ਇਸ ਸਾਰੀ 'ਖੱਪ-ਖੱਪ' ਤੋਂ ਲਾਂਭੇ ਹੋ ਕੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਭਗਵਾਨ ਭਜਨ ਵਿਚ ਮਨ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ ਦੁਨੀਆ ਸਮੁੰਦਰੋਂ ਪਾਰ ਤਕ ਕਿਉਂ ਪੜ੍ਹਦੀ ਹੈ ? ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਕਾਰਖ਼ਾਨੇ ਕਿਉਂ ਜਾਰੀ ਕਰਦੀ ਹੈ? ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪਣੇ ਸੁੱਖ ਲਈ ਹੀ ਕੇਵਲ ਹੈ। ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਦਾ ਹਰ ਕੀੜਾ ਕਿਸੇ ਯਤਨ ਵਿਚ ਕਾਹਲਾ ਹੈ। ਜਦ ਸਮਾਂ ਹੀ ਬੁਰਾ ਗੁਜਰਨਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਤੈਥੋਂ ਚਿੱਪੀ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕੀ ਜਾਂਦੀ। ਨੇਕੀ ਖਟੀ ਵੀ ਇਕ ਦਿਨ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਦ ਨੇਕੀ ਖਟਣ ਵਾਲਾ ਰਾਤ ਭਰ ਦਾ ਮਹਿਮਾਨ ਹੈ, ਫਿਰ ਸੁਹਰਦਤਾ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਕਿੰਨੀ ਥੋਥੀ ਤੇ ਕੂੜੀ ਹੈ। ਚੱਲ, ਤਿਆਗੀਆਂ ਦਾ ਰਾਹ ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਤੋਂ ਸੰਸਾਰੀਆਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਸ਼ੜਨ ਦੇ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਦਵੰਦਵਾਦ ਦੇ ਭੱਠ ਵਿਚ।
'ਇਸ ਨੀਅਤ ਨਾਲ ਧਾਰਨ ਕੀਤਾ ਤਿਆਗ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਕਮਜੋਰੀ ਹੈ। ਅਸਲ ਤਿਆਗ ਮਾਨਵ ਬਿਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਆਤਮ ਭਾਵ ਵਿਚ ਬਦਲ ਦੇਣਾ ਹੈ। ਬਹਾਦਰ ਉਹ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਕੇ ਆਪਣਾ ਮੰਤਵ ਪਾਵੇ।“ (ਗੁਰੂਦੇਵ)
ਮੈਂ ਰਮ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਗੁਰੂਦੇਵ ਦੇ ਵਾਕ ਮੇਰੀ ਰਹਿਨੁਮਾਈ ਲਈ ਰੋਕ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਕ ਮੁਸਕਾਣ ਦੇ ਧੋਖੇ ਵਿਚ ਭੁਲਾਣਾ ਚਾਹਿਆ, ਪਰ ਕਿਥੇ। ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ। ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੜ੍ਹਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ-
'ਪ੍ਰਾਰਬਧ ਮੁਸਕਾਂਦੀ ਹੈ,
ਜਦੋਂ ਮਨੁੱਖ ਉਸ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ
ਗ੍ਰੰਥ ਫੋਲਦਾ ਤੇ ਯੱਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਕਮਲੀ ਹੁਸੀਨਾ ਟੁੱਟੇ ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਡਾਲ ਨਾਲ ਮੁੜ ਜੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਵੀ ਹੁਸਨ ਉਸ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।
ਵਾਸਤਵ ਵਿਚ ਹੁਸਨ ਤੇ ਜੋਬਨ ਵਧਦਾ ਘਟਦਾ ਨਹੀਂ,
ਪਰਸਪਰ ਮਾਂ ਧੀ ਦੀ ਮਲਕੀਅਤ ਵਿਚ ਬਦਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸਭ ਦੁਨੀਆ ਪੂਰਬ ਤੋਂ ਪੱਛਮ ਸਫਰ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਚਾਅ ਨਾਲ ਤੁਰਦੀ ਹੈ, ਥਕੇਵੇਂ ਵਿਚ ਡਿਗਦੀ ਹੈ,
ਰਾਹ ਵਿਚ ਆਏ ਪੜਾਅ ਤੇ ਲਏ ਹਉਕੇ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਘਟਾਂਦੇ।
ਉਸ ਜਿਹਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਜਿਹੜਾ ਇਕ ਥੱਕੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਲ ਉਧਾਰਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ,
ਇਹ ਸਾਂਝ ਬਰਾਦਰੀ ਹੀ ਜਗਤ ਦੀ ਪਰਸਪਰ ਸਥਿਰਤਾ ਹੈ।
ਨਾ ਕੋਈ ਆਦਿ ਹੈ ਨਾ ਅੰਤ,
ਜਿਥੋਂ ਤੁਰੇ ਹੋ ਉਥੇ ਹੀ ਆ ਕੇ ਤੁਹਾਡੀ ਵਾਟ ਦਾ ਖ਼ਾਤਮਾ ਹੈ।
ਝੋਰਾ ਨਾ ਕਰੋ
