ਖੁਸ਼ੀ ਆਖਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਹਿ ਗਿਆ, ਪਰ ਅੰਦਰੋਂ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

'ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਨਾ, ਉਹ ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੱਭ ਰਹੀ ਹੈ। ਐਸ. ਡੀ. ਓ. ਕਈ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਬਾਪ ਹੈ। ਅੱਧੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਅੱਧਾ ਸਿਰ ਚਿੱਟਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ। ਅਸਲ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ, ਏਸੇ ਕਰਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਛੱਡਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।

ਸਤਿਨਾਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਪੱਛ ਸੁਟਿਆ। ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਸਾਹ ਸਤ ਨਾ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਜੋਸ਼ ਜਵਾਬ ਦੇ ਗਈ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਅੱਗੋਂ ਪਾਲ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਪਲ-ਪਲ ਕੁਮਲਾਂਦੀ ਤੇ ਮੈਲੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਦਿਲ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ ਕਿ ਇਕ ਦੇਵੀ ਅਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਸਤਿਨਾਮ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਜੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਘੂਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

'ਸਤਿਨਾਮ! ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਸਕਦਾ, ਚਲ ਵਾਪਸ ਮੈਂ ਘਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ । ਦਿਲ ਬਦਲਦੇ ਚਿਰ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦੇ।

ਅਸੀਂ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਆਏ। ਮੈਂ ਇਕੱਲਾ ਹੀ ਆਪਣੀ ਝੁੱਗੀ ਵਿਚ ਆਇਆ ਤੇ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਸਾਹਮਣੇ ਕੰਧ ਨਾਲ ਸੁੰਦਰੀ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਪਲਮ ਰਹੇ ਕੇਸਾਂ 'ਚੋਂ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਗੁੱਸਾ ਤਸਵੀਰ ਵਲ ਵੇਖ ਸਰਬ ਇਸਤਰੀ ਜਾਤੀ ਨੂੰ ਕੋਸ ਰਿਹਾ ਸੀ:-

'ਐ ਇਸਤਰੀ!'

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਅਸਮਾਨੀ ਦੇਵੀ ਆਖਿਆ,

ਪਰ ਤੇਰੀ ਵਿਭਚਾਰ ਕਾਮਨਾ ਨਾ ਗਈ।

ਤੇਰੀ ਸੁੰਦਰਤਾ, ਕੋਮਲਤਾ ਵਿਚ ਪੁੰਗਰਦੀ ਦਰਸਾਈ

ਪਰ ਤੇਰਾ ਸਰੀਰ ਮੋਮ ਤੇ ਦਿਲ ਖਿੰਘਰ, ਖਿੰਘਰ ਹੀ ਰਿਹਾ

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪ੍ਰੇਮ ਮੂਰਤੀ ਦਿਵਯ ਆਤਮਾ, ਪੁਕਾਰਿਆ,

ਪਰ ਉਫ। ਤੂੰ ਦੀਪ ਲਾਟ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੱਖ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ।

ਉਹ ਕੇਡਾ ਮੂਰਖ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ,

ਤਲਵਾਰ ਹਸਦੀ ਹੈ ਤੇ ਔਰਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਹਾਏ। ਬੇਦਰਦਣ ਵਫ਼ਾ ਹੀਣ ਪਾਲ।

ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਪੂਜਾ ਲਈ ਚੁਣਿਆ ਸੀ,

ਪਰ ਤੂੰ ਨਰਕ ਦੀ ਛਿੱਟ ਸੀ, ਨਰਕੀ ਛਿੱਟ ਹੀ ਰਹੀ।

ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਨੂੰ,

ਨਫ਼ਸਾਨੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਿਚ ਡੋਬ ਦਿੱਤਾ।