ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਕੱਲ੍ਹੀ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖ਼ਤ ਲਿਖ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਚਾਅ ਉਣ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰਾਂ ਮਚਲ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਜੇ ਹਾਲਤ ਏਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਰਹੇ ਤਾਂ ਜ਼ਰੂਰ ਦੋ ਘੜੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੀ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਲੱਭ ਲਵੋਗੇ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕੀ ਮੰਗ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਰ ਨਹੀਂ, ਮਰਦ ਇਹ ਕਦੇ ਵੀ ਜਾਣ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗਾ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ,
ਪਰ ਨਹੀਂ, ਦਿਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਚੰਗੀ ਚੀਜ਼, ਜਿਹੜੀ ਵਿਕਦੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂ ਕਿਤੋਂ ਢੂੰਡਿਆਂ ਮਿਲਦੀ ਨਹੀਂ।
ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਮਰਦ ਸਾਇੰਸਦਾਨ ਚੰਨ ਦੀਆਂ ਰਿਸ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਸਾਜ਼ ਵਿਚ ਜੜ ਲਵੇ ।
ਇਹ ਵੀ ਸੰਭਵ ਹੈ, ਕਿ ਉਹ ਰਿਸ਼ਮ-ਤਾਰਾਂ ਨਗਮੇ ਵਿਚ ਬੋਲ ਪੈਣ।
ਪਰ ਆਹ। ਜੋ ਕੁਝ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੁਣ ਹੈ
ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਤੋਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ,
ਮੈਂ ਦਾਅਵੇ ਨਾਲ ਪੁਕਾਰਦੀ ਹਾਂ, ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ,
ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗਾ।
ਕੋਈ ਹੁਸਨ ਇਸ ਨੂੰ ਛੋਹ ਕੇ ਮੈਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।
ਕੋਈ ਸੱਚ ਇਸ ਤੋਂ ਉਚਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।
ਪਿਆਰੇ ਬਲ-ਰਾਜ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਉਹ ਕੀ ਹੈ ?
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਸਾਗਰ ਛੱਲਾਂ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਮੁਸਕਾਉਣੋਂ ਨਹੀਂ ਹਟਦੇ।
ਦਿਲ ਮੱਲੋਜ਼ੋਰੀ ਆਪਣੇ ਕਰਾਰ ਵਲ ਉੱਛਲ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਉਹ ਸੱਚਾ ਹੁਸਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾ ਗਾ ਨਹੀਂ ਸਕੀ,
ਉਹ ਹੈ ਇਸਤਰੀ ਦਾ ਅਸਲ ਰੂਪ।
ਮੰਨਿਆ, ਸ਼ਾਇਰ ਇਸਤਰੀ ਦਿਲ ਦੇ ਅਤਿ ਨੇੜੇ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪਰ ਇਸਤਰੀ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਰੂਪ ਤੱਕ, ਕੁਲ ਨਾਜ਼ਕ ਭਾਵ ਹੋਛੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਤੇਰੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਜੋ ਕੁਝ ਮੇਰਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਬਲ।
ਮੈਂ ਅਨਾਥ ਸਾਂ,
ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਨਾਥ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੱਤਾ।
ਮੈਂ ਅਨਿਆਂ ਧੁੰਦ ਵਿਚ ਅਸਲੋਂ ਗਵਾਚ ਗਈ ਸਾਂ
ਪਰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਢੂੰਡ ਲਿਆ ਹੈ।
