ਕੀਤਾ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਚੰਬੇ ਦੀਆਂ ਕਲੀਆਂ ਵਲ ਦੁਆਇਆ। ਕਲੀਆਂ ਦਾ ਇਕ ਬੁੱਕ ਤੋੜ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਬਖੇਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਹੱਸ ਪਈ, ਜਿੰਨੀਆ ਕਲੀਆਂ ਡਿਗਦੀਆਂ ਉਹ ਬੋਚ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਓਨੀਆਂ ਉਸ ਬੋਚੀਆਂ ਅਤੇ ਸੌਦਾਈਆਂ ਵਾਂਗ ਚੁੰਮਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਪਾਂਦੀ ਗਈ।
ਸਾਰੇ ਬਾਗ਼ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈ ਕੇ ਅਸੀਂ ਬਾਹਰ ਆਏ ਅਤੇ ਮੁੜ ਉਸ ਪਹੇ ਤੇ ਪਹਾੜ ਵਲ ਨੂੰ ਟੁਰ ਪਏ।
'ਮੇਰਾ ਖਿਆਲ ਹੈ, ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਕੋਈ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਕੱਲ੍ਹੀ ਚਲੀ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਖੇਚਲ ਦੀ ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਦੀ ਹਾਂ ?' ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਸਨ।
'ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ। ਹੱਛਾ। ਚਲੋ ਤੁਸੀਂ, ਹਨੇਰਾ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਵਧ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਉਹ ਚਲੀ ਗਈ, ਮੈਂ ਵੀ ਵਾਪਸ ਮੁੜਿਆ, ਪਰ ਫਿਰ ਪਿਛੇ ਭੌਂ ਕੇ ਤੱਕਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਕੱਢ ਕੇ ਲੈ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਭਾਰਾ ਸੀ, ਪਰ ਅੰਦਰਲਾ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਨਿਕਲ ਜਰੂਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਕੀਤੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਇਕ ਪੈੜ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਵਲ ਖਿਚਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਲਈ। ਉਹ ਪਵਿਤਰ ਚਰਨ ਛੋਹ, ਜਿਸ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਧੜਕਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।
7
ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਇਹ ਦਿਨ ਕੁਦਰਤੀ ਦੂਜਿਆਂ ਦਿਨਾਂ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਰੰਗ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੀ ਤਕੜੀ ਖਪ-ਖਪ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਨੇੜਿਓਂ ਹੋ ਕੇ ਵੇਖਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਠੀਕ ਫੈਸਲਾ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਉਸ ਦਿਨ ਸਤਿਨਾਮ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆ ਸੀ। ਜਾਂ ਤਾਰੋ ਦਾ ਪਿਆਰ ਉਸ ਨੂੰ ਦਸਾਂ ਮੀਲਾਂ ਤੋਂ ਘਸੀਟ ਲਿਆਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਸਤਿਨਾਮ ਕੇਵਲ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਆਉਣ ਦੀ ਦਲੀਲ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਬਕੜਵਾਦ ਵਿਚ ਦੁਹਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਪਰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਜਾਣ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਕਿ ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਲਕੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਯਤਨ ਵੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਦੋਸਤ ਦੋਸਤ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਤਿਨਾਮ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸਾਂ, ਬਿਲਕੁਲ ਖੁਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਦੋਸਤੀ ਵਿਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਸ਼ੱਕ ਵੀ ਇਕ ਤਕੜੀ ਮੰਜ਼ਲ ਦਾ ਖੱਪਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸਤਿਨਾਮ ਹਰੇਕ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਸਚਾਈ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ।
