ਧਰਤੀ ਖੂਨ ਕਰ ਦੇਣੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਇਨਸਾਨ ਆਪਣੇ ਆਦਰਸ਼ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਕੇ ਫਿਰ ਕਿਉਂ ਜਿੰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ?

ਭਲਾ ਮੇਰੇ ਤੜਪ ਰਹੇ ਬੁੱਲ ਜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਿਰੀਆਂ ਨੂਰ, ਕੰਵਲ ਪਤੀਆਂ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਚੁੰਮ ਲੈਣ, ਫਿਰ ਕਿਆਮਤ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਥਾਂ ਮੇਰੀ ਮਲਕੀਅਤ ਹੋਵੇਗੀ। ਪ੍ਰੇਮੀਆਂ ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਆਹ ! ਮਸਤ ਦੀਵਾਨਿਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨਗਰੀ।

'ਵਿਭਚਾਰੀ ਭੌਰਾ ਕਲੀ ਦਾ ਰਸ ਚੂਸ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਿਆ ਨੂੰ ਚੁੰਮ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਦਾ ਹੈ।

(ਗੁਰੂਦੇਵ)

ਉਫ। ਇਹ ਕੀ ਲੋਹੜਾ ਮਾਰਿਆ ਗੁਰੂਦੇਵ ? ਕਾਸ਼! ਮੈਂ ਸਿਆਣਾ ਹੋਣ ਦੀ ਥਾਂ ਮੂਰਖ ਹੁੰਦਾ, ਅੱਜ ਇਸ ਲੱਜਤ ਤੋਂ ਵਾਝਿਆਂ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਓ ਲੋਭ ਲਹਿਰ ਦੀ ਬੌਂਦਲਾਈ ਦੁਨੀਆ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਅੱਗੇ ਦੁੱਧ ਧੋਤੇ ਵਾਕ ਰਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਿਆਣਾ ਹੋਣਾ ਦੁਨੀਆ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆ ਲੱਜਤਾਂ ਤੋਂ ਕੋਰੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ। ਅਫਸੋਸ ਕਿ ਤੂੰ ਮੂਰਖ ਹੁੰਦੀ ਹੋਈ ਵੀ ਅਸਲ ਅਨੰਦ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਕੋਹ ਰਹੀ ਏ। ਪਾਲ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹੀ ਪਾਸਾ ਪਰਤਿਆ ਤੇ ਜਾਗ ਖੁਲ੍ਹੀ । ਨੈਣ ਪਿਆਲੇ ਸਿੱਧੇ ਹੋਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਮੁੜ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਭਰ ਗਏ। ਨੀਂਦ-ਲਾਲੀ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਰਸ ਬਣ ਕੇ ਜੰਮੀ ਹੋਈ ਦਿਸਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਉਠਦਿਆਂ ਹੀ ਮੁਸਕਾਈ, ਸਾਇਦ ਮੁਸਕਾਉਣਾ ਉਸ ਦਾ ਧਰਮ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ।

'ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਚਿਰ ਤੋਂ ਏਥੇ ਬੈਠੇ ਹੈ !

'ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਉਸ ਤੋਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਬੁੱਲ ਮੁਸਕਾਉਣੇ ਸਿੱਖ ਲਏ ਸਨ।

'ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਰੂਦੇਵ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ਵੀ ਸਿਖਾਇਆ ਹੈ ?

'ਨਹੀਂ ਤਾਂ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ, ਮੈਂ ਏਥੇ ਬੈਠਾ ਵੀ ਏਥੇ ਨਹੀਂ ਸਾਂ। ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਰੂਰ ਦਾ ਅਤਿ ਪਿਆਰਾ ਦੌਰਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਅੱਜ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਸੁਆਦ ਬਣਾ ਕੇ ਪੀਤਾ ਹੈ।

'ਆਪਣੀ ਖੁਸਕਿਸਮਤੀ 'ਚੋਂ ਭੋਰਾ ਦਾਨ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ?'

'ਅਚੰਭਾ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਸਾਗਰ ਪਪੀਹੇ ਤੋਂ ਸੁਆਂਤੀ ਬੂੰਦ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰੇ।'

ਪਾਲ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਾ ਰਿਹਾ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜਜਬੇ ਮਾਨਵਤਾ ਵਿਚ ਪਿਘਲ ਤੇ ਤਰਸੀਨ ਭੁੱਖ ਬਣ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਸੁੱਤੇ-ਸਿੱਧ ਜਵਾਬ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸੁੱਤੇ ਹਰ ਅੰਗ ਨੂੰ ਬੇਕਰਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਦਾ ਹੁਸਨ ਜਵਾਲਾ ਰੂਹ ਬਣ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਤਿਰਛੇ ਮਦ- ਭਰੇ ਕਟਾਖਯ ਮੇਰੇ ਵਲ ਆਪਮੁਹਾਰੇ ਵਧੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਾਬੀ ਕਰ ਦੇਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੇ ਸਨ। ਉਸ ਪ੍ਰੀਤ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਵਿਚ ਦੋਵੇਂ ਬਾਹਾਂ ਉਤਾਂਹ ਉਬਾਸੀ ਲਈ ਚੁੱਕੀਆਂ। ਇਸਤਰੀ ਦੀ ਉਬਾਸੀ ਮਰਦ ਵਲਵਲਿਆਂ ਲਈ ਇਕ ਜਬਰਦਸਤ ਚੈਲਿੰਜ ਹੈ । ਪਰ ਬਲਬੀਰ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਮੌਕੇ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਜੀਬ ਬੰਦਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਜਿਹੜਾ ਸਮਝਦਾ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ, ਪਰ ਮਜਬੂਰ ਸੀ ਕਿਸੇ ਬੰਧਨ ਦੀ ਕੈਦ ਵਿਚ ।