ਦੀ ਰੂਹ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਗੋਡੇ ਟੇਕ ਦੇਵੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਕਤਲ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ।"
ਇਕ ਹੋਰ ਮਲਾਹ ਉਠਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਵੇਖੋ! ਉਧਰ ਲੋਕਾਂ 9 ਹੜ੍ਹ ਵਲ ਵੇਖੋ, ਜੋ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੋਂ ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਆਉਣ ਦਾ ਦਿਨ ਤੇ ਘੜੀ ਪਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਖੇਤਾਂ ਤੇ ਅਗੂੰਰਾਂ ਦੇ ਬਗੀਚਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ-ਕਾਰ ਛੱਡ ਕੇ ਤੁਹਾਡੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਇਥੇ ਆਣ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ ਹਨ।”
ਹਰਮਨ ਪਿਆਰੇ ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਨੇ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤਕ ਖੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਮੂਹ ਵਲ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਚੌਕੰਨਾ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਹ ਬਾਹਰੋਂ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ।
ਉਸ ਦੀ ਆਮਦ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ 'ਜੀ ਅਇਆਂ' ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਤੇ ਬੋਲਾਂ ਵਿਚ ਯਾਦਾਂ ਤੇ ਬੇਨਤੀਆਂ ਦੀ ਗੂੰਜ ਸੀ, ਜੋਦੜੀ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਲਾਹਾਂ ਵਲ ਇਕ ਨਜ਼ਰ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, "ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਕੀ ਲਿਆਇਆ ਹਾਂ ? ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਸਾਂ ਦੂਰ-ਦੁਰਾਡੀ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ। ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਮਿੱਥ ਕੇ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਮੈਂ ਉਹ ਸੋਨੇ ਦੇ ਤੀਰ, ਜਿਹੜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਦਿੱਤੇ, ਚਲਾ ਦਿੱਤੇ । ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਕੋਈ ਸਿੱਟਾ ਨਾ ਨਿਕਲਿਆ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਧਿਆਨ ਹੀ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਉਹ ਤੀਰ ਕਿਧਰ ਗਏ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਉਹ ਤੀਰਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਹੋਈਆਂ ਚੀਲਾਂ ਦੇ ਖੰਭਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਖਿੰਡ-ਪੁੰਡ ਗਏ ਹੋਣ ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸੋਨੇ ਦੀ ਤੀਰ ਉਹਨਾਂ ਲੋੜਵੰਦ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਪੁੱਜ ਗਏ ਹੋਣ, ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੇਟ ਦੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਉਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ।
"ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਤੀਰਾਂ ਦੀ ਉਡਾਣ ਕਿਥੇ ਤਕ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਏਨਾ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਇਕ ਗੋਲ ਚੱਕਰ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਸੀ।
"ਫਿਰ ਵੀ ਹੁਣ ਤਕ ਪਿਆਰ ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਓ, ਮੇਰੇ ਮਲਾਹੋ, ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਤਕ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ
