ਬਰਸਾਤੀ ਨਦੀਆਂ ਆਪਣੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੋੜ ਕੇ

ਵਸਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਬਰਬਾਦ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਢਲਦੇ ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ,

ਪਿਆਰ ਦੀ ਰਾਹ ਦੇ ਨਰਕ-ਸੀਨ ਦਰਸਾਂਦੇ ਹਨ।

ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੀ ਉਡੀਕ ਤੋਂ ਕਾਹਲਾ ਹੈ,

ਨਿਰਸੰਦੇਹ ਉਸ ਦੇ ਅਮਲ ਕਬਰਾਂ ਪੁਟ ਰਹੇ ਹਨ।

ਫਰਜਾਂ ਦੀ ਫ਼ਤਹਿ ਮਨੁੱਖ ਦਾ

ਕੁਦਰਤੀ ਅਰਾਮ ਟਿਕਾਣਾ ਹੋਵੇਗਾ।'

- ਗੁਰੂਦੇਵ

‘ਕੀ ਸੋਚਦੇ ਹੋ ਬਲਬੀਰ?’

ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਬੰਧ ਰਖਦੀ ਹੈ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਸਣ ਵਿਚ ਮੈਂ ਕੋਈ ਫ਼ਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ।

'ਚੰਗਾ ਮਹਾਰਾਜਾ ਜੀ! ਨਾ ਦੱਸੋ।‘

'ਬਸ, ਕਰ ਲਿਆ ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਰੋਸਾ। ਤੀਵੀਂ ਰੁਸਦੀ ਵੀ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਹੈ ਤੇ ਮੰਨਦੀ ਵੀ ਬੜੀ ਛੇਤੀ। ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਮਰਦ ਨਾ ਮੰਨੇ, ਉਸਨੂੰ ਰੋ ਕੇ ਜਾਂ ਹੱਸ ਕੇ ਮਨਾ ਲੈਣਾ ਉਸ ਲਈ ਕੋਈ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਨੀਤੀਵੇਤਾ, ਰੋਣਾ ਤੇ ਹੱਸਣਾ ਤੀਵੀਂ ਦੇ ਦੋ ਵੱਡੇ ਹਥਿਆਰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਅਵਸਥਾ ਇਕ ਨਾਚ ਕ੍ਰਿਸ਼ਮਾ ਹੀ ਦਿਸਦਾ ਹੈ। ਵੇਖੋ ਨਾ ਕੀ ਮਿੱਠਾ ਰੋਸ ਹੈ। 'ਚੰਗਾ ਜੀ, ਨਾ ਦਸੋ'। ਇਹ 'ਨਾ ਦਸੋ' ਦਾ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ ਸਗੋਂ ਮਰਦ ਤੇ ਇਕ ਤਕੜਾ ਹਮਲਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਕੁਝ ਵੀ ਲਕੋ ਕੇ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦਾ।

'ਬਾਬਾ ਖਹਿੜਾ ਛੱਡੋ, ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਫੜਦੇ ਹੋ ਅਸਮਾਨ ਚੜ੍ਹਾ ਕੇ ਛੱਡਦੇ ਹੋ।

ਪਾਲ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਟੋਲ ਰਹੀ ਸੀ, ਫਿਰ ਉਸ ਇਕ ਚਿੱਟੀ ਜਿਹੀ ਗੋਲੀ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਪਾ ਲਈ। ਇਕ ਚਿੱਠੀ ਕੱਢਦਿਆਂ ਉਸ ਕਿਹਾ, 'ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਚਿੱਠੀ ਐਸ. ਡੀ.ਓ. ਸਾਹਿਬ ਵੀ ਪੜ੍ਹ ਚੁੱਕੇ ਹਨ।‘

'ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤੂੰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ?'

'ਨਹੀਂ, ਕਈ ਇਕ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਸਖ਼ਤ ਕਰਵਾਉਣੇ ਸਨ। ਬੈਗ ਵਿਚੋਂ ਇਹ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਪਈ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਤੱਕ ਨਾ ਲੱਗਾ, ਜਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਰੇ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਪੜ੍ਹ ਲਈ, ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਚਿੱਠੀ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, 'ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਕੌਣ ਹੈ ?' ਮੈਂ ਸੱਚ ਦਸ ਦਿੱਤਾ, ਇਸ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੁਝ ਨਾ ਪੁਛਿਆ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਬੜੀ ਹੀ ਸ਼ਰਮ ਆਈ।

'ਸਮਾਂ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਸੀ ।

ਉਸ ਨੇ ਚਿੱਠੀ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿਚ ਰੱਖ ਲਈ। ਮੁੜ ਉਹ ਬੈਗ ਤੇ ਸਿਰ ਰਖ ਕੇ ਘਾਹ