ਸਿੱਕਦੇ ਸੀ ਤੁਸੀਂ ਨੂੰਹ ਵੇਖੋ,

ਨਾਉਂ ਨੋਂਹ ਦਾ ਰਬ ਤੋਂ ਭਾਉਂਦਾ ਸੀ।

ਨੋਂਹ ਕਾਰਨੇ ਚਾਕਰੀ ਭਾਉਂਦੀ ਸੀ,

ਘਰੋ ਘਰੀ ਏ ਸ਼ੌਕ ਭੁਆਉਂਦਾ ਸੀ।

ਦਸੋ ਅੱਜ ਉਹ ਸ਼ੌਕ ਉਹ ਰਿਦਾ ਕਿੱਥੇ,

ਛੰਦੇ ਨੌਂਹ ਨੂੰ ਜੋ ਲਲਚਾਉਂਦਾ ਸੀ ।

ਚਾਉ ਦੂਰ ਹੋਇਆ ਸ਼ੌਕ ਨੱਸ ਤੁਰਿਆ,

ਜਿਹੜਾ ਨੀਂਹ ਪਿਆਰੜੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ ।੩੯।