ਇਕ ਨਿਵੇਕਲੇ ਹੋਟਲ ਅੱਗੇ ਲਿਆ ਉਤਾਰਿਆ। ਸਾਨੂੰ ਉਤਰਦਿਆਂ ਵੇਖ ਹੋਟਲ ਦਾ ਇਕ ਨੌਕਰ ਅਤਿ ਮੈਲੇ ਹੋਏ ਪਰਨੇ ਨਾਲ ਹੱਥ ਪੂੰਝਦਾ ਬਾਹਰ ਆਇਆ।
'ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਕਮਰਾ ਚਾਹੀਏ ?'
'ਹਾਂ, ਸਰਦਾਰਨੀ ਸਾਹਿਬਾ ਨੇ ਦੋ ਦਿਨ ਠਹਿਰਣਾ ਹੈ।
ਪਾਲ ਘੂਰੀ ਵਟ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਮੈਂ ਮਿੱਠਾ ਜਿਹਾ ਮੁਸਕਰਾ ਪਿਆ। ਨੌਕਰ ਨੇ ਇਕ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸਮਾਨ ਲਿਆ ਰਖਿਆ।
ਪਾਲ ਇਕ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਪੈ ਗਈ। ਉਸ ਦਾ ਆਪਾ ਸੋਖ ਰੋਸ ਵਿਚ ਕਲੀ ਵਾਂਗ ਬੰਦ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਤੇ ਜੁੱਤੀ ਲਾਹ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਧੂਫ ਕੱਢਣ ਲਗਾ।
ਪਾਲ ਹੇਠਲਾ ਬੁੱਲ ਦਬਾਂਦਿਆਂ ਮੁਸਕਰਾਈ, ਪਰ ਰੋਸ ਵਜੋਂ ਬੋਲੀ ਨਾ। ਮੈਨੂੰ ਪਾਲ ਦੀ ਜ਼ਬਤ ਦਾ ਪਤਾ ਸੀ। ਉਂਜ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਜ਼ਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੈ। ਉਹ ਮਚਲ ਉੱਠੀ।
‘ਨਿੰਮ ਚੜ੍ਹੇ ਕਰੇਲੇ ਵਾਂਗ ਮਰਦ ਜੇ ਚਾਰ ਅੱਖਰ ਪੜ੍ਹ ਜਾਵੇ, ਫਿਰ ਤੀਵੀਂ ਨੂੰ ਕਦੋਂ ਬੋਲਣ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।‘
'ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨੈਣਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲਦਿਆਂ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਚੁਪੀਤੇ ਵੀ ਗੁੱਝੇ ਤੀਰ ਚਲਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਸਤਰੀ ਕੇਵਲ ਜ਼ਬਾਨ ਨਾਲ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਲਾਣ ਲਈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਵੇਰ ਦਾ ਤਰਲੇ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕਿ ਅੱਖੀਆਂ ਆਦਿ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਸਰਦਾਰਨੀ ਸਾਹਿਬਾ ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਵੀ ਕੁਝ ਉਚਰਨ।'
ਪਾਲ ਨੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਪਈ ਘੰਟੀ ਦਬਾਈ। ਨੌਕਰ ਅੰਦਰ ਆਇਆ।
'ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ?
'ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁਛੋ।
'ਕਿਉਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ?
'ਦੁੱਧ ਸੋਡੇ ਦੀਆਂ ਦੋ ਬੋਤਲਾਂ ।'
ਨੌਕਰ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਪਾਲ ਨੇ ਬੜੇ ਔਖਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, 'ਹੁਣ ਬੱਸ ਕਰੋ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਈ ਹੈ।
'ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਦੇਰ ਗੁੱਸੇ ਰਹਿ ਕੇ ਵੇਖ ਲਓ।
'ਬਾਬਾ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਗੁੱਸਾ ਕਰਦੀ, ਹੁਣ ਖਿਮਾਂ ਵੀ ਕਰੋ।'
'ਇਹ ਤੇ ਗੱਲ ਹੋਈ ਨਾ।'
'ਔਰਤ ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਹੀ ਹਾਰਦੀ ਆਈ ਹੈ।'
ਨੌਕਰ ਨੇ ਦੋ ਗਲਾਸ ਦੁੱਧ ਸੋਡੇ ਦੇ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਲਿਆ ਰਖੇ। ਪਾਲ ਵੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈ। ਦੋਹਾਂ ਹਸਦਿਆਂ ਮਖੌਲ ਕਰਦਿਆਂ ਸੋਡਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਣਾ ਕੇ ਪੀਤਾ। ਪੰਜ ਸਤ ਮਿੰਟ ਅਰਾਮ ਕਰਕੇ ਦੋਵੇਂ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਨਹਾਤੇ। ਮੈਂ ਪਾਲ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ, 'ਹੁਣ ਕਿਸ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਚਲਣਾ ਹੈ ?
