ਹੈ । ਇਸ ਦਾ ਹਰ ਜੱਰਾ ਲਹੂ ਵਿਚ ਭਿੱਜ ਚੁੱਕਾ ਹੈ।

'ਐਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਬਹੁਤੀਆਂ ਡੀਗਾਂ ਮਾਰਦੇ ਹੋ।'

'ਪਰ ਇਕ ਜ਼ਿੰਦਾ ਦਿਲ ਸ਼ਾਇਰ ਨੂੰ ਕਈ ਪਾਸੇ ਰਖਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਹੱਸ ਪਏ।

ਮੈਂ ਜੁੱਤੀ ਲਾਹ ਕੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਪੈਰ ਪਾ ਲਏ ਅਤੇ ਲੱਗਾ ਵਗਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਲਹਿਰਾਂ ਛੇੜਨ। ਨਵੇਂ ਫੈਸ਼ਨ ਪੱਟੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਵਲਾਏ ਵਾਲਾਂ ਵਾਂਗ ਲਹਿਰਾਂ ਇਕ ਕਿਨਾਰੇ ਤੋਂ ਦੂਜੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤਕ ਜਾਣ ਲਗ ਪਈਆਂ। ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਕੁਦਰਤੀ ਖਰੂਦ ਉੱਠਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਚੂਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਰ ਕੇ ਪਾਲ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਲ ਚੁੱਕ ਮਾਰੀ। ਉਸ ਬਨਾਉਟੀ ਗੁੱਸਾ ਬਣਾਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਛੇੜਿਆ ਨਹੀਂ ?'

'ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਛੇੜੋ।‘

'ਨਤੀਜਾ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ?'

'ਸਦਾ ਚੇਤੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਇਕ ਮਿੱਠੀ ਲੜਾਈ।

ਅਸੀਂ ਪਾਣੀ ਉਛਾਲਦੇ ਹੋਏ ਦੋਵੇਂ ਹੱਸ ਪਏ। ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਸੀ, ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਹਕੂਮਤ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਪਾਲ ਦੀਆਂ ਗਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੀਆਂ ਅਟਕੀਆਂ ਕਣੀਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਕਿਆਮਤ ਵਲ ਧਰੀਕ ਤੁਰੀਆਂ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਦੀ ਪਹੇ ਪਹੇ ਕਈ ਰਾਹੀਂ ਲੰਘ ਗਏ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਈ ਮੇਰੇ ਜਾਣੂ ਵੀ ਸਨ।

'ਪਾਲ! ਭਲਾ ਲੰਘਣ ਵਾਲੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦੇ ਹੋਣਗੇ ?'

'ਜੋ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਦੀ ਹਾਂ ਇਹ ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਖਿਆਲ ਹੀ ਕਰਨ ਜਾਣਦੇ ਹਨ, ਹੋਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਚੰਗੀ ਆਸ਼ਾ ਨਿਰਮੂਲ ਹੈ, ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੈੜੇ ਸ਼ਬਦ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਵਿਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਡੇ ਲਈ ਵਰਤ ਛੱਡੇ ਹੋਣਗੇ।

ਅਸੀਂ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗ ਥੋੜ੍ਹੇ ਚਿਰ ਲਈ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਏ। ਸਾਥੋਂ ਦੋ ਖੇਤਾਂ ਦੀ ਵਿਥ ਤੇ ਹਰਿਆਵਲ ਵਿਚ ਮਦਹੋਸ਼ ਬਾਗ਼ ਹੁਲਾਰੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੋਰਾਂ ਦੇ ਕਾਹਲੇ ਸਾਹ ਟਾਹਲੀਆਂ ਦੀ ਠੰਡੀ ਛਾਵੇਂ ਦੀ 'ਫੜਕ ਫੜਕ ਹਿਲਦੇ ਭਾਸਦੇ ਸਨ। ਗਿੱਲੀ ਧਰਤੀ ਨਾਲ ਉਹ ਹਿੱਕਾਂ ਜੋੜੀ ਠੰਢ ਮਾਣ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਦੇ ਕਦਾਈ 'ਕਿਆ ਕੋ' ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿਚ ਨਗਮਾ ਤੜਪਾ ਦੇਂਦੇ।

'ਚਲੋ ਬਾਗ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰੀਏ ?' ਪਾਲ ਨੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਹਲੂਣਿਆ।

ਮੈਂ, 'ਹਾਏ ਓਏ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰਿਆ! ਕਹਿੰਦਾ ਉਠਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਵਲਵਲੇ ਪਾਣੀ ਨੇ ਖੋਹ ਲਏ ਸਨ। ਕਿਨਾਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਅਸੀਂ ਬਾਗ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਤਕ ਅੱਪੜੇ। ਮੈਂ ਖਿੜਕੀ ਪਰ੍ਹੇ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਏਥੇ ਭੋਰਾ ਫੁੱਲ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਪਈਏ। ਕੀ ਲੈਣਾ ਏਂ ਸੜਦੇ ਕੋਹੜ ਵਿੱਚ ਜਾਕੇ।

'ਸੱਚ ਮੁਚ ਏਥੋਂ ਜਾਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਅਜਿਹੀ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਨਵੇਕਲੀ ਜਗ੍ਹਾ