'ਉਹ ਆ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਆ ਸਕਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਇਕ ਕੂੜ ਭੁਲੇਖਾ ਜਾਣ ਕੇ ਤਿਆਗ ਦਿਓ।'

'ਪ੍ਰੀਤਮ ਇਕ ਭੁਚਾਲ ਇਮਾਰਤ ਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਉਹ।

'ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਪ੍ਰਿਆ। ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਪਾਓ।'

'ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਕਿਸ ਨੇ ?'

ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ।

'ਇਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਤੇ ਝੂਠ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬੋਲਿਆ ਕਰਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਤੇ ਪੱਕਾ ਯਕੀਨ ਹੈ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਨਿਸ਼ੰਗ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਮਾਣ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰਾ ਬਲਬੀਰ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਦਾ। ਹਾਂ ਦਸੋ, ਫਿਰ ਉਹ ਕੌਣ ਸੀ?'

ਮੈਂ ਦੱਸਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਪਾਲ। ਇਸ ਮੁਆਮਲੇ ਵਿਚ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ। ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਤੁਹਾਡੇ ਮਨ ਨੂੰ ਇਕ ਝੂਠੇ ਸ਼ੱਕ ਨਾਲ ਤਕਲੀਫ਼ ਪਹੁੰਚੀ, ਮੈਂ ਖਿਮਾਂ ਮੰਗਦਾ ਹਾਂ ਹਜ਼ਾਰ ਤਰਲੇ ਨਾਲ।

'ਬਲਬੀਰ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਸਤਿਨਾਮ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈਣੋਂ ਝਿਜਕਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਸਤ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਗਿਰਿਆ ਨਹੀਂ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ। ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਦੇ ਐਬਾਂ ਨੂੰ ਲੁਕੋ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਖੂਬੀਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹੋ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੋ, ਹੋਣੀ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਸਤਿਨਾਮ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਲਈ ਤੁਸੀਂ ਆਪਾ ਵਾਰਨ ਦਾ ਵੀ ਹੀਆ ਰਖਦੇ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਜਿਥੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਜਾਣ ਸਕੀ ਹਾਂ, ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਨਾ ਤੁਹਾਡੀ ਕਦਰ ਤੇ ਨਾ ਇੱਜ਼ਤ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਸਤ ਹੈ।

ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਪਾਲ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਬੜੇ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਚਿਹਰੇ ਦਾ ਬਦਲਦਾ ਰੰਗ ਦਸ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਤਿਨਾਮ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕਾਫੀ ਤੋਂ ਬਹੁਤੀ ਨਫਰਤ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਬਦਲੇ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵੀ ਕਿਤੇ ਝਲਕਾ ਦੇਂਦੀ ਸੀ।

'ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਤਰ ਸਤਿਨਾਮ ਬਾਰੇ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਜਾਵੋ। ਉਹ ਮੇਰਾ ਮਿੱਤਰ ਹੈ ਤੇ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਹੈ।

ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਵਿਚ ਪੀ ਗਈ ਹਾਂ, ਪਰ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਉਹ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।

'ਖੈਰ ਛੱਡੋ ਪਰੇ ਇਸ ਮੁਆਮਲੇ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਵਾਰ ਮੁਸਕਰਾਓ । ਗੁਰੂਦੇਵ ਆਖਦੇ ਹਨ, 'ਓਨਾ ਚਿਰ ਮੁਸਕਰਾਂਦੇ ਹੀ ਰਹੋ, ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੁਸੀਂ ਨਿਰੇ ਨੂਰ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦੇ। ਤੁਹਾਡੇ ਚਾਅ ਹਿਰਦੇ ਪਿੜ ਵਿਚ ਨੱਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। 'ਮੁਸਕਰਾਓ, ਪਾਲ ਜੀ?'