'ਇਸਤਰੀ ਪਿਆਰ ਤੇ ਮਰਦ ਫ਼ਰਜ਼।

ਪਾਲ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸੱਜਰੇ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਇਕ ਨਿਰਾਲੀ ਸ਼ਾਨ ਵਿਚ ਮੁਸਕਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜੀਵਨ ਖੁਸ਼ੀ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਵਿਕਦੀ। ਇਹ ਜਦੋਂ ਵੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਮੁਫ਼ਤ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਸੱਦਿਆ ਜਾਂ ਪੁਕਾਰਿਆਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ।

ਪਾਲ ਨੇ ਮੇਰਾ ਨੱਕ ਫੜ ਕੇ ਖਿਚਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਤੁਹਾਡਾ ਨੱਕ ਕਿੰਨਾ ਸੋਹਣਾ ਤੇ ਤਿੱਖਾ ਹੈ। ਵਾਰਸ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ 'ਨੱਕ ਅਲਫ਼ ਹੁਸੀਨੀ ਦਾ ਪਿੱਪਲ ਏ' ਆਖਿਆ ਏ।

'ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ੁਲਫ ਨੂੰ ਵੀ ਖਜ਼ਾਨੇ ਦੀ ਬਾਰ ਦਾ ਨਾਗ ਕਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਲਿਟ ਨੂੰ ਛੋਂਹਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

'ਵੱਟਾ ਲਾਹੁਣ ਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਸ਼ੇਰ ਨੇ।

'ਵਾਰ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਸੋਖ ਏ।

ਉਸ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਵਿਚ ਹਸਦਿਆਂ ਮੁੱਕੀ ਮਾਰੀ । ਮੈਂ ਪੋਲੀ ਜਿਹੀ ਗਲ੍ਹ ਤੇ ਚਪੇੜ ਧਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਡਾ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਬਹੁਤ ਹੱਸੇ। ਪਾਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਫੜ ਲਏ। ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਦੋਸ਼ੀ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਪਾਲ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, 'ਜੀ ਹੁਣ ਛੱਡ ਦੇਵੋ, ਫਿਰ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗਾ।'

ਪਾਲ ਨੇ ਹਾਸੇ ਨੂੰ ਜ਼ਬਤ ਕਰਦਿਆਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਰੋਹਬ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, 'ਤੇਰੀ ਗਲਤੀ ਐਨੀ ਛੋਟੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ।

'ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਲਤੀ ਮੁਆਫ਼ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ?'

ਪਾਲ ਦਾ ਹਾਸਾ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਉਹ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਲ ਡਿੱਠਾ। ਉਫ! ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਅਜੀਬ ਨਸ਼ਾ ਸੀ । ਮੈਥੋਂ ਵੇਖਿਆ ਨਾ ਗਿਆ । ਮੇਰੇ ਵਲਵਲੇ ਧੜਕਣਾਂ ਦੇ ਆਵੇਸ਼ ਵਿਚ ਆ ਗਏ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਓਨਾ ਕਾਹਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਿੰਨਾ ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਇਕ ਮਰਦ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦਿਲ ਪਿਆਰ ਪਿਆਰ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਮਨ ਵਿਚ ਹਾਲੇ ਕੁਝ ਸ਼ਾਂਤੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਅੱਜ ਪਾਲ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨਾ ਚੰਗਾ ਨਾ ਜਾਣਿਆ। ਮੈਂ ਇਕ ਪਲ ਬਾਹਰ ਵੇਖਿਆ ਦਰਖ਼ਤ ਸਾਨੂੰ ਵਿੰਹਦੇ ਭੱਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ; ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ? ਪਿਆਰ! ਕੁਦਰਤ ਵੇਖਦੀ ਹੈ ? ਉਹ ਆਪ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਖੀਵੀ ਹੈ। ਕੀ ਇਹ ਗੁਨਾਹ ਨਹੀਂ? ਕਾਮਕ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕੀਤੀ ਖਾਹਸ਼ ਵੀ ਗੁਨਾਹ ਹੈ।

ਮੈਂ ਪਾਲ ਦੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਵੇਖਿਆ। ਮੀਂਹ ਪੈ ਕੇ ਨਿਖਰੀ ਕਲੀ ਵਾਂਗ ਮਧ ਭਰਿਆ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਛੋਹ ਹੁਣ ਖੇੜੇ ਵਿਚ ਪਾਗਲ ਕਰ ਦੇਵੇਗੀ। ਪਾਲ ਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗਲ ਪਾ ਲਈਆਂ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਿਕ ਨਾਲ ਘੁਟ ਲਿਆ, ਪਾਲ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੰਬਦੇ ਬੁੱਲਾਂ 'ਚੋਂ ਆਖਿਆ, 'ਮੇਰੀ ਪ੍ਰਿਆ! ਬਲਬੀਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਗਲਤੀ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਾ ਕਰੀਂ। ਉਹ ਨਿਸ਼ਕਾਮ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਤੱਕ ਪੁੱਜਣ ਦਾ ਇਕ ਮਾਰਗ ਮੰਨਦਾ ਹੈ। ਬਲਬੀਰ ਤੇਰਾ ਪੂਰਨ ਹਿਤ ਨਾਲ ਪ੍ਰੇਮੀ ਹੈ, ਪਰ