'ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਹਾਲ ਪੁਛਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ।'

'ਹਾਲ?’

ਮੈਂ ਹੰਝੂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਉਸ ਵਲ ਫੇਰੀਆਂ, 'ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਹਾਲ ਪਛਾਣ ਲਵੋ, ਜਿਥੇ ਵੀ ਹੈ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੈ। ਸਾਥੀ ਦਾ ਹਾਲ ਪੁਛਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਉਹ ਅਨਦੱਸਿਆਂ ਬੋਲਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਪੰਘਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਪਾਲ। ਮੈਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸਾਂ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਐਨੀ ਓਪਰੀ ਗੱਲ ਪੁਛੀ।

ਪਾਲ ਮੇਰੀ ਅਜੀਬ ਹਾਲਤ ਦੇ ਕਾਰਨ ਤਰਸ ਵਿਚ ਪਸੀਜ ਗਈ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਖਿਲਰੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਰਮ-ਨਰਮ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ ਸੁਲਝਾਣ ਲਗ ਪਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਦੀ ਮਨੋ ਕਲਪਣਾ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸਾਜ ਦੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਹਿਲਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਾਬੂ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਲਝਾਣ ਦੀ ਥਾਂ ਉਲਝਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਹ ਕੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਜੋ ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਅਕੱਥ ਸੀ। ਸੁਆਦ ਜਾਂ ਲੱਜਤ ਕਦੇ ਕਥਨ ਵਿਚ ਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ, ਪਰ ਸ਼ਬਦ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜੁੜਦੇ । ਬੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਇਉਂ ਭਾਸਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਸਿਉਂ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਦਿਲ ਧੜਕਦੇ ਸਨ, ਸ਼ਾਇਦ ਹਮਦਰਦੀ ਨੇ ਆਸ਼ਾ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਨਾਲ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਇਕ ਰਾਜ਼ੀਨਾਮਾ ਲਿਖ ਕੇ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਭਵਿਸ਼ ਰੰਗਲਾ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਨੇੜੇ ਸਾਂ। ਪਰ ਨਹੀਂ, ਹਾਲੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਦੂਰ ਸੀ।

ਪਾਲ ਦੀ ਥਰਾਣ-ਚੋਭ ਕਸਕ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਇਕ ਵਾਰ ਹੀ ਅਵੱਸ਼ ਕੰਬੀ। ਦੂਜੇ ਪਨ ਉਸ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਘੁਟ ਲਿਆ। ਸਿਰ ਜੋਬਨਾਂ ਵਿਚਾਲੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਸੀ। ਨਾੜ ਨਾੜ ਵਿਚ ਲਹੂ ਅਨੰਦ ਨਸ਼ਾ ਬਣ ਕੇ ਜੰਮ ਗਿਆ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧੜਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਹੁਣ ਨਿਕੰਮੀਆਂ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਵੇਂਗਾ। ਮਨ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, 'ਇਹ ਸਵਰਗ ਮੇਰੇ ਇਕੱਲ੍ਹੇ ਲਈ ਹੀ ਹੈ। ਸਭ ਦੇਵਤਿਆਂ ਤੇ ਪਰੀਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿਓ। ਮੇਰੇ ਨੈਣ ਪਿਆਰ ਸੁੱਖ ਵਿਚ ਮੀਟੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਬੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਮਤਾ ਅਨੰਦ ਨੈਣਾਂ ਰਾਹ ਨਿਕਲ ਕੇ ਕਿਤੇ ਦੌੜ ਜਾਵੇ।

'ਪ੍ਰਿਆ। ਜੇ ਆਗਿਆ ਦੇਵੋ, ਏਹਨਾਂ ਨਵ ਕੇਲੇ ਦੇ ਪਤਰਾਂ ਵਰਗੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਸੜ੍ਹਦੇ ਬੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਇਕ ਵਾਰ ਚੁੰਮ ਲਵਾਂ।

'ਹਜਾਰਾਂ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਬਲ।'

ਉਸਦੇ ਭਖਦੇ ਬੁਲਾਂ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਫਲੀਆਂ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਮੈਂ ਇਕ ਵਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਤੇ ਮੁੜ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਬੁੱਲ ਪਰੇ ਕਰ ਲਏ, ਮਤਾਂ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰ ਹਵਾੜ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੂਹ ਸੁੱਟਦੀ ਹੋਵੇ। ਕੁਦਰਤੀ ਮੇਰਾ ਰੋਣ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਇਸ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਕਿਉਂ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਖ਼ਬਰੇ ਦੁਖ ਬਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਅਨੰਦ ਆਪ ਅੰਦਰ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਫਿਰ ਘੁਟ ਲਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਧੜਕਦਾ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਿਰ ਇਕ ਬੋਝਲ ਪੰਡ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਿਆ ਨੇ ਅੱਜ