ਗੁਰੂਦੇਵ ਏਥੇ ਮੇਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰੋ, ਅੱਗੇ ਹਨੇਰਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਦਿਸਦਾ ਮੈਂ ਗੁਨਾਹ ਵਿਚ ਅਨੰਦਮਈ ਲੱਜਤ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।" ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਆਪ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ।
'ਖ਼ਬਰਦਾਰ। ਸਚਾਈ ਦੇ ਰਾਹ ਤੋਂ ਜਿੰਨਾ ਪਾਸੇ ਹੋਵੇਗਾ, ਓਨਾ ਹੀ ਸਮੇਂ ਦੇ ਤੇਜ ਫਿਰਦੇ ਚੱਕਰ ਨਾਲ ਕਟਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਗੁਨਾਹ ਵਲ ਚੁੱਕੀਆ ਬਾਹਾਂ ਕਦੇ ਸਾਬਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀਆਂ।
(ਗੁਰੂਦੇਵ)
'ਓ ਮਹਾਂ ਪ੍ਰਭੂ। ਇਹ ਮੈਂ ਕੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸਹਿ ਕੇ ਜਿਹੜਾ ਪੁਰਸ਼ ਆਜਾਦ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਕਦੇ ਉਹ ਵੀ ਮੁੜ ਕੇ ਗੁਲਾਮੀ ਕਬੂਲਦਾ ਹੈ? ਏਥੇ ਸਵਰੰਤਰਤਾ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਸਾਹ ਸੁਖਾਲਾ ਤੇ ਅਨੰਦਮਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੇ ਹਜ਼ਾਰ ਵਾਰ ਥੁੱਕਦਾ ਹਾਂ। ਕਿਥੇ ਇਨਸਾਨ ਭਗਵਾਨ ਰੂਪ, ਕਿਥੇ ਵਿਸ਼ਿਆ ਦਾ ਸੁਆਮੀ ਸ਼ੈਤਾਨ। ਮੈਨੂੰ ਨਫਰਤ ਹੈ ਉਸ ਨਾਲ ਇਕ ਉਜਾਲੇ ਘਰ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆ ਸਕਦਾ ਹੈ ।
'ਮਜਨੂੰ! ਅੱਜ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਣੀ'' ਬੇਬੇ ਜੀ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਬੰਬ ਚੁੱਕ ਮਾਰਿਆ।
'ਰੋਟੀ। ਰੋਟੀ ਅੱਜ ਖਾ ਨਹੀਂ ਲਈ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ।
'ਵੇ ਕਦੋਂ, ਸਿਰ ਫਿਰ ਗਿਆ ਈ? ਲੈ ਪਾਗਲ ਹੋਣ ਵਿਚ ਅਜੇ ਕੋਈ ਕਸਰ ਬਾਕੀ ਹੈ।'
'ਚੰਗਾ ਜੇ ਨਹੀਂ ਖਾਧੀ ਤਾਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ਏਥੇ ਹੀ ਫੜਾ ਦਿਓ। ਤੁਹਾਡੀ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਤਰਲੇ ਵਜੋਂ ਕਿਹਾ।
'ਸਾਥੋਂ ਨਹੀਂ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਉੱਤੇ ਆਈਦਾ। ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲੈ, ਫਿਰ ਭਾਵੇਂ ਵਹੁਟੀ ਤੋਂ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਮੰਗਵਾ ਲਿਆ ਕਰੀ।
'ਵਹੁਟੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਤੁਸਾਂ ਰਖਣੀ ਨਹੀਂ।
'ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਰਖਣੀ? ਡਰਦਾ ਆਪ ਨਹੀਂ ਲਿਆਉਂਦਾ ਬਈ ਮੈਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।
'ਵਹੁਟੀ ਤਾਂ ਅੱਜ ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਆਪ ਹੀ ਆ ਗਈ ਏ, ਜਾ ਕੇ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਵੀ ਖੇਚਲ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪਈ।
'ਆਹਾ ਹਾ...।' ਹੱਸ ਹੱਸ ਸਾਰੇ ਹੀ ਲੋਟਪੋਟ ਹੋ ਗਏ।
ਭੈਣ ਨੇ ਮੁੜ ਪਾਲ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, 'ਦੱਸੋ ਖਾਂ, ਤੁਸਾਂ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਕੀ ਮਿਥਿਆ ਹੈ।
'ਜੇ ਬੀਬੀ ਤੂੰ ਰਖ ਕੇ ਰਾਜੀ ਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਆਖਦੀ ਹਾਂ। ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਨਣਦ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੇਵੇ।
'ਚੰਗਾ ਉਠ ਫਿਰ ਫੜਾ ਰੋਟੀ ਉਸ ਨੂੰ ਉੱਤੇ । ਭੈਣ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਮੋਢਾ ਹਿਲਾਂਦਿਆ ਕਿਹਾ।
