ਆਪਣੇ ਹੀਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਝੂਠੇ ਸੀਸ਼ੇ ਨਾਲ ਵਟਾ ਲਿਆ।

ਕਾਸ਼! ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਮਰਦ ਸਾਥੀ ਦਾ ਦਿਲ,

ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਜਾਣ ਸਕੀ।

ਪਰ ਨਹੀਂ,

ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਮ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਲਈ ਹਰ ਹੋਣੀ ਨੂੰ

ਜੀ ਆਇਆ ਕਹਿ ਰਹੀ ਏਂ।

ਠੀਕ ਜਾਣ, ਇਕ ਸ਼ਾਇਰ ਆਪਣੀ ਕਬਰ ਸਿਲਾ ਤੇ

ਇਹ ਸਬਦ ਉਕਰਵਾ ਦੇਵੇਗਾ,

ਔਰਤ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ, ਤਲਵਾਰ ਹੈ।

ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਸਨ। ਹਉਂਕੇ ਅਵੱਸ਼ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਹਿੱਕ ਸਾਗਰ ਦੀ ਲਹਿਰ ਵਾਂਗ ਉਠਦੀ ਤੇ ਮੁੜ ਸਹਿਮ ਜਾਂਦੀ । ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਖੱਬੀ ਹਥੇਲੀ ਤੇ ਦੁਖੀਆਂ ਵਾਂਗ ਰੱਖੀ ਬੈਠਾ ਸਾਂ। ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕਿ ਪਥਰਾਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂ ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਏ। ਮੈਂ ਕਿੰਨਾ ਹੀ ਚਿਰ ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਡੁਸਕਦਾ ਰਿਹਾ। ਪਾਲ ਤੇ ਰਹਿ ਰਹਿ ਗੁੱਸਾ ਤੇ ਅਫਸੋਸ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਏਸੇ ਦੁਰਦਸਾ ਵਿਚ ਉਠ ਕੇ ਮੰਜੀ ਤੇ ਪਿਆ। ਲੱਗਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੁਰਕਾਰਨ। ਤੂੰ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਚਾਹਿਆ? ਇਹ ਸਭ ਨਫਸ ਦਾ ਕਸੂਰ ਹੈ। ਓ ਨਿਰਲੱਜ ਨਫਸੀ ਕੁੱਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁਰੀਤੀਆਂ ਦਾ ਤਿਆਗ ਕਰ, ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਤੇਰੇ ਲਈ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ। ਫਿਰ ਸੋਚਦਾ ਸਾਂ, ਇਸਤਰੀ ਦਾ ਮਨ ਕਿੰਨੀ ਛੇਤੀ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਭਰਥਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਤੀਵੀਂ ਤਿੰਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੇ ਜਾਨ ਦਿੰਦੀ ਹੈ :-

'ਗੋਰਾ ਰੰਗ, ਜਵਾਨ ਲਹੂ ਤੇ ਬਹੁਤਾ ਧਨ।

ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਗੋਰਾ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਭੈੜਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਨਕਸ਼ ਸਾਰੇ ਹੀ ਤਿੱਖੇ ਸਨ, ਪਰ ਸਰੀਰ ਪਤਲਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਗਰੀਬ ਪੇਂਡੂ ਕਿਸਾਨ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਸਾਂ । ਪਾਲ ਲਈ ਤਾਂ ਤਿੰਨ ਚੀਜਾਂ ਨਾਲ ਚੌਥੀ ਹਕੂਮਤ ਵੀ ਰਲ ਗਈ ਸੀ। ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਉਹ ਅਮੀਰਜ਼ਾਦੀ ਅਖਵਾਵੇ। ਜੋ ਉਸ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਹੋ ਜਾਵੇ ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਔਰਤ ਹੋਣਾ ਧੋਤਾ ਨਹੀਂ ਜਾਵੇਗਾ। ਦੁਨੀਆ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣੇਗੀ ਕਿ ਇਕ ਸ਼ਾਇਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਬੜੀ ਬੇਵਫਾਈ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਖੱਜਲ ਕੀਤਾ। ਸ਼ਾਇਰ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਵਾਕ ਦੇ ਕੇ ਮਰ ਗਿਆ :-

'ਜਿਹੜਾ ਔਰਤ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਆਪਣੀ ਧੌਣ ਤੇ ਤਲਵਾਰ ਰਖਦਾ ਹੈ।

'ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਪਾਲ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਭਲਾ ਕਹਿ ਕੇ ਹੌਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਿਯ ਗੁਰੂਦੇਵ ਦੀ ਰੂਹ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਹੋਏ :-