ਤਕ ਨਹੀਂ ਘੁਟਿਆ। ਉਸ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਆਪਣੀ ਹਰੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਨਾਲ ਪੂੰਝੀਆਂ ਤੇ ਸਿਰ ਫੜ ਕੇ ਉਤਾਂਹ ਕੀਤਾ।

'ਉਫ। ਪਾਲ ਮੈਥੋਂ ਨਹੀਂ ਸਹਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ।'

ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਰੋਣ ਲਹਿਰਾਂ ਫਿਰ ਉਛਲੀਆਂ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਅੰਗਨਾਂ ਸਿਰ ਨੂੰ ਲੁਕਾ ਰਹੇ ਸਨ।

ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੋਰੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਛਾਈਆਂ ਨਰਮ ਸਨ ਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਆਕੜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਕਟ ਕੇ ਨਾਰੀਅਲ ਮੂਧੇ ਮਾਰੇ ਹੋਣ। ਅੱਖਾਂ ਬਲੋਰਾ ਵਾਂਗ ਜਗਦੀਆਂ, ਛਾਤੀ ਢਾਲ ਵਰਗੀ ਨਿਧੜਕ, ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਪੈਗੰਬਰ ਦੀ ਕਬਰ ਤੇ ਸੰਗਮਰਮਰੀ ਸਿਲ੍ਹਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਬੁੱਲ੍ਹ ਕੰਵਲਾਂ ਦੀਆਂ ਸੂਹੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਸਨ, ਇਉਂ ਭਾਸਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਰਸ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਿੰਮਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲੇ ਸਨ । ਸੁਪਨੇ ਉਸ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਿਚ ਗੁਆਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਆਸ਼ਾ ਸਮਝਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਦਾ ਕੰਮ ਹੁਣ ਸਦਾ ਲਈ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।

ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਹਾਲੇ ਉਸ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਟਿਕਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਕੁਲ ਅਰਮਾਨ ਚੀਕ ਤੇ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਨੂੰ ਪਾੜ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਘਰਦਿਆਂ ਦਾ ਡਰ ਜਮਦੂਤਾਂ ਵਾਂਗ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਡਰ ਪਿਆਰ ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਚੰਦਨ ਦੀ ਗੋਲੀ ਵਾਂਗ ਚੀਰ ਕੇ ਦੋ ਕਰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ।

ਹੇਠੋਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ, 'ਬਲਬੀਰ। ਚਾਹ ਤਿਆਰ ਪਈ ਹੈ ਆ ਕੇ ਲੈ ਜਾ ।

'ਆਇਆ ਬੀਬੀ ਜੀ।'

ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਿਆਲਾ ਫੜ ਲਿਆ, ਸੁਰਾਹੀ ਮੁਧ ਗਈ ਤੇ ਨਸ਼ਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਘੁਟੇ ਚੌਹਾਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵਫ਼ਾ ਦਾ ਭਾਵ ਪ੍ਰਗਟਿਆ, ਅਬੋਲ ਸੁਨੇਹਾ ਤੀਰ ਬਣ ਕੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿਚ ਬਹਿ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਸੋਚਣ ਲਗ ਪਿਆ ਰਾਂਝੇ ਤੇ ਹੀਰ ਨੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝਨਾਂ ਤੇ ਬਹਿ ਕੇ ਕੌਲ ਕਰਾਰ ਕੀਤੇ ਤੇ ਸੌਹਾਂ ਖਾਧੀਆਂ ਹੋਣਗੀਆਂ।

ਮੈਂ ਚਾਹ ਲੈਣ ਚਲਿਆ। ਭਾਂਡੇ ਭਾਵੇਂ ਕਿੰਨੇ ਸਾਫ਼ ਕੀਤੇ ਹੋਣ, ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਧੋਤੇ ਬਿਨਾਂ ਤਸੱਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਚੀਨੀ ਦੀਆਂ ਪਿਆਲਿਆਂ ਮੁੜ ਗਰਮ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਧੋਣੀਆਂ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤੀਆਂ । ਬੀਬੀ ਜੀ ਨੇ ਮੇਰੀ ਪਿੱਠ ਵਿਚ ਮੁਕੀ ਜੜਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, ਵੇਖ। ਉਹਦੇ ਲਈ ਕਿਵੇਂ ਭਾਂਡੇ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਕੰਮ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸੌ ਬਹਾਨੇ।‘

ਬੀਬੀ ਜੀ ਬਿਲਕੁਲ ਸਚ ਆਖੇ ਰਹੇ ਸਨ। ਪ੍ਰਿਆ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਆਦਰਸ਼ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਘਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਓਪਰੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਚਾਹ ਦੀ ਚਿਲਕਵੀਂ ਗੜਵੀ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਲਿਆ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਪਿਆਲੀਆਂ ਵੀ ਪਾਲ ਦੇ ਅੱਗੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਦੋਵੇਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਉਪਰ ਆਹਮਣੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਗਏ। ਪਾਲ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਪਿਆਲੀਆਂ ਵਿਚ ਚਾਹ ਪਾਈ ਤੇ ਉਸ ਪੀਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਅੱਜ ਚਾਹ ਦਾ ਲੁਤਫ ਨਿਰਾਲਾ ਹੀ ਹੈ।'

'ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਸਭ ਕੁਝ ਹਦੋਂ ਜਿਆਦਾ ਮਿੱਠਾ ਹੈ।‘