ਸੁੱਤੇ ਜਵਾਨ ਭਾਵ ਅੰਗੜਾਈਆਂ ਵਿਚ ਜਾਗ ਪਏ ਹਨ।
ਹੁਸਨ ਚਮਕ ਕੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।
ਜੋਬਨ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਚਟਾਣ ਵਿਚ ਤਣਿਆ ਦਿਸਦਾ ਹੈ।
ਮੈਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਨੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੁਲਾਇਆ,
ਪਰ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਰਾਹੀਂ ਆ ਮਿਲਿਆ ਹੈ।
ਮੰਜ਼ਲ ਤੇ ਆ ਕੇ ਸਾਰੇ ਦੁਖ ਰੋਸ ਭੁਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਪੁਛੇ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਣਾ ਲਿਆ ਹੈ।
ਪਰ ਕੀ ਬਾਲਮ। ਪਿਆਰ ਹਿਰਦਿਆਂ ਵਿਚ
ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਦਾ ਵੀ ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕਰਦਾ ਹੈ?
ਮੈਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਭੌਰ ਗੁੰਜਾਰ ਬਿਨਾਂ
ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ।
ਤੇ ਮੈਂ ਅੱਧਖਿੜੇ ਫੁਲ ਵਾਂਗ ਅਭੋਲ।
ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸਾਂ।
ਦੇਵਯੋਗ ਨਾਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣ ਕੇ ਵਾਕਫ਼ ਬਣੇ,
ਵਧਦੀ ਵਾਕਫ਼ੀ ਮਿੱਤਰਤਾ ਵਿਚ ਬਦਲ ਗਈ।
ਮਿਤਰਤਾ ਨੇ ਹਮਦਰਦੀ ਦੀ ਜਾਗ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਰਾਜ ਇਕ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।
ਹੁਣ ਅਸੀਂ ਕਿਥੇ ਹਾਂ ?
ਜਿਥੇ ਪਹੁੰਚਣ ਲਈ ਸਾਰੀ ਕੁਦਰਤ ਕਾਹਲੀ ਹੈ।
ਇਉਂ ਦਿਸ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ
ਸਿੰਚਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ।
ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਸਾਰੀਆਂ ਕਾਮਨਾਵਾਂ ਮੁਸਕ੍ਰਾ ਕੇ
ਆਨੰਦ ਬਣ ਗਈਆਂ ਹਨ।
ਪਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਭਟਕਨਾ ਹੈ,
ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਭੁੱਖੀ ਭੁੱਖੀ।
ਹਰ ਅੰਗ ਜਵਾਨ ਆਸ਼ਾ ਬਣ ਕੇ ਤੜਪ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਐਨੀ ਵਾਰ ਚੁੰਮਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਜਾਵਾਂ।
ਸਬਰ ਦੀ ਹੱਦ ਨੂੰ ਚੀਰ, ਐਨਾ ਘੁੱਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ,
ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਭ ਜੋੜ ਆਪਣੇ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਜਾਣ।
ਸਾਰੀ ਮਾਨਵਤਾ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਫ਼ਨਾਹ ਹੋ ਕੇ
