'ਬਲ ਰਾਜ। ਤੁਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਹੋ। ਮੇਰਾ ਸਾਰਾ ਹਿਰਦਾ ਇਸ ਤੱਕ ਵਿਚ ਉਲਰਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।'
ਹਰ ਪ੍ਰਿਆ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸੁੰਦਰ ਤੇ ਰੂਪਵਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਪਾਲੀ। ਜੋ ਸੁਆਦ ਮੈਂ ਅੱਜ ਮਾਣਿਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਉਸ ਵਿਚ ਸਦਾ ਲਈ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਏ ।
'ਪਰ ਬਲ ਜੀ। ਗੁਰੂਦੇਵ ਸਿਧਾਂਤ ਕੀ ਆਖਦਾ ਹੈ, ਅੱਜ ਤਾਂ ਤੁਸਾਂ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਜ਼ਿਕਰ ਤਕ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਮੈਂ ਹਉਕਾ ਭਰ ਕੇ ਆਖਿਆ, ਗੁਰੂਦੇਵ ਜੀ ਦਾ ਹਰ ਬਚਨ ਪਵਿਤ੍ ਤੇ ਪ੍ਰਤੱਖ ਸਚਾਈ ਹੈ। ਉਹ ਆਖਦੇ ਹਨ :-
ਕਲਪਨਾ ਦੀ ਹਾਰ, ਸਾਕਾਰ ਸ਼ਾਂਤੀ।
ਵਾਸ਼ਨਾ ਦਾ ਖ਼ਾਤਮਾ ਕਰਮ ਦੀ ਮੌਤ।
ਮਨ ਦਾ ਸੰਸਾਰ ਯਾਰੀ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜਨਾ, ਵਿਸਮਾਦ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਹੋਣਾ।
ਵਿਸਮਾਦ, ਚੇਤਨਤਾ ਦੀ ਅਮਰ ਅਵਸਥਾ।
ਜਿਸ ਤੋਂ ਸਾਰੀਆਂ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾਵਾਂ ਆਪਣੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਪਨਾਹ ਮੰਗਦੀਆਂ ਹਨ।
ਮਨ ਦਾ ਵਿਸਮਾਦ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼,
ਉਸ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕ੍ਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਅਨੰਦਤ ਕਰਨਾ।
ਆਤਮਾ ਹੀ ਅਨੰਦ ਦਾ ਅਸਲ ਭੰਡਾਰ,
ਜਿਸ ਤੋਂ ਕੁਲ ਸੰਸਾਰੀ ਮੰਗਦੇ ਫਿਰਦੇ ਹਨ।
ਹਰ ਨਿੱਕੇ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੇ ਅਗਾਦ ਸੁੱਖ, ਆਤਮਾ ਦਾ ਖਿਣਕ ਤਰਸ।
ਪਰ ਅਸੀਂ ਅਣਜਾਣ ਆਪਣੀਆਂ ਕਾਲਖਾਂ ਵਿਚ,
ਅਭਿਮਾਨ ਨੂੰ ਵਡਿਆਂਦੇ ਅਗਿਆਨੀ, ਆਵਾਗਵਨੀ!
ਅਸੀਂ ਸੁਆਦ ਵਿਚ ਸਾਰੀ ਚਾਹ ਪੀ ਗਏ। 'ਕਾਸ਼! ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੀਤੀ ਜਾ ਸਕੇ । ਮੈਂ ਪਾਲ ਨੂੰ ਪਿਆਲੀ ਰਖਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। 'ਲੰਮੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਮਲੋਮੱਲੀ ਕਸ਼ਟ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਛੋਟੀ ਹਰ ਪਹਿਲੂ ਤੋਂ ਕਾਮਯਾਬ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ।
'ਇਹ ਕੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਛਲੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਸੁੱਖ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਬੁਰੇ ਦਿਨ ਵੇਖਦਾ ਹੈ।' ਪਾਲ ਨੇ ਸੁਭਾਵਕ ਆਖਿਆ।
ਮੈਂ ਮਖ਼ੌਲ ਵਜੋਂ ਕਿਹਾ, 'ਤਾਂ ਫਿਰ ਸਰਕਾਰ ਬੁੱਢੀ ਉਮਰ ਤੇ ਹੀ ਆਸਾਂ ਲਾਈ ਬੈਠੀ ਹੈ ।
ਪਾਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਉਤੇ ਪੈਨਸਲ ਦੀ ਨੋਕ ਚੁਭੋ ਦਿਤੀ, ਪੀੜ ਨੇ ਲਜ਼ਤ ਬਣ ਕੇ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਝਰਨਾਇਆ।
'ਚਲੋ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਆਵੋ ਹੁਣ।
