5

ਇਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਚੇਲਿਆਂ ਨਾਲ ਬਗੀਚੇ ਵਿਚ ਸੈਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇਕ ਔਰਤ ਦਰਵਾਜ਼ੇ 'ਤੇ ਪੁੱਜੀ, ਇਹ ਔਰਤ ਸੀ ਕਰੀਮਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਵਾਂਗ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹੀ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ, ਬਿਨਾ ਕੁਝ ਕਹੇ, ਉਸ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤਕ ਪੁੱਜ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਵੀ ਨਾ ਖੜਕਾਇਆ, ਕੇਵਲ ਉਦਾਸ ਤੇ ਤਾਂਘ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਬਾਗ਼ ਵਲ ਨਿਹਾਰਦੀ ਰਹੀ।

ਅਲਮੁਸਤਫ਼ਾ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਉਸ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨੂੰ ਭਾਂਪ ਲਿਆ, ਉਹ ਤੇਜ਼ ਕਦਮ ਪੁੱਟਦਾ ਹੋਇਆ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤਕ ਪੁੱਜਾ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਆਮਦ ਲਈ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਨਿੱਘਾ ਸੁਆਗਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ।

ਕਰੀਮਾ ਨੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਹੌਂਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ : “ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਕਿਥੇ ਛੁਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅਸੀ ਤੇਰੀ ਇਕ ਝਲਕ ਵੀ ਨਾ ਪਾ ਸਕੀਏ ? ਪਰ ਵੇਖ, ਅਸੀ ਤੈਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਸਾਲਾਂ, ਤੇਰੇ ਵਿਛੋੜੇ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤੇ ਤੇਰੀ ਸੁੱਖ-ਸਾਂਦ ਨਾਲ ਵਾਪਸੀ ਲਈ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਹੁਣ ਇਹ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਤੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ, ਦੁੱਖ-ਦਰਦ ਸਾਂਝੇ ਕਰਨ ਲਈ ਉਤਾਵਲੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦਾ ਸੁਨੇਹਾ ਲੈ ਕੇ ਇਹ ਬੇਨਤੀ ਕਰਨ ਲਈ ਆਈ ਹਾਂ ਕਿ ਤੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇਹ, ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਸੂਝ-ਬੂਝ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਟੁੱਟੇ