ਤੋਂ ਦੂਰ ਗਿਆ ਮਨ ਸੰਸਾਰ ਕਮਜੋਰੀਆਂ ਵਿਚ ਮੁੜ ਪ੍ਰੇਵਸ਼ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ, ਉਸ ਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝੀ।

'ਪਾਲ ਜੀ,

ਮੈਂ ਅੱਜ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਜੀਅ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਤੁਹਾਡੀ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਘੁਟ ਪਿਆਰਨਾ ਵੀ। ਬਗੀਚੇ ਵਿਚੋਂ ਅਜ ਖ਼ਾਸ ਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਚਾਰ ਸੂਹੇ ਫੁੱਲ ਤੋੜ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਹਾਂ, ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੀ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਨਿੱਕੀ ਰੁਮਾਲੀ ਵਿਚ ਖੁਲ੍ਹੇ ਤੁਹਾਡੇ ਹੁਸਨ ਵਾਂਗ ਹਸ ਰਹੇ ਸਨ। ਤੁਹਾਡੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿਚ ਮੁਸਕਾਂਦਿਆਂ ਵੇਖ ਮੇਰਾ ਜਿਉੜਾ ਕੁਝ ਭੁਲ ਕੇ ਕੁਝ ਯਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਰੂਹਾਂ ਮਲਹੀਣ ਮਾਧਵ ਹੁਸਨ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਸੱਜਣੀ! ਇਹ ਅਸਹਾਰ ਤੇ ਹਿਰਦੇਵੇਧਕ ਗੱਲਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। 'ਪਾਲ ਸ਼ਰਾਬ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਪੀਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਰੁਚੀਆਂ ਦਿਨ ਬਦਿਨ ਵਧਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਸੱਚ ਸਮਝਣ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦਮ ਘੁਟਿਆਂ ਵਾਂਗ ਤੜਫਦੀ ਹੈ। ਰੱਬਾ ਅਜਿਹਾ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਫਿਰ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇ ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ, ਤਦ ਵੀ ਕੋਈ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸ ਪਾਲ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਉਹ ਚੇਤੰਨ ਪਾਲ ਹੈ। ਜਿਸ ਤਕ ਗੁਨਾਹ ਪਹੁੰਚਦਾ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਕੇ ਮੌਤ ਬੁਰਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਸੱਚ ਝੂਠ ਨਾਲ ਕੋਈ ਵਾਸਤਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਉਸ ਪਾਲ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਿਆਰ ਰਿਹਾ, ਜਿਹੜੀ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀ ਕਾਇਲ ਹੈ, ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਫ਼ਿਤਰਤੀ ਜਜ਼ਬੇ ਦਾ ਕਾਮ ਵਾਸ਼ਨਾ ਵਿਚ ਅਨੰਦ ਵੇਖ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਰੂਹ ਦਾ ਪੁਜਾਰੀ ਹਾਂ।

ਮੈਨੂੰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਕੁਝ ਲਕੋ ਨਹੀਂ ਸਕਿਆ। ਪਰ ਇਕ ਸਖੀ ਦੇ ਐਬ ਕੰਡ ਪਿਛੇ ਉਸ ਨੂੰ ਖੁਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਤੇ ਕਹਿਣੇ ਚੰਗੇ ਹਨ। ਉਹ ਦੋਸਤ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਗਲਤੀ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਂਦਾ। ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਕੁਝ ਜਾਣ ਕੇ ਬੜਾ ਦੁਖ ਹੋਵੇਗਾ। ਇਹ ਦੁਖ ਬੀਮਾਰ ਦੇ ਗੰਦੇ ਅੰਗ ਨੂੰ ਛਿੱਲਣ ਜਿੰਨਾ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਪ੍ਰਿਆ! ਤੂੰ ਠੀਕ ਜਾਣ, ਇਹ ਦੁਖ ਦੋ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਪਿਆਰੀ ਸਾਂਝ ਦਾ ਜਾਮਨ ਹੈ।

ਮੈਂ ਲਿਖਣੋਂ ਨਹੀਂ ਰੁਕ ਸਕਦਾ ਕਿ ਅੱਜ ਇਸ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾਲ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਰੋਇਆ ਹਾਂ। ਰੋਣ ਬੜਾ ਪਿਆਰਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੀ। ਤੇਰੀ ਬਾਬਤ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਹੀ ਰੋਈ ਜਾਣਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮਿੱਠਾ ਸੁਭਾਗ ਹੈ।

ਕੋਈ ਪਿਆਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਹਾਲੇ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਹੀਂ। ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਦੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਤੇ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਨਾ ਹੀ ਮੇਰਾ ਜੀਵਨ ਮਨੋਰਥ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਗਾਉਣਾ।