ਤੈਅ ਕਰੋਗੇ ਪਰ ਮੈਂ ਗੂੰਗਾ ਬਣਕੇ ਨਹੀਂ ਬੈਠਾ ਰਹਾਂਗਾ। ਜੇ ਕਿਤੇ ਮੌਸਮਾਂ ਦਾ ਜ਼ਾਲਮਾਨਾ ਹੱਥ ਮੇਰੀ ਗਰਦਨ ਤਕ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚੀਕ ਉਠਾਂਗਾ . ਅਤੇ ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਉੱਤੇ ਪਹਿਰਾ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ, ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਲੋਕਾਂ ਤਕ ਪਹੁੰਚਾਵਾਂਗਾ।"

ਆਪਣੇ ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਠੇਸ ਪੁੱਜੀ। ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਜਣਾ ਉਠ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ, “ਮੇਰੇ ਮਾਲਕ, ਸਾਨੂੰ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝਾਓ, ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਖੂਨ ਸਾਡੀਆਂ ਰਗਾ ਵਿਚ ਵਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਸਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਤੁਹਾਡੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਹੈ, ਅਸੀ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝ ਜਾਵਾਂਗੇ।”

ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਦਾ ਵੇਗ ਸੀ । ਉਸ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉੱਤਰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਕੀ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਵਾਲੇ ਟਾਪੂ ਉੱਤੇ ਬਤੌਰ ਚਾਰਕ ਲਿਆਂਦਾ ਹੈ ? ਹਾਲਾਂ ਮੈਂ ਏਨਾ ਗਿਆਨਵਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ! ਮੈਂ ਹਾਲਾਂ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਹਾਂ ਤੇ ਅਣਜਾਣ ਵੀ। ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਹਿ ਸਕਾਂ ਏਨੀ ਸਮਰਥਾ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸੇ ਬਾਰੇ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਸਮੁੰਦਰ ਦੀ ਡੂੰਘਾਈ ਵਿਚ ਜਾਣ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ।

"ਜੋ ਸਿਆਣਪ ਹਾਸਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਸਿਆਣਪ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ ਮੱਖਣ ਦੇ ਪਿਆਲੇ ਜਾਂ ਚੁਟਕੀ ਭਰ ਲਾਲ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਕਰਨ ਦਿਓ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਕ ਗਾਉਣ ਵਾਲਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਾਲਾਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਆਚੇ ਹੋਏ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਵਾਂਗਾ, ਜਿਹੜੇ ਨੀਂਦ ਤੋਂ ਨੀਂਦ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਸਮੁੰਦਰ 'ਤੇ ਹੀ ਟਿਕੀ ਰਹੇਗੀ।”

ਹੁਣ ਜਹਾਜ਼ ਬੰਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋ ਕੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਪੁੱਜ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਸਾਡਾ ਮਾਲਕ ਆਪਣੇ ਜਨਮ ਵਾਲੇ ਟਾਪੂ ਉੱਤੇ ਆਣ ਪੁੱਜਿਆ ਤੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਉਹ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰਿਆਂ ਤੇ ਚਹੇਤਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਛਲ ਪਏ, ਉਸ ਦੀ ਘਰ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਇਕਾਂਤ ਭਾਵਨਾ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਅੰਦਰ ਹਲੂਣ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।