ਨੂਰ-ਅਨੰਦ ਬਣ ਜਾਵੇ।
ਆਹ! ਮੇਰੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਬਲਰਾਜ ਹੁਣ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ,
ਇਸ ਵੇਲੇ!
ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਭਗਵਾਨ ਰੀਝਾਂ ਨੇ ਸ਼ੰਗਾਰਿਆ ਏ।
ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਪੂਜਾ ਕਰਾਂਗੀ, ਆਰਤੀ ਉਤਾਰਾਂਗੀ,
ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਭਗਵਾਨ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਚੇਲੀ,
ਤੇਰੀ ਚਰਨ ਸ਼ਰਧਾ ਵਿਚ ਇਸਤਰੀਅਤ ਨਿਛਾਵਰ ਕਰਾਂਗੀ।
ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੋਵੇਂਗਾ, ਮੈਂ ਕੀ ਨਾ ਕਰਾਂਗੀ।
ਪਰ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਕੁਝ ਲਰਜ਼ ਰਿਹਾ ਹੈ,
ਕਿਤੇ ਤੂੰ ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦਾ ਖਿਆਲ ਨਾ ਕਰ ਲਵੀਂ।
ਸਮਾਜ ਰੋਕ ਦੇ ਅਨੁਭਵ ਵਿਚ ਗਵਾਚ ਨਾ ਜਾਵੀਂ।
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਯਕੀਨ ਨਾਲ ਆਖਦਾ ਹੈ,
ਕਿ ਸ਼ਾਇਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਮੰਹੂ ਤੋੜ ਕੇ
ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ ਮਰਦਾ ਹੈ;
ਜਿਹੜਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਕਾਇਲ ਹੈ,
ਸਚੀ ਹਮਦਰਦੀ ਵਿਚ ਹਰ ਹੋਣੀ ਨੂੰ ਸਤਿਕਾਰਦਾ
ਤੇ ਕਲਾ ਦੀ ਪੂਰਨਤਾ ਦਾ ਖੋਜੀ ਹੈ।
ਆ, ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਕਮਲੇ ਰਾਹੀ,
ਮੇਰੇ ਮਨ ਕੁਟੀਆ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਹੀ ਹੈ!
ਸਾਰੇ ਫੁੱਲ ਤੈਨੂੰ ਸੱਦ ਰਹੇ ਹਨ।
ਤਲੀਆਂ ਆਪਣੀ ਬੇਜ਼ਬਾਨੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਦਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।
ਮੇਰੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਲਿਟਾਂ ਵੇਲਾਂ ਵਾਂਗ ਤੈਨੂੰ ਲਕੋ ਲੈਣ ਲਈ ਝੂਲ ਰਹੀਆਂ।
ਦਿਲ ਨਦੀ ਤੈਨੂੰ ਪਾ ਕੇ ਹੀ ਪਵਿੱਤਰ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਮੇਰਾ ਰੂਪ ਕਵਿਤਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਅਵਤਾਰ।
ਮੇਰੇ ਨੈਣਾਂ ਵਿਚ ਸਰੂਰ ਸੁਖ ਹੈ, ਅੰਗੂਰ ਰਸ।
ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ?
ਮਰਦ ਕਿੰਨੇ ਕਠੋਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਉਹ,
ਜਿਹੜੀ ਕਦੇ ਮਿਲੀ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਇਕ ਤਾਂਘ।
