ਚਮਕੀਲੀਆਂ, ਬੁੱਲ੍ਹ ਸੰਗਤਰੇ ਦੀਆਂ ਫਾੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਰਸ ਭਰੇ। ਮੇਰੇ ਸੌਦਾਈ ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਪਾਲ ਦੇ ਹੁਸਨ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦਿਸਦਾ। ਮੈਂ ਸਮਝਦਾ ਸਾਂ ਕਿ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੁਆਦ ਪਾਲ ਜਿਹੀ ਹੁਸੀਨਾ ਦੇ ਹੀ ਪਿਆਰੇ ਜਾਣ ਵਿਚ ਮਾਣਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਹਾਉਕੇ ਲੈ ਲੈ ਜਿੰਦਾ ਰਹਿਣਾ ਨਰਕ ਦੇ ਤੁੱਲ ਹੈ।

'ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਅਣਸੁਣੀ ਕਰ ਦੇਂਦੇ ਹੋ। ਪਾਲ ਨੇ ਨਿਹੋਰੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।

'ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਭਾਸਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਤੁਹਾਡੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਇਕ ਮਿੱਠੀ ਕਹਾਣੀ ਬਣ ਗਈ। ਤੁਹਾਥੋਂ ਬਿਨਾਂ ਦੁਨੀਆ ਵਿਚ ਕੀ ਮਿੱਠਾ ਹੈ ?

ਪਾਲ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਢਹਿ ਪਈ। ਪਾਲ ਦੀ ਮਨੋਕਾਮਨਾ ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਪਰ ਮੇਰਾ ਜਖ਼ਮੀ ਮਨ ਸਭ ਕੁਝ ਵਿਚਾਰਦਿਆਂ ਫੈਸਲਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਗਲਤ ਹਾਂ ਜਾਂ ਸਹੀ। ਪਾਲ ਮੇਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਫੁੱਲਾਂ ਭਰੀ ਡਾਲ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਭਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਕਿਸ ਵਲਵਲੇ ਦਾ ਮਜਬੂਰ ਹੋਇਆ ਉਸ ਦੇ ਮਧ ਭਰੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਚੁੰਮਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਸਾਂ। ਚੌਹਾਂ ਬੁੱਲਾਂ ਦੀ ਲੰਮੀ ਰੂਸ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁਕੜ ਕੇ ਮੌਤ ਦੇ ਦਰ ਆ ਗਈ। ਉਫ਼! ਅਸਹਾਰ ਸਮਾਂ ਸੀ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਬੰਨੇ ਪਛਤਾਵੇ ਦਾ ਸੁਆਦ ਅੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਪਲਕਾਂ ਵਿਚ ਆ ਕੰਬਿਆ । ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਾਲ ਦੇ ਮੁੱਖ ਤੋਂ ਮੁੱਖ ਚੁਕਿਆ: ਪਿਆਰ ਪਛਤਾਵੇ ਦੀ ਪ੍ਰਸਪਰ ਖਿਚੋਤਾਣ ਨਾਲ ਦੋ ਹੰਝੂ ਮੇਰੀਆਂ ਗਲ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਦੀ ਗੁਨਾਹ ਦੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਵਾਂਗ ਵਹਿ ਤੁਰੇ। ਪਾਲ ਨੇ ਤਰਸਵਾਨ ਦਿਲ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰੁਮਾਲ ਵਿਚ ਲੁਕਾ ਲਿਆ। ਹੰਝੂ ਹੋਰ ਆ ਗਏ, ਉਸ ਨੇ ਰੁਮਾਲ ਦੀ ਦੂਜੀ ਤਹਿ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਪੂੰਝ ਦਿੱਤੇ। ਹੰਝੂ ਹੋਰ ਨਿਕਲ ਆਏ ਆਖ਼ਰ ਉਸ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਨਰਮ ਉਭਰੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਘੁਟ ਲਿਆ।

'ਪ੍ਰਿਆ! ਇਸ ਨੂੰ ਜੋਰ ਨਾਲ ਘੁਟ ਲਵੋ। ਇਉਂ ਭਾਸਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੀ ਹਿਕ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਪਾਟ ਜਾਵੇਗਾ ਜਾਂ ਸਦਾ ਲਈ ਬੌਰਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।

ਪਾਲ ਕਿਸੇ ਲੱਜਤ ਗੜੂੰਦ ਵਿਚ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਇਹ ਹਾਲਤ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਚਿਰ ਰਹੀ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਭੱਠਿਆਂ ਦੀਆਂ ਚਿਮਨੀਆਂ ਦਿਸੀਆਂ, ਅਸੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਕੇ ਸੰਭਲੇ। ਗਡੀ ਟੇਡੀ ਟੇਡੀ ਮੋੜ ਮੁੜਨ ਲਗੀ ਅਤੇ ਪੁਲ ਹੇਠ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਆਪਣੇ ਸਹੀ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਆ ਖਲੋਤੀ।

ਗੱਡੀ ਤੋਂ ਉਤਰ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਾਲੀ ਗੱਡੀ ਦਾ ਇਕ ਕੁਲੀ ਤੋਂ ਪਤਾ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦਸਿਆ, ਔਹ ਸਾਹਮਣੇ ਦੋ ਨੰਬਰ ਤੇ ਤਿਆਰ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਵਗ ਕੇ ਦੋ ਨੰਬਰ ਦੇ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਤੇ ਗਏ। ਵੇਖਦੇ ਵੇਖਦੇ ਸੈਕਿੰਡ ਕਲਾਸ ਦੇ ਡੱਬੇ ਅੱਗੇ ਆਏ । ਸਾਰਾ ਡੱਬਾ ਸਾਮਾਨ ਨਾਲ ਹੀ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਸੀ । ਗੱਡੀ ਤੁਰਨ ਵਾਲੀ ਸੀ ਦੂਜੇ ਡੱਬੇ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਸਮਾਂ ਗਵਾਉਣਾ ਚੰਗਾ ਨਾ ਜਾਣਿਆ। ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਔਖੇ ਸੁਖਾਲੇ ਓਸੇ ਵਿਚ ਹੀ ਚੜ੍ਹ ਗਏ।