'ਤੁਸੀਂ ਤਕੜੇ ਤਾਂ ਹੋ?'

'ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਸੜ ਰਹੇ ਅਰਮਾਨ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਮੈਂ ਪਾਗਲ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਦਬੋਚ ਵਿਚ ਗੋਤਿਆਂ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਬਲ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਕ ਤੜਪ ਵਿਚ ਅਧੀਰ ਤੇ ਅਸ਼ਾਂਤ ਹਾਂ। ਚਲੋ ਘਰ ਨੂੰ ਚੱਲੀਏ, ਇਹ ਥਾਂ ਸਾਡੀਆਂ ਆਸਾਂ ਦੀ ਫੁਲਵਾੜੀ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ।‘

'ਕੀ ਜਰੂਰ ਚਲੀਏ ?'

'ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੋਈ ਨਿਕੰਮੀ ਰੋਕ ਨਾ ਹੋਵੇ।

'ਰੋਕ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ, ਫਿਰ ਤਾਰੇ ਕੋਲ ਵੀ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ।

'ਉਹ ਅਜੇ ਤਲਵੰਡੀ ਹੀ ਹੈ, ਜੇ ਉਸਦਾ ਡਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।'

'ਡਰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਲਹਿ ਚੁੱਕੇ ਹਨ, ਮੈਨੂੰ ਜਮਾਨੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਡਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਜ਼ਮਾਨਾ ਤੇ ਲੋਕ ਮੈਥੋਂ ਡਰਨਗੇ। ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਲਹਿਰ ਉਤਸ਼ਾਹ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਚਮਕ ਉੱਠੀ ਸੀ, ਉਹ ਇਕ ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਿਨਾਰੇ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਮੁੜ ਪਾਣੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਕਿਸ ਗੱਲ ਦਾ ਤੌਖਲਾ। ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀਆਂ ਸੱਧਰਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਵੀ ਕਵਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਵਾਰੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਹਨ।

ਮੈਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਜੋਸ਼ ਤੇ ਘਿਰਣਾ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਘੋਲ ਸੀ। ਉਹ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਚਲਣ ਲਈ ਉੱਠ ਖਲੋਤੀ। ਮੈਂ ਸਿਰ ਹਿਲਾਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਪਾਣੀ 'ਚੋਂ ਲਹਿਰਾਂ ਉੱਠਦੀਆਂ ਚਿਰ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦੀਆਂ, ਬਸ ਚੰਦ ਨੂੰ ਪੂਰਨਮਾ ਵਿਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਨੀਵਾਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਾਂ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਇਕ ਨਿੱਕੇ ਤੂਫਾਨ ਦੀ ਲੋੜ ਇਸ ਅਧੂਰੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।

'ਪਰ ਉਹ ਪਾਣੀ ਬਲਬੀਰ। ਇਕ ਨਿੱਕੀ ਛੱਪੜੀ ਹੋ ਕੇ ਸੁੱਕ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਸ ਵਿਚ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਅਸਲੋਂ ਗਲਤ ਤੇ ਨਿਰੋਆ ਕੂੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਭੈਣ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਆਵਾਂ, ਤੁਸਾਂ ਇਕ ਮਿੰਟ ਖਲੋਣਾ।

ਪਾਲ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਜਾ ਕੇ ਮੁੜ ਆਈ, ਜਿਵੇਂ ਗਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਐਤਕੀਂ ਵਾਰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਡੇਢ ਫੁਟ ਲੰਮਾ ਕਾਲਾ ਡੰਡਾ ਫੜਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਉਸ ਸ਼ਾਇਦ ਦਿਲ ਦੇ ਸ਼ੌਕ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।

'ਇਹ ਡੰਡਾ ਨਾ ਫੜਿਆ ਕਰੋ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਸੋਭਦਾ। ਹਰ ਚੀਜ਼ ਸੋਭਦੀ ਜਾਂ ਕੁਸੋਭਦੀ ਦੂਜੀ ਅੱਖ ਤੋਂ ਪੁੱਛਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸਾ ਹੁੰਦੀ ਹੀ ਬਿਗਾਨਿਆਂ ਤੇ ਭਾਰੂ ਹੈ। ਹਾਂ, ਇਹ ਹਰੀ ਸਾੜੀ ਤੁਹਾਡੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਤੁਹਾਡਾ ਮੂੰਹ ਇਸ ਵਿਚ ਦੀ ਇਉਂ ਦਿਸਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕੇਲੇ ਦੇ ਪੱਤੇ ਤੇ ਅੱਧਖਿੜਿਆ ਗੁਲਾਬ। ਇਹ ਕੰਨ ਕੋਲ ਵਾਲਾਂ ਦਾ ਉਲਝਿਆ ਗੁੱਛਾ ਬਿਲਕੁਲ ਕੋਮਲ ਪੱਤੀਆਂ 'ਤੇ ਖਾਮੋਸ਼ ਬਹਿ ਰਿਹਾ ਭੌਰਾ, ਇਸ ਨੂੰ ...।