’ਤੇ ਲੰਮੀ ਪੈ ਗਈ। ਹਵਾ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਸਿਰ ਤੋਂ ਲਹਿ ਗਈ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਦਾ ਉਭਾਰ ਸਾਹ ਨਾਲ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਜਾਪਦਾ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਅਕਲ ਟਿਕਾਣੇ ਨਾ ਰਹੀ। ਅਜਿਹੇ ਸਮੇਂ ਹਰ ਲਹੂ ਰਖਦੇ ਗਭਰੂ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਟਿਕਾਣੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ । ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਚਾਸਣੀ ਬਣ ਗਿਆ। ਪਾਲ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਭੋਲੀ ਕੁੜੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਤਾੜ ਗਈ ਤੇ ਹੱਸ ਪਈ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਸੀ ਵਿਚ ਇਕ ਨਖਰੀਲੀ ਅਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮਾਣ ਜਾਗ ਪਿਆ ਸੀ ।

'ਇਉਂ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਾਲ! ਜਿਵੇਂ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਗਾਂ ਵਿਚ ਮਸਤੀ ਭਰ ਗਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪ ਹੈਰਾਨ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ? ਫਿਰ ਮਸਤੀ ਹੈ, ਜੋਸ਼ ਹੈ ਜਾਂ ਕੀ ਆਖਾਂ...।‘

'ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੀ। ਤੁਸੀਂ…। ਉਹ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ। ਓਦੋਂ ਹੀ ਇਕ ਨੀਲੇ ਕਪੜਿਆਂ ਵਾਲਾ ਕੁਲੀ ਨਲਕੇ ਤੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਭਰਨ ਲਈ ਆ ਗਿਆ। ਅਸਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਰੁਖ ਬਦਲ ਲਿਆ।

'ਹੱਛਾ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਭਰਤੀ ਕਦੋਂ ਕਰਵਾਉਣਾ ਏ ?

'ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਤੁਸੀਂ ਭਰਤੀ ਨਾ ਹੋਵੋ।‘

'ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਜੰਗ ਵਿਚ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਣਾ ਹੈ।‘

'ਫਿਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਿ ਸਕਦੀ ਹਾਂ, ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਰਜ਼ੀ ਹੋਵੇ।‘

‘ਬਸ ਛੇਤੀ ਹੀ ਇਕ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ।‘

'ਕਲਰਕੀ ਲਾਈਨ ਵਿਚ ਜਾਣਾ ਏ ?

'ਨਹੀਂ, ਸਿਪਾਹੀ ਬਣ ਕੇ।

'ਸਿਪਾਹੀ ਦੀ ਤਨਖ਼ਾਹ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਕਾਫ਼ੀ ਹੋ।

ਤਨਖ਼ਾਹ ਦਾ ਕੋਈ ਸੁਆਲ ਨਹੀਂ, ਜੇ ਜੰਗ ਵਿਚ ਜਾਣਾ ਏ ਤਾਂ ਸਿਪਾਹੀ ਹੋ ਕੇ ਜਾਣਾ ਹੈ।

ਕੁਲੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬਾਲਟੀ ਭਰ ਕੇ ਜਦ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਤਾਂ ਪਾਲ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, 'ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਏ, ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਕਿਤੇ...

'ਕਹੋ ਕੀ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਸਉ ?

'ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਚਾਹੁੰਦਾ ਏ, ਇਕ ਦੋ ਦਿਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਇਕੱਠੇ ਸੈਰ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਸਿਨਮਾ ਦੇਖੀਏ ਤੇ ਜੀਅ ਭਰ ਕੇ ਭਵੀਏਂ?

ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਇਨਕਾਰ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਦਾਅ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ। ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਲਿਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸਾਂ। ਲਾਗੇ ਕਿਸੇ ਪਹਾੜੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਇਕ ਦੋ ਦਿਨ ਰਹਿੰਦੇ । ਪਰ ਤੁਸਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਚੁਣਿਆ ਹੈ, ਚਲੋ ਓਥੇ ਸਹੀ।